TRAGER

Om acht uur vertrekken we. We lopen eerst naar de Maas. Het is vanuit het Rotterdamse Oude Noorden niet de kortste weg naar Hoek van Holland maar het voordeel van deze route is, dat we alle gerealiseerde nieuwbouwgiganten van Rotterdam weer eens goed van nabij kunnen aanschouwen. De meningen zijn nogal verdeeld maar ik vind het groots, nee kolossaal, letterlijk en figuurlijk. Natuurlijk is het tegelijkertijd jammer dat er langs de Maas niet meer van die kleine antieke  juweeltjes te vinden zijn als Hotel New York, het Henkespand, en Las Palmas. Laten we ook het beroemde Witte Huis bij het Haringvliet niet vergeten. Jarenlang heette dat ‘de wolkenkrabber, van Rotterdam, Nederland en Europa’ te zijn. Dat Witte Huis is in de 2^e Wereldoorlog wonder boven wonder ontsnapt aan de Duitse bombardeerdrift.

Ben en  ik  gaan lopen naar Hoek van Holland en terug met de trein. Normaal gesproken moeten we naar de Hoek kunnen lopen in een kleine zeven uur. Tenminste als er niks tegen zit. Van een blaar bijvoorbeeld, kan je flink last hebben. Een van ons kan een voet verzwikken. We kunnen aangevallen worden door een zwerm bijen of een bos kraaien en we kunnen zo stom zijn een verkeerde weg in te slaan.

Eigenlijk is dit allemaal ter voorbereiding van de Vierdaagse in Nijmegen. Ben en ik gaan daar dertig kilometer per dag lopen. Zo’n loopje als vandaag is een prima voorbereiding.

Ben is heus een goeie vent maar een slechte loper. Het is niet anders. Hij loopt in feite te traag naar mijn zin. Dat betekent dus dat ik  langzamer moet gaan lopen. Ja, wanneer ik in mijn eigen tempo ga lopen, dan loop ik die Vierdaagse solo en dat is toch ook weer niet de bedoeling. Bovendien sneu voor Ben, die toch ook zijn stinkende best doet?! Desalniettemin vind ik dat slome geslenter he-le-maal niks! Ik loop me dan he-le-maal op te vreten.  Weet je hoeveel dat scheelt op dertig kilometer: anderhalf uur. Anderhalf uur lang, geen lekker zonovergoten terrasje. Anderhalf uur lang geen lekkere grote koele pils. Maar je moet wat over hebben voor een maatje.

Het voordeel is dat Ben wel een gezellige vent is en … hij weet van alles. Hij weet allerlei leuke dingen te vertellen over moderne containerschepen, de tweede Maasvlakte, de sleepboten van de Rotterdamse Havendienst, je weet wel die boten die zo hoog kunnen spuiten als er iets feestelijks aan de hand is. Maar ook weet hij veel van de vogels, langs de oever van de Maas zoals daar zijn de enorme hoeveelheden meeuwen en de zwanen om er maar een paar te noemen. Van de zwanen weet hij te vertellen dat ze steeds vaker en steeds langer ook met hun kop onder water kunnen blijven. Dat komt door het relatief schone milieu bij ons. Ben kan daar apetrots op wezen.

Ook van konijnen weet Ben veel en die zie je hier ook veel, soms wel eens een beetje te veel. Net als al die schijtmeeuwen. Ook lopen hier veel honden los maar dat zijn dan weer geen wilde honden natuurlijk. Dat zijn huis, tuin en keukenbeesten. Ben weet van elke hond precies zijn ras. Die grote hond daar met die kleine zwarte krulletjes is géén Surinaamse herder maar een grote poedel en die grote witte hond met die zwiepstaart en die sik, dat is gewoon een geit. Ben had dat gelijk door. Ik hoorde pas dat die hond een geit was toen die zijn bek open deed en ‘bèèèeh’ zei … maar …  tussen ons gezegd,  kan het me aan m’n reet roesten, wat Ben allemaal loopt te vertellen … hij gaat zijn gang maar! …. alleen … als tie lult over iets wat ie lèùk vindt, gaat hij gelijk een beetje harder lopen, heb ik gemerkt. Komt ie op viereneenhalve kilometer per uur. Voor mij mooi mee genomen.

Tegen vieren kwamen we aan in de Hoek. Niet gek … met zo’n vent als Ben d’r bij. En we hadden toch ook nog ruim een half uur zitten schaften met uitzicht op die stank en meststoffen producerende  Albatrosfabriek  bij Roozenburg.

Ben heeft dit stukje tekst als eerste mogen lezen en vond het zelf  leuk om hier en daar nog iets geinigs toe te voegen. Dat heb ik goed gevonden. Ik had dat alleen nooit toe moeten staan. Mijn excuses daarvoor!!

Jee