Ik heb genoten van het 54e Internationale Film Festival Rotterdam. Daarvan heb ik er zowat 40 gezien. Toen ik in de 70’er jaren naar het IFFR ging, was het nog een klein, intiem, gezellig en eerlijk gezegd ook een elitair festival. De films draaiden in de beginperiode in de oude bioscopen Lantaren, Venster, Thalia, Lumière, Cinerama. Het Oude Luxor deed op een gegeven moment ook mee. Lang niet altijd waren de zalen uitverkocht. Tegenwoordig is het IFFR een massa-attractie. Alle Rotterdamse bioscopen doen mee. Pathé voorop. Er worden in tien dagen tijd vierhonderd films vertoond voor duizenden mensen. Vrijwel alle vertoningen zijn uitverkocht. Bij veel films is de regisseur uitgenodigd om met het publiek over zijn of haar werk te praten.
Het festival wordt gestart met 6 verwachte toppers op de
VPRO-Previewdag. Afgesloten wordt altijd met
de Volkskrantdag: een zondag waarop vijf van de publieksfavorieten
vertoond worden. Ik ga dit jaar (voor het eerst) niet naar de Volkskrantdag
omdat alle toppers in de weken kort na het IFFR in de Rotterdamse filmhuizen
(KINO, Cinerama, LantarenVenster) te zien zullen zijn. Met mijn Cineville-pas heb ik onbeperkt toegang tot die filmhuizen.
Het IFFR is voor mij ook een sociaal gebeuren. Ik ontmoet er
oude en nieuwe bekenden. Meestal. Voor het eerst heb ik me de eerste paar dagen
echter wat alleen, verloren gevoeld. Toch bleef ik kijken. Vooral omdat ik al
twintig voorstellingen gereserveerd had.
Later werd het wat gezelliger. Ik ontmoette o.a. de lieve
Crooswijkse oma Tine (we wisselden onze telefoonnummers uit)en de grappige
Vlaardinger Leen. We strekten zo af en toe samen onze benen, recenseerden de film
die we net gezien hadden en aten samen een hapje.
Verrassend vond ik dat ik Loes Luca tegenkwam. Ik zat bij
haar, zij zat bij mij, op de toneelschool. Ze heeft iets meer succes dan ik. Loes
zat op de stoel vlak voor me bij de film Theatre (een kutfilm met heel nare dwerg, als
regisseur). Leuk om ‘wat oude koeien’ met haar uit de sloot te halen.
Het mooiste moment laat tot op het laatst op zich wachten.
Een wachtende vrouw zoekt een zitplaatsje.
Er is niks vrij.
Ik ken haar voel ik …
Ik sta op
U bent IFFR-vrijwilligster?.
Ja.
Hoe heet u?
Liesbeth.
Ik knik … ze is het … ik ken haar
Als ik zeg: ‘Ik heet Jos.’
Roept ze: ‘Neen, neen,’ ze bloost en wendt zich af.
45 jaar geleden waren zij en ik voor het laatst samen.
Gedurende héél korte tijd hebben we het fijn gehad.
Wel iets te ver gegaan ... daar was de tijd ook naar.
Mijn persoonlijke
top drie IFFR 2025:
1.Memoir of a snail.
2. The seed of the sacred fig.
3. Ghost trial.
Lees op Google meer over
die films.
