THE SOUND OF SILENCE.

Toen ik vanochtend de trap af ging, naar de metro liep om naar de markt te gaan, voor wat fruit en groente en tegelijk, omdat ik nu tóch in de buurt was, even de bibliotheek binnen wip om het boek ‘de Reuzenkrokodil’ in te leveren, een heel grappig kinderboek, ik heb het net uit, kan ik weer een ander leuk kinderboek lenen, want ik wil op mijn vijfenzeventigste minstens één kinderboek per week lezen, omdat juist kinderboeken zo fantasierijk zijn, absurdistisch soms, de verhalen slaan onverwachte richtingen in, kortom, daardoor laat ik me graag inspireren maar … niet voordat er radijzen en  aalbes gescoord zijn.

Hierboven trouwens mijn eerste (en laatste) zin van meer dan honderd woorden.

Ik wilde dit stukje eigenlijk heel anders beginnen. Namelijk zo:

Ik loop al een week of zes ‘The Sound of Silence’ the neuriën. Wáár ik ook ben. Of ik nu wil of niet. Mensen lopen opeens vreemd naar me te kijken. Het liedje heeft zich op een onvindbaar en onuitwisbaar plekje in mijn brein genesteld en het staat ALTIJD aan, zelfs als ik om half drie ‘s nachts sta the piesen.

Misschien verschaft de vertaling van die song enige duidelijkheid over mijn neuriedwang. 

Mijn vertaling van de ‘Sound of silence’.

Hallo duisternis, ouwe jongen

Ik moet weer eens met je praten,

Er zit me iets niet lekker,

het  spookte door mijn hoofd

Toen ik lag te slapen.

Ik kan het niet uit mijn hoofd zetten.

Het zit muurvast in het geluid van de stilte.

Ik liep alleen, had nare dromen

Kwam in smalle donkere straatjes

Zette mijn kraag op tegen de kou en de mist

Een flits neonlicht verblindde mijn ogen.

Die doorkliefde de nacht.

En raakte aan het geluid van de stilte.

 

En in het volle licht zag ik

Tienduizend mensen, misschien meer

Mensen die spraken zonder wat te zeggen

Mensen die luisteren zonder te horen

Mensen die liedjes schrijven,

Die nooit worden gezongen,

Niemand durft het geluid

Van de stilte te doorbreken.

 

‘Dwazen,’ zei ik ‘weten jullie niet dat stilte

Woekert als kanker?’

Luister, je kan wat van me leren,.

Ik probeer je te redden,

steek je armen naar me uit

Maar ja, mijn woorden vielen in het water

En weerklonken in de bronnen van stilte.

 

De mensen bogen en baadden tot

De neon-god die ze zelf gecreeëerd hadden.

Op het waarschuwingsbord 

flitsten waarschuwende woorden:'

Op de wanden van de metro en sloopgevels, 

zijn de woorden van de profeet geschreven.

Ze fluisteren in stilte.

Een beetje, ja ... niet echt veel.