EVEN IN BLIJDORP

Even in Blijdorp I 

Druilerig en  rond de achttien graden: ideaal voor een ochtendje dierentuin Blijdorp. Er is weinig toeloop en dan zijn de dieren juist het meest actief. Met een vrolijkmakend elan spettert en tettert het jonge olifantje in zijn ruime waterpoel. Ondeugend spuit hij andere olifanten en dierentuinbezoekers nat.“Leuk hè, die olifantjes, Jacco?”, die op mamma’s bovenbeen zit. Maar peuter Jacco heeft alleen maar oog voor het kleuterklasje even verderop. Hoe de kinderen praten,  tegen elkaar opbotsen, snoepen,  lachen, gillen, wijzen, springen, Jacco lijkt niets te ontgaan.‘Vind je het leuk, Jacco?’ vraagt mamma, die zelf helemaal in de ban is van het olifantje. Ja, knikt hij enthousiast. Hij vindt het geweldig.

 

Even in Blijdorp II

 Een endje verderop loopt de tijger zijn rondjes……..in zijn namaakjungle; een gepantserde glaswand van drie  hoog bij vijf breed scheidt tijger en bezoeker van elkaar. De tijger heeft er blijkbaar ineens lol zin in om vlak langs de glasplaat heen en weer te lopen. Petertje loopt aan de bezoekerskant in het temp van de tijger mee. Stopt als de tijger stopt. De tijger stopt als   Peterje stopt. Hij en de tijger maken geen geluid. Petertje kijkt niet op of om. Is één met de tijger.

‘Kom Peter, kom’, … maar hij hoort niets of wil niets horen  … en als zijn moeder hem bij zijn arm beetpakt , rukt hij zich gelijk weer los.

 

Even in Blijdorp III

 

Het terras staat er nog net zo bij als eind gistermiddag.  De tafels en stoelen zijn smerig en zeiknat van de regen van vannacht. Die regen is niet voldoende geweest om de vogelpoep van het terrasmeubilair af te spoelen.

Heel even laat ik mijn koffie onbewaakt achter … wat servetjes halen om mijn tafel schoon te maken. Vogels lusten geen koffie, godzijdank. Anders had ik inmiddels geen koffie meer gehad. Spreeuwen, kauwen, kraaien, merels, meeuwen, duiven staan hier in tientallen klaar om jacht te maken op elke koekkruimel.

‘Dit is natuurlijk wèl de dierentuin’, zeg ik bij mezelf. Toch jaag ik die brutale meeuwen weg.  Bijna snaaien ze mijn boterham met kaas, met plastic zakje en al.

Aan het tafeltje naast mij zit een inburgeringsklasje, 6 vrouwen, drie  kinderen, waarschijnlijk alle drie van één moeder … volgens mij is het een drieling. Ik geef een servetje aan een van de dames. Haar stoel is vies. Ze pakt het servetje aan, maakt haar stoel schoon, legt haar jas op de zitting en ploft neer op de stoel.

 

MAASZICHT

 Maaszicht 1

Zij heeft haast vanochtend. Ze hoort de wekker wel maar draait zich nog even om. Kwart over acht schiet ze wakker. Over een kwartietje moet ze op school zijn. Vader, moeder, broertje en zusje waren al de deur uit. Geen tijd meer om te douchen. Haar kammen, eten, vlug aankleden en wegwezen, dan kan ze het nog net halen. De broek van gisteren kan ze niet meer aan. Daar zit een chocolademelkvlek op. Bij het bloesje van gisteren heeft ze geen passende broek. Dan ook maar een ander bloesje. Snel drinkt ze een paar slokken van het drinkontbijt en pakt een mandarijn van de fruitschaal. Schoolspulletjes in de tas gooien, jas aan en wegwezen.In de lift van de 11^e naar de begane grond eet ze haar banaan en mandarijn schrokkerig weg. De schillen gooit ze in de hoek van de lift. Ze rent de het flatgebouw uit om 3 minuten voor half negen. Ze zou het net redden, die ochtend.

 Maaszicht 2

Hij heeft geen zin om op te staan als zijn vrouw die ochtend om 9 uur de deur uitgaat. Hij is al een tijdje in de ziektewet en is langzaam de  structuur van zijn dag kwijtgeraakt. Hij hoort nog wel de deur dichtslaan dan draait hij zich om: nog even wegdommelen. Als hij enige tijd later zijn bed uit strompelt ziet hij dat het half elf is. Weer veel te lang geslapen. Even piesen, een boterhammetje snijden en beleggen; kopje thee in magnetron en z’n krantje halen.

Hij stapt op de 13^e in de lift en ziet de bananen- en mandarijnenschillen in de hoek van lift liggen. ‘Weer zo’n aso’ denkt hij. Hoe kom je er toch in godsnaam bij om de lift als vuilnisbak te gebruiken? De supertrage lift bereikt na een minuut of 3 de begane grond. Hij loopt, zo goed en zo kwaad als hij kan lopen, naar de brievenbus om er zijn krant uit te halen …en een zooi reclameblaadjes. Hij kan de krantenkoppen nog niet lezen want hij heeft zijn bril nog niet op. Gelukkig heeft nog niemand anders de lift nodig gehad, dus kan hij weer met dezelfde lift terug. De schillen liggen er natuurlijk ook nog. Hij pakt met een stel reclameblaadjes de schillen op en verwerkt het geheel tot een prop. “Ongelooflijk” mompelt hij nog. Weer in zijn flat aangekomen loopt hij gelijk door naar de vuilnisbak en gooit de prop daar in. Hij zet zijn bril op, pakt zijn boterham en kopje thee en nestelt zich in zijn onbijtstoel. Burgers moeten elkaar aanspreken op ongewenst gedrag. Stadsetikette in Rotterdam leest hij. Wie moet ik in deze flat in godsnaam aanspreken?

 

Maaszicht 3

Zij komt moe thuis. Een zware dag, veel vergaderingen; veel gezeik. Even de post pakken. Onder de kast met 70 brievenbussen ligt een stapel achteloos gedumpt reklamemateriaal. Iemand, vast een van de buren, heeft zijn interessante post uit de berg reclamemateriaal gevist en de rest op de grond geflikkerd. Jezus Christus, wat een mensen wonen hier! Is het nou zo moeilijk om dat in een container of in je eigen vuilnisbak te gooien, dacht ze. Ze pakt de stapel op; er zit ook nog een opengescheurde belastingaanmaning tussen. Nu weet ze in ieder geval wie die sloddervos is. Die gaat ze eens flink de waarheid zeggen. Ze neemt de stapel mee om die boven in haar eigen papierbak te deponeren. Die belastingaanmaning houdt ze apart.

 

VINGERS IN MIJN OREN

 Het besef dat je zaken als verveling, neerslachtigheid en eenzaamheid van je af kunt schrijven is een stimulans. Schrijven als remedie. Een hele dag alleen thuis. Heerlijk. Geen stress. Niemand die aan mijn kop zeurt, dat ik iets moet doen of laten. Top. Telefoon neem ik niet aan. De deurbel laat ik gaan. Vandaag moet ik maar twee dingen doen belasting en koken. Die geven geen stress. 

Op het menu staat: spruitjes met ham en kaas; een gemakkelijke maaltijd. Daar kan ik me geen buil aan vallen. Ik kook een pond spruitjes en een pond aardappelen.  Die stamp ik en werk daar dan de hamblokjes (250 gram) en de in blokjes gesneden extra belegen kaas (3 ons) doorheen. Uiteindelijk wordt het, alles bij elkaar, maar een klein pest beetje eten. Veel te weinig voor mij en haar samen, zo te zien. Het toetje is fruit: grapefruit. Ploeh (!) wat zijn die grapefruits zuur.

Daarmee zit de maaltijd er op. Ik kan me nog vaag herinneren, dat zij dan een shaggie opsteekt en erg druk gaat zitten praten. Over haar werk, onze zonen en haar favoriete onderwerp: de buurt. Ze kan soms, en meestal na het eten, ineens zo doorzagen over een onderwerp, dat ik het er benauwd van krijg. Ik vind het erg knap van mezelf dat ik het nog steeds kan opbrengen om te blijven zitten en het aan te horen.  Soms stop ik figuurlijk mijn vingers in mijn oren, want als ik dat niet zou doen, vrees ik dat ik uit elkaar plof. Ik voel mezelf net een half opgepompte fietsband.  Bij elke zin die zij uitspreekt wordt die band een beetje harder opgepompt, zo voel ik het nu, en op een gegeven moment is de band hard, harder kan die niet. Maar er wordt maar doorgepompt. Ik bedoel, zij praat alsmaar door en ik heb het gevoel dat ik elk moment uit elkaar kan barsten. (Ja, meissie, dat is even schrikken, hè? Want ook dit stukje zal je wel stiekem gaan zitten lezen, als ik er even niet ben. Net als al die andere stukjes van mij). Dan ga ik op een gegeven moment maar van tafel, breng wat vuile borden en bestek naar de keuken. Zij gaat dan vanzelf ook wel aan de gang en meestal, als haar sjekkie op is, stopt de spraakwaterval vanzelf. 

Deze dag moet ook de belasting nog. Daar heb ik flink mee zitten hannesen. Afijn, ik ben d’r uitgekomen. Het is fijn te weten dat we allebei wat geld terug krijgen. Ik 120 euro zij maar liefst 220 euro. ‘Euri’ zeggen sommigen fanatici … te gek voor woorden! 

Gisteren heb ik ook al even zitten schrijven. Dat stukje heeft als titel: ‘Maar weer eens doen’. Helaas heb ik dat nog niet af. Net als dìt stukje eigenlijk nog niet af is.

BUBBELS MET LIPPEN

De leadzanger van the Rolling Stones, Mick Jagger is gezegend met een paar behoorlijk vlezige lippen, waar tegenwoordig menige jonge  vrouw jaloers op zal zijn. Bij Mick Jagger hoort dat gewoon.  En verder zou ik geen enkele andere vent weten  met van die dikke lippen als hij.  Veel vrouwen zijn er blijkbaar dol op. Wanneer dat soort lippen niet in hun genen zit betalen ze graag een aardig centje voor een medische ingreep om dat te realiseren.

Bubbels met lippen. Ik griezel ervan. In Hilversum lopen er  zo te zien veel  rond. Vrijwel ieder actualiteiten- of amusementsprogramma op de Nederlandse televisie, zowel publiek als commercieel, wordt gepresenteerd door een driedubbeldikkelippen-tante.  Ik keek ’s ochtends altijd met plezier naar het acht uur journaal maar tegenwoordig  word ik er een beetje onpasselijk van. Niet  alleen van het nieuws dat gebracht wordt, want dat alleen is al erg genoeg. Nee, eigenlijk word ik nog beroerder van die dikke-lippen-tantes die ons dat slechte nieuws brengen.  Ik ben om 8 uur ’s morgens nog nuchter. Ik kan die bubbels met lippen van het journaal niet hebben op mijn nuchtere maag. Met name denk ik dan aan Saïda Maggé en Debbie Petter.  

Godzijdank is er af en toe een mannelijke presentator met gewone lippen. Kort geleden trouwens is een nieuwe presentatrice voor het journaal aangenomen: Efke Bovens, die ziet er zowaar uit als een normaal gelipt mens. Misschien is zij wel de representante  van een nieuw aannamebeleid bij de omroep. Of zal het aannamebeleid onveranderd blijven: ‘alle bubbels moeten dikke lippen’ … en … niet te vergeten: ook de bij bubbel passende lipstick.  Efke Bovens moet nog  maar afwachten of ze, na haar proeftijd,  net zo naturel het nieuws mag blijven lezen als ze nu doet. 

Ik wil die kunstmatige bubbels niet zien, dus noodgedwongen doe ik dus het 8 uur journaal, ten dele kijkend, ten dele luisterend.  Het is een beetje gokken: als er bewegende beelden te zien zijn, kijk ik daar vlug even naar en als de bubbel  voluit terug is op mijn tv scherm ,  schakel ik snel over op luisteren. Het is een beetje gokken want soms denk ik dat de bubbel uitgepraat is  … dan kijk ik naar het tv-scherm voor de bewegende beelden maar dan ben ik te vroeg en staat die bubbel nog steeds prominent in beeld te babbelen. Echt irritant. Ik heb er al een brief over geschreven naar de NPO. Heb gevraagd of die presentatrices misschien van die balkjes voor hun mond kunnen krijgen net zoals criminelen ze voor hun ogen krijgen als ze niet herkend mogen worden. Nog niks op gehoord.

Ik heb nu wel twee van die bubbels  genoemd maar er zijn er te veel om op te noemen.  De muziek- film- en pornowereld puilt er van uit. De angst zit er blijkbaar stevig in bij de dames. Niet alleen met grijs haar en een rimpelig gezicht lijk je oud maar ook met dunne lipjes!

Kijk eens naar Mick Jagger, die straalt met zijn 78 jaar nog een en al jeugdigheid uit. Daar kan hij helemaal niks aan doen. Die lippen zitten in zijn genen.

BEACH VALLEY

 

Ik ga zelf een verpleeghuis beginnen en ik noem het Euthanazia. Speciaal bedoeld voor zowel ouderen als jongeren die zèlf wel willen bepalen wanneer ze hun leven beëindigen. Die genoeg van het leven hebben. Nog enkele leuke dagen willen beleven. Maximaal twee weken. Dat is de limit. Dagelijks een keuzemenu. Gezellige uitstapjes. Bezoek ontvangen van en op bezoek gaan bij favoriete personen of groepen. En dan is het afgelopen. De uiterste overlijdensdatum is de ingangsdatum van de AOW van die persoon.  

De kosten (3.500.= euro per week all-in), zijn betaalbaar gehouden. Voor mensen met een kleine beurs heeft de overheid de zogenaamde ‘Euthanasietoelage’ in het leven geroepen. Informeer u hierover bij de Dienst Belastingen in uw woonplaats. Ter informatie kunnen wij u van onze kant mededelen dat de overheid deze toelage beschikbaar kan stellen omdat er mede dankzij de werkwijze van Euthanazia, veel minder aan AOW hoeft te worden uitbetaald.

 

Euthanazia stelt zich ook ten doel de alsmaar stijgende zorgkosten een halt toe te roepen. Waarom blijven tobben en keer op keer naar de psychiater lopen? Huisartsen, medisch specialisten, hebben er veel belang bij hun patiënten zo lang mogelijk in leven te houden, zelfs als die patiënten dat helemaal niet willen. Euthanazia biedt in dezen een verrassend nieuwe, heldere, kostenbesparende oplossing.

 

Speciaal voor onze bewoners organiseert Euthanazia, tegen een billijke vergoeding, diverse creatieve workshops: boetseren, macramé, schilderen, poëzie, proza: onder het motto: ‘Laat me.’

 

Een deelnemer aan de workshop ‘Proza’ schreef het volgende:

 

Morgen zal ik iedereen weer zien. Niemand in het bijzonder heb ik uitgenodigd maar ik ben er van overtuigd dat ze allemaal zullen komen om mij uit te zwaaien. Familie, kennissen en buren en waarschijnlijk ook de pastoor. Jammer dat mijn lieve Harrie en mijn oudere broers en zusters dat niet meer mogen meemaken. Morgen ben ik AOW-gerechtigd en iedereen weet wat dat betekent. Dat is de dag die de mooiste moet worden in mijn leven, waar ik jaren voor gespaard heb. Mijn wensenlijstje heb ik twintig jaar geleden al eens opgesteld en hoewel dit lijstje elke vijf jaar mag worden bijgesteld heb ik daar nooit aanleiding toe gezien.

 

De dag moet beginnen in Beach Valley; waar dag in dag uit het fraaiste strandweer gesimuleerd wordt. Met volop (fris)dranken lekkere hapjes, aangereikt door opgewekte, vriendelijke en behulpzame serveersters. Met  twee fraai gebouwde jongemannen begeef ik me naar het zwembassin, alwaar de jongens mij helpen drijven op het verwarmde water. Daarna zullen de boys mij, als ik dat wil,  een ontspanningsmassage geven.

Samen met de anderen, die voor deze plek hebben gekozen, gebruik ik de lunch, een buffet met in ieder geval, op mijn  verzoek volop zeevruchten uit mijn geboortedorp Volendam.

De middag wordt gevuld met films en artiesten uit  mijn jeugd. Ik wilde graag de film Midnight Cowboy zien en een optreden van André van Duin en de Beatles. Ook wil ik nog de journaalopnamen terugzien van de cafébrand op oudejaarsavond van het jaar 2000 in mijn dorp waar zo veel jongelui omkwamen  en waar ik zelf zo vreselijk door verminkt ben geraakt aan mijn bovenlijf en gezicht.

 

Volop eten en drinken is er  tijdens de films en optredens. 

Voor het diner is er een gesprek met mijn lievelingsschrijver Ronald Giphart die mijn  ervaringen zal verwerken in zijn eerstvolgende roman. Als Ronald Giphart dan onverhoopt niet meer mocht leven tegen die tijd, dan mag het ook Herman Koch of Arnon Grünberg zijn.

Samen met allen, die óók vandaag AOW-gerechtigd zijn geworden ga ik genieten van mijn laatste avondmaal.

BIERBLIKJE

 Het is bijna half acht ‘s ochtends. Ik ben aan het hardlopen. Trainen voor de marathon. Mijn aandacht wordt getrokken door zo’n groen Heineken blikje onder een bankje langs de Maas. Vannacht heeft natuurlijk iemand op dat bankje relaxed een biertje zitten drinken.  Hij moet zijn handen even vrij hebben … om een sjekkie te draaien of te piesen … ik verzin maar wat … dus zet ie het blikje weg … onder het bankje. Ik moet nog ruim een uur … nu eerst die steile brug hier.

 

Hij heeft vannacht  heel wat biertjes op. De afvalbak naast het bankje zit vol met blikkies. Opeens ziet hij aan de overkant van de Maas, vaag een vrouwspersoon wenken en  wuiven.  Pardoes duikt hij, zonder acht te slaan op de sterke stroming, de rivier in. Hij moet er daar, met zijn kleren aan, zijn ingedoken. Alleen dat blikje Heineken staat daar nog onder die bank. Recht naar de overkant zwemmen kan nooit door die stroming. Hij wordt minstens vijfhonderd meter richting zee gesleurd, voordat hij op de kant kan klauteren …  Het is koud: 5 graden.Celsius. Als hij het redt, is het de alcohol die het hem doet. De vrouw is nog ver weg  … van hem gescheiden door de scheepswerf en een haven. Onvermoeibaar zwaait ze naar hem.

Zijn energie is op. Het koude water werkt verlammend op zijn spieren Hij voelt zich dizzy. Veel erger wordt het niet … de andere oever is bereikt. Hij heeft nu snel hulp nodig. Vlakbij de rivier staan huizen. Het is al  ochtend, tegen acht uur. Hij belt aan bij het eerste hoekhuis. Een grote hond  gaat als een dolle te keer. Boven hem uit het raam vraagt een slaperig mannenhoofd ‘wat of hij mot’. Maar de man uit het raam wil helemaal niet weten ‘wat hij mot’. ‘Oprotten en gauw een beetje of  ik bel ik de politie’. Bij een volgend huis, krijgt hij niet eens de kans om aan te bellen: met een bijl in zijn hand staat de bewoner in de deuropening al klaar om op hem in te hakken.

Bij het zesde huis heeft hij succes. Voor hem staat ‘de wuivende vrouw’; een jaar of vijfendertig, schat hij. Ze heeft een licht doorschijnende, roze nachtpon aan. Haar steile blonde haren reiken net tot op haar schouders. Op haar linkerarm zit een cyperse kat.

   “Wat is er met jou aan de hand?”

   “Ik zit aan de overkant van de rivier, drink een paar biertjes … dan zie ik jou aan de andere kant van de Maas me wenken en naar me zwaaien. Impulsief duik ik de Maas in … en hier ben ik dan. ”

‘Jij bent me een mafkees! Nou eh …  kom dan maar even binnen …  doe die natte kleren gauw uit … dan zal ik een warm bad voor je maken.’

 

Ik ben nog aan het trainen; een half uurtje hooguit.

Dit is nog eens een aangenaam einde van dit ‘bierblikje’ verhaal … althans vanuit het perspectief van die zwemmer. Voor hetzelfde geld verzuipt die man en ligt hij over paar dagen levenloos op het strand … en niet in het minst: wat zou hem nog te wachten staan na dat warme bad? Geen idee.

 

Voor mij zou dit verhaal best eens slecht kunnen aflopen. Die blonde vrouw is toevallig mijn vrouw …  Ik wou dat ik dat bierblikje nooit gezien had. Dan had onder de training dit rare verhaal tenminste niet in mijn hoofd gezeten.

VADERDAG

 Hallo pa,

Vandaag is het vaderdag.  De dag om die foto van jou bij mij op de kast eens goed te bekijken. … je kijkt alsof je gedwongen wordt een hap spruitjes naar binnen te werken  … een misprijzende  maar ook wat peinzende blik heb je daarop. Zo keek je vaak. Dat snap ik wel.  Er was zat ellende in je leven. Maar daar ga ik het niet over hebben.  Wat komt er zo wel in me op?

Om te beginnen: eind 1949 leer je,  ma kennen. Jullie verwekken mij en trouwen nog net voordat ik, ‘het moetje’, geboren wordt. Tot en met 1970 zetten jullie nog  eens 9 kinderen (3 meisjes en 6 jongens) op de wereld. 

Varen op cruiseschepen, is je lust en je leven. Je hebt heel wat wereldreizen gemaakt op de s.s. Rotterdam. Je doet daar en eigenlijk overal waar je werkt, je stinkende best om zo veel mogelijk centjes te verdienen voor ons. 

Bij van Driel en Krastmann, een van je bazen, maken ze ijzeren veren. De vraag naar die veren is zo groot dat jij er thuis bij moet gaan werken. In onze bijkeuken wordt een apparaat geïnstalleerd waarop jij  in je vrije tijd ‘veren kan trekken’ … niet alleen jij zit veren te trekken (vaak tot na middernacht). Ieder gezinslid dat daar al groot genoeg voor is, en het ook wil, zit zoveel mogelijk mee te trekken. Zo verdienen we er met z’n allen een behoorlijk centje bij.

Als ik 8 ben vind ik het leuk om van je werk te gaan halen. Je werkt dan bij Thomson’s Havenbedrijf.  Dan loop Ik naar dat politiebureautje op het Marconiplein. In de verte zie ik je aankomen met je lege broodtrommeltje onder je arm.  Ik zwaai naar je zodra ik je zie. Jij terugzwaaien ….  Dan lopen we samen de van Lennepstraat in, langs de patatboer naar nummer 8b waar we lange tijd wonen.

Vòòr de scheiding tussen ma en jou, heb je ons heel  veel spelletjes geleerd: eenendertigen, eenentwintigen, patience, dammen, monopoly, mens erger je niet, schaken, klaverjassen … hebben we allemaal ook vaak gespeeld. Je grootste hobby is kijken naar sporten op tv, eigenlijk houd je wel van alle sporten.. Voetbal kijken in het stadion doe je ook graag. Tot op de dag van vandaag hebben al je kinderen daar ook nog steeds lol in.

Roken is iets wat je altijd graag doet. Je sjekkie houd je altijd tussen je lippen geklemd, ook als je praat. Niet iedereen heeft dat roken van je overgenomen en zeker niet je eigenaardigheden daarbij  In een oude shagverpakking bewaar je uit zuinigheidsoverwegingen, je nat gesabbelde peukjes. Als er voldoende opgedroogde peukjes zijn, pel je de vloeitjes van je peukjes af ...en je bewaart de shag, die overblijft weer in een ander leeg shagzakje. Als je zo voldoende shagrestjes verzameld hebt , draai je daar vrolijk weer nieuwe sjekkies van en rookt ze met smaak op.

Doordat je kunstgebit niet zo  goed past, maak je als je praat, klepperende geluiden. Wiie dat verzonnen heeft weet ik niet.  Maar op den duur heeft iedereen in het gezin er lol in om jou ‘Olt Kleppertent’ te noemen. Zelf vind je dat ook wel grappig.

Nou, pa, Old Clappertand … een mooie vaderdag verder, daar in de eeuwigheid.