- Ik ben me er heus wel van bewust dat ik een heel gewone man ben. Niks bijzonders. Nou ja ... normaal? Ja, paar fliedertjes grijs haar en voor de rest kaal. Altijd in het zwart. Alles, inclusief boxershort, sokken en baseball-petje. Elke ochtend in de weer in de sportschool, niet te fanatiek, maar gewoon comfortabel. Ook daar alles in het zwart. Zelfs de zweetband en de zwembroek.
Toch bedenk ik dikwijls
wat zou er in die koppies van de anderen omgaan over mij. Eerlijk is eerlijk:
mijn hoofd is onophoudelijk in de weer voor, tijdens, en na ontmoetingen,
gebeurtenissen. Overal waar ik kom maak ik contact met mensen, van oppervlakkig
tot intensief.
Ik lul over alles. Ben een open boek. Over mijn verleden, heden en over hoe ik de toekomst zie. Over mijn hobbies, mijn ziektes, mijn favorieten, mijn seksleven, mijn vrijwilligerswerk. Ik vertel of ik wel of niet lekker in mijn vel zit. Dat ik opa ben en dat ik alleen woon. Hoe ik me hier en nu voel. Dat ik voor Sparta ben en dus niet voor Feyenoord. Dat ik straks SP stem. Dat ik allergisch ben voor Wilders en PVV-stemmers.
Ik becommentarieer mensen om me heen. Ik deel complimentjes uit. (soms ook niet oprecht; lleen maar om te pleasen.).
Het maakt misschien een wat opgeblazen indruk maar soms denk ik bij mezelf dat mijn vrienden en vriendinnen, mijn buurtjes, mijn familie, ja ... eigenlijk iedereen wel, mij een heel leuke, grappige, sportieve, interessante, aparte man vinden. Met een luisterend oor. Altijd vriendelijk, hartelijk. Een sociaal mens. Kortom een heerlijke man! Een kerel die altijd voor je klaar staat.
Het kan haast niet anders of er circuleren in de hoofden van mijn mensen in mijn omgeving andere geluiden over mij. Zo gonst er afgunst over mijn ‘charme-babbels’ met dames en bezoeken aan hen. Het woord gigolo waart rond.
Met de mànnen in de buurt gaat het voornamelijk over foebele en muziek. Ze zeggen het niet in mijn gezicht maar Sparta telt bij hun niet. 't Is alleen maar die andere club. Dat ik Stones-fan ben komt beter aan. Ik ga met ze naar een optredens van coverbands. Kijk met ze met ze naar foebele op tv. Die mannen zeggen het niet ... ze vinden me een rare vogel. En ... op een enkele uitzondering na, toch ook wel grappig. Vermoed ik.
Dan zijn er nog dames in de buurt die, die ik nauwelijks ken. Ja, ik weet hoe ze er uit zien. We groeten elkaar vluchtig. Zitten best leuken bij. Maar van hun
gedachtenspinsels over mij, heb ik geen flauw idee. Ze móéten wàt van me vinden? Misschien vinden ze zo’n man als ik
gewoon ... niet normaal!
