RATTEN

Sinds ik een rat de straat heb zien overrennen loop ik daar niet meer zo op mijn gemak. Er zullen de komende jaren steeds meer ratten en muizen komen en….we mogen ze niet meer met gif bestrijden omdat roofvogels die vergiftigde  muizen en ratten eten dan het loodje leggen. De overheid denkt zeker dat de roofvogels het ongedierte in huizen komt ophalen. Ik heb niet zo veel ervaring met ratten of muizen. Toen ik een kleine jongen was (in de jaren vijftig) zette mijn vader wel eens een  muizenval….meestal voor niks. Ik kan me niet herinneren dat mijn vader ooit een muis gevangen heeft. Ratten vang je niet met een muizenval; ik denk dat ze daar te groot voor zijn. Voor zover ik weet worden ratten doodgegooid. Heel vaak heb ik op straat dooie ratten gezien die op hun rug lagen met een bloedende mond en in de buurt een steen. Ratten werden vaak met een steen doodgegooid.

Direct tegenover de ingang van mijn flat staat een verzamelbak voor vuilnisbakzakken. Deze verzamelbak is tevens een huisvestingsproject voor ratten. Ik kan natuurlijk niet zien wat zich daarbinnen afspeelt maar gezien de hoeveelheid kleine en grote muizen moet er wel voldoende te eten zijn daar. De vuilnisbakzakken zijn afkomstig van de basisschool die tegenover mijn flat gevestigd is.  Ik durf er veel om te verwedden dat in die vuilnisbakzakken enorme hoeveelheden vreten is gestopt….en dat lusten die ratten wel. Tijdens de schooltijden zie je ze niet die ratten maar is het eenmaal drie uur, dan is de school dus uit, dan lijkt de rattenschool wel aan: eerst tientallen, dan wel honderden ratten komen tevoorschijn uit de verzamelbak: ze springen, klauteren en graven……. brutaalweg maken ze ook gebruik van het schoolplein. Er is geen normale vogel die zich er durft te vertonen. De ratten nemen bezit van de zandbak, de schommels en je hoort en raar licht gillend geluid van genot als die beesten als wildemannen op de grote schommel bezig zijn.

Je zou zeggen dat het voedsel uit de vuilnisbakzakken voldoende moet zijn maar niets is minder waar. De ratten proberen zich ook nog toegang te verschaffen tot de school en dat lukt ze vrij gemakkelijk via de regenpijpen en wat kleine gaten in het schooldak. Behalve de kruimels op de vloer van de klaslokalen weten ze in elk lokaal wel een koektrommel te vinden, die ondersteboven op de grond wordt gegooid hetgeen weer een waar eetfestijn oplevert voor de rattenkolonie.

Omdat om vier uur de judo club begint in de gymzaal moeten ze met zijn allen als de wiedeweerga terugrennen naar de  verzamelplaats voorde vuilniszakken oftewel naar hun huis. Tot zes uur moeten de ratten binnen blijven want tot dan duurt de judo.  Het is nu zomer dus is het om 6 uur nog licht. Wat ze nu nog kunnen doe is in de struiken gaan zoeken naar eetbare waar. Tot het donker i en dan kunnen ze proberen de flat in te komen. Steeds glipt er een tiental ratten mee met iemand die de flat binnenstapt want er zijn altijd wel flatbewoners die een raampje hebben openstaan en iets lekkers in de keuken hebben staan.

MONDHYGIÉNISTE

Mijn stim-u-dent is bijna op. Stim-u-dent? Dat is een  gepunt dun houtje(stokertje) van 4,5 cm. Het is de bedoeling dat daarmee  tussen de tanden en kiezen gestookt wordt en dat daardoor de ontstane plak tussen de tanden en kiezen wordt weg geschraapt. De mondhygiëniste heeft me dat aangeraden. Doe het maar twee keer per dag dat is het beste. Maar dat doe ik dus niet. Een keer vind ik genoeg. In zo’n pakje stim-u-dent zitten 25 ’picks’(stokertjes). Je kan er dus bijna een maand mee doen. De Nederlandse naam is overigens tandenstokers. Ik heb vandaag met 1 euro voordeel 8 pakjes van 25 stuks per pakje gekocht. Normale prijs 6 euro nu dus 5 euro.

Een maand nadat mijn mondhygiëniste de tandenstoker bij me introduceerde kwam ze met een borsteltje aan dat ik moest aanschaffen om tussen mijn tanden te borstelen. Ook weer elke dag twee keer doen, zei ze, maar ook nu vind ik een keer genoeg. Het is alleen heel moeilijk om de juiste maat van die borsteltjes te vinden. Ik zit nu met een aanzienlijk aantal foute borsteltjes. Ze zijn te zacht en een beetje te breed. Niet alle spleetjes tussen mijn tanden zijn even groot dus bij de ene spleet schiet ie er doorheen en bij de andere spleet blijft ie weer halverwege hangen of komt ie er helemaal niet doorheen. Het gevolg van dat laatste is dat de borsteltjes gauw gaan ombuigen en ook dus snel kapot gaan. Ik heb nu nog een grote voorraad, een stuk of veertig; met een borsteltje doe ik wel een week, Dus daar doe ik in totaal nog wel een jaartje mee

Ik moet gewoon de volgende keer natuurlijk precies mijn tandspleetmaat bij mijn mondhygiëniste vragen.

Dat hele tanden reinigen is nogal een uitgebreide klote klus geworden tegenwoordig.

Ik ben er zowat 20 minuten mee bezig. Eerst 5 minuten tanden stoken, dan 5 minuten tanden borstelen, dan 5 minuten tanden poetsen, vervolgen 2 minuten tong poetsen en ten slotte 3 minuten gehemelte poetsen. Als ik aan mijn jeugd denk was ik alleen met tanden poetsen 5 minuten bezig, misschien nog wel minder, en ging ik daarna fris en opgewekt naar bed. Nu stort ik, als oude man,  zowat van vermoeidheid ter aarde na het tanden reinigen.

Ik doe het en dan nog maar voor de helft omdat de mondhygiëniste mij gedreigd heeft met een vreselijk ziekte: die ziekte, paradontitis, waarbij het tandvlees van de tanden en kiezen losraakt. Daar om doe ik het. Opdat dat nooit bij mij zal gebeuren. Ze heeft me expres daarvan foto’s laten zien…..het ziet er echt afschuwelijk uit. Tot nu toe gaat het goed. Maar wat zal er gebeuren als ik vanaf dit jaar slechts 1 keer per jaar naar de mondhygiëniste mag van de ziektekostenverzekeringsmaatschappij. De afgelopen 10 jaar mocht is 3 keer per jaar gaan en nu maar een keer.  En die mondhygiëniste deed het zo secuur allemaal in mijn mond. Ze maakte alles zo goed schoon in mijn mond dat het bijna onmogelijk was om paradontitis te krijgen.

Toch heb ik altijd wel vreemd gevonden dat ze er nooit achter is gekomen dat ik de tandenstoker en het tandenborsteltje maar een keer per dag gebruikte.

TRAUMA

Hoe hoger hoe enger, vind ik want ik heb hoogtevrees. Het is enigszins lachwekkend, al zeg ik het zelf, op een kleuterschoolglijbaan heb ik het al moeilijk. Laatst staan op de Euromast of nog hoger. Toch ben ik wel enkele malen op de Euromast  geweest. Op dat gedeelte waar je niet in contact komt met de buitenlucht. In het restaurant bijvoorbeeld daar durf ik wel rustig naar buiten te kijken. Er blijft altijd wel een zekere angst dat het raam waar ik dichtbij staat uit zijn sponningen springt maar dat is niet zo urgent. Met bewondering en afschuw heb ik laatst staan kijken hoe mensen van de Euromast af doken met een soort parachute. Werkelijk heel knap en gedurfd.

 Een aantal jaren geleden was ik met mijn toenmalige gezin in Barcelona om onder andere Gaudi te bewonderen. We waren toen in het Parc Gruël .Er was daar een klauter-objectje van circa vier meter hoog. Mijn kinderen en ex liepen naar boven ; ik ook ………mijn kinderen en mijn ex liepen naar beneden en ik niet…..ik durfde niet naar beneden te lopen…..zitten en naar beneden schuifelen durfde ik ook niet. Liggen en me naar beneden laten rollen dat was onmogelijk. Toe kwam mijn oudste zoon (toen 23)  me te hulp. Hij kwam 4 meter naar boven, gaf me een hand en samen schuifelden we naar beneden. Mijn hart klopte in mijn keel , ik werd pas wat rustiger toen ik vaste grond onder mijn voeten voelde.

Toch heb ik dat nooit eerder gehad. Ik was toen 53 en had diverse vliegtochten gemaakt: van Rotterdam naar Porto en terug en van Rotterdam naar Barcelona en weer terug en nooit had ik last van  hoogtevrees. Ik heb zelfs nog op de 16^e verdieping van een flatgebouw gewoond en daar vaak op het balkon staan genieten van het voorbijkomende scheepvaartverkeer.

Maar de paniek van hoogtevrees schijnt zich zo maar ineens aan te dienen.  Maar ….dat is maar schijn. Ik was 47 toen ik een behoorlijk ernstig ongeluk kreeg. Ik werd aangereden door een auto toen ik met mijn fiets aan de hand op een autoweg liep.  Die auto kwam van achteren op me af. Ik zag hem dus niet aankomen. Mijn rug werd bij dat ongeluk gebroken. Sinds dat ongeluk ben ik bang geworden voor allerlei dingen. Onder andere heb ik sindsdien hoogtevrees. En wat ik ook steeds minder durfde: autorijden. Ik durfde ook steeds minder hard auto te rijden. Ik durfde ook steeds minder bergje op auto te rijden. Ik durfde geen vrachtwagens meer te passeren…… op den duur ook geen personenauto’s  meer. Ik denk dat ik van dat ongeluk met die auto waarbij ik mijn rug brak een trauma over heb gehouden. Ik durfde op den duur niet meer op de grote weg te rijden……ik reed op den duur alleen maar in de stad. In de stad reed ik prima maar op de snel weg durfde ik niet.

Waar ik sindsdien ook bang voor geworden ben is een massa mensen. Dan krijg ik het benauwd en heb ik de neiging om op een agressieve manier in die menigte wild om me heen te gaan slaan. Ik heb het nog nooit gedaan om dat ik dat ook weer niet durf. Maar die neiging heb ik wel.

VIS

Een oude man  was bezig een grote vis te vangen. Zijn hengel knapte bijna. Achter hem stond een man glimlachend toe te kijken. De man had een bijna kaal hoofd; de man die toekeek. De man die aan het vissen was had nog wel wat haar. Hij had een geel t-shirt en een blauwe korte broek aan, die man die aan het vissen was. De vis was grijs, donkergrijs en zeker wel twintig centimeter lang. Helaas ben ik niet zo’n viskenner dus kan ik niet zeggen wat voor soort vis het was. Het meest waarschijnlijk lijkt het me dat het een brasem was, want als mensen een grote vis hebben gevangen zeggen ze meestal dat ze een brasem gevangen hebben of een snoek dat kan ook . Ik weet het in ieder geval niet. Ik liep op een brug en aan de linkerkant van waar ik liep werd die vis gevangen en aan de rechterkant waar ook een man zat te vissen daar werd niks gevangen. Die man aan die rechterkant lette ook helemaal niet op zijn dobbertje. Hij zat schaapachtig omhoog te kijken naar mij, die op de brug liep. Zo vang je natuurlijk geen vissen.  Die kale man van de linkerkant liep ineens hard naar een fiets, die tegen een boom stond. Ik nam aan dat dat zijn fiets was. Uit zijn fietstas haalde hij een plastic  tas en daarmee rende hij weer naar de man met het gele t-shirt en die haalde de grote vis uit zijn schepnet en liet die in de plastic zak van de man glijden. De kale  man pakte zijn portemonnee uit zijn broekzak en gaf de visser daaruit een biljet van tien euro. De visser leek er blij mee want hij gaf de kale man een hand, lachte en stopte het geld in zijn broekzak. De kale man ging linea recta naar zijn fiets deed hem van het slot sprong op de fiets  en bewoog zich in de richting van een flat die gerenoveerd werd, doch nog wel bewoond was.

Ik liep toevallig ook met een plastic zak in mijn hand maar dat was meer een plastic zak om brood in te doen. In die zak van mij hadden twee rozijnenbollen gezeten, die ik al met smaak gedurende het eerste deel van mijn wandeling opgegeten had. Nu moest ik alleen nog een plekje vinden voor de lege plastic zak. Toevallig stond achter de vissende man aan de rechterzijde van de brug een prullenbak. Toen ik  daar naar toe liep draaide die loze visser daar, zich ineens heel alert om en zei tegen mij:

‘Nee, sorry hoor meneer, maar ik heb nog niks gevangen.’ Alsof ik met die plastic zak een vis wilde komen kopen bij hem. Ik wilde alleen maar die plastic zak weggooien.’

‘Nee hoor meneer, ik wil alleen maar even die zak in die prullenbak gooien.’

Het is hier zeker de gewoonte om vissen van vissers te kopen. Ik had het nog nooit gezien of gehoord. Voor vandaag had ik al makreel gekocht dus ik bleef niet staan wachten tot de volgende vis gevangen werd.

WIND

Zo onder koffietijd leek het nogal hard te waaien. Mijn vriendin en ik zouden zo dadelijk de deur uit moeten om de wekelijkse boodschappen te doen. Harde wind of niet er zat niets anders op dan het boodschappenlijstje maken,  het fust in het boodschappenkarretje doen en er voor te gaan. Wie schetste onze verbazing toen wij buiten aangekomen  nauwelijks enige wind voelden. We liepen nu aan de noordkant van de flat en het kan natuurlijk zijn dat de wind op de zuidzijde beukt. Maar ook toen wij uit de noordzijde stapten en onderhevig waren aan wind uit alle richtingen viel de windkracht alleszins mee.

We zijn, zoals altijd, van plan om naar de supermarkt van de Jumbo te gaan. Tussen onze flat en de Jumbo staat een gebouw dat heet de Prinsenwiek en als het in de regio spookt dan spookt het bij de Prinsenwiek wel tien keer zo erg. Doch ook daar was het op deze ochtend waarop het thuis zo stormachtig leek tamelijk rustig qua wind..

We waren nu weldra bij de Jumbo aangeland. Ik moest eerst mijn fust kwijt. Ik had pech er stond een vrouw voor me die wel honderd lege flessen in de automaat aan het stoppen was. Gelukkig bood ze me voorrang aan. ‘Ja, als je zo lang op mij moet wachten ben je een half uur verder.’ Aardig van die vrouw. 

In de winkel was het verder wel gezellig, niet zo druk in ieder geval. We konden samen geconcentreerd onze boodschappen doen.  Omdat we van de week bami zouden eten kocht ik bamigroenten, bamikruiden, bami, komkommer, ei en kroepoek en niet te vergeten kip, dat vind ik lekkerder bij bami dan hamblokjes. Ook zouden we de komende week, witlofsalade eten en daarvoor was witlof nodig en dat de voorraad bananen, rozijnen en ‘noten zonder zout’ aangevuld zou worden.

Broccoli met vis stond ook nog op het menu maar ik besloot dat pas volgende week vrijdag te kopen omdat we het dan pas zouden eten en de broccoli het lekkerst is als je het de dag zelf koopt in plaats van een week eerder.

Verder kochten we nog wat snoeperij als krentenbollen en knopplers (een heerlijk gebakjesachtig koekje). Omdat wij alles wat we kopen, scannen, hoeven we nooit lang bij een gewone kassa inde rij te staan. We mogen gelijk door naar de scankassa. Daar geven we de scanner aan de kassière en dìe zegt wat we moeten betalen: precies het bedrag wat we gescand hebben. Soms komt het voor dat de kassière moet controleren of we alles van de boodschappen wel gescand hebben ….. en als we een boodschap per ongeluk niet gescand hebben moeten we voor straf naar een gewone kassa. Maar dat is gelukkig bij ons nog nooit gebeurd.

Toen waren we klaar in de winkel en gingen we naar buiten. Tegelijk stak er een orkaanachtige wind op die mijn petje afrukte en ons boodschappenwagentje omkieperde waardoor de helft er uit sodemieterde. Ook wij werden omgeblazen. Gelukkig kregen we snel hulp van omstanders die nog wel tot iets in staat waren. Mijn petje werd terugbezorgd door een jongedame op een fiets en een paarmensen hielpen ons onze tas weer te vullen.  Gewond waren we godzijdank niet.

De rest van de weg naar huis verliep weliswaar met volop wind maar verder probleemloos.

LEEG EN VOL

De leegte is meestal indrukwekkend. Afgeladen vol kan eveneens indrukwekkend zijn maar is slechts tijdelijk van aard. Een geheel gevulde emmer is niet zo veelvuldig te zien als een lege emmer. Zeker als er een gat in zit. Bij enigszins normaal functionerende mensen is zowel de blaas als de maag doorgaans matig gevuld. Een enkele keer is de maag zeer gevuld en de blaas net zo. Na een eet- en drinkfestijn bijvoorbeeld.

Het mooiste voorbeeld is een voetbalstadion. Twee maal driekwartier per veertien dagen is het stadion tot de nok toe gevuld; vol dus; de rest van de veertiendagen is er volledig,mooie, rustige leegte en dan staat het stadion ook nog leeg in de zomer- en winterstop!

Bij mij in de straat is het nooit vol. Altijd is het hier leeg. Althans: er is een grote leegte aan volwassen mensen. Er is namelijk een school bij mij aan de overkant…..en tussen negen en drie uur  is het vol met kinderen en de rest van de 24 uur is het leeg aan kinderen, kinderloos. De kleine kinderen worden overigens nog wel gehaald en gebracht door hun ouders, opa, of oma’s….dan is mijn buurt dus een beetje vol aan volwassen mensen. Maar nu met de zomervakantie is het kinderloos(leeg) en volwassenen ( leeg).

Mijn kast met boeken is vol. Er kan geen boek meer bij. Ik heb twee boeken voor mijn verjaardag gehad. Die kunnen niet meer in mijn boeken kast. Het ene boek is heel dik: ‘Grand Hotel Europa’ van Ilja Pfeiffer en het andere boek is heel dun en heeft als titel ‘Ooit gelukkig’ en is geschreven door Nico Dijkshoorn.  Als ik deze beide boeken in mijn boekenkast wil opbergen moet ik plekken leegmaken. Een hele grote dikke plaats en een klein plaatsje. Dat zijn misschien wel drie of vier boeken die ik dan weg moet doen. Ik heb al eens een keer een aantal plekken leeggemaakt van mijn boekenkast. Dat was toen ik plek nodig had voor een aantal ordners. Ik heb toen, en dat ga ik nu ook doen, een aantal boeken’ te geef’ neergelegd in hal van de flat . Daar staat een stel  stoelen waar je als je wat kwijt wil iets op kan leggen. De vorige keer was ik even naar boven gegaan om nog wat boeken te halen en toen ik na 5minuten weer terug was waren alle stoelen al leeg. Zo ging het ook met de volgende stapel en zo zal het ook wel weer met de boeken gaan die ik binnenkort neer ga leggen.

Van volle melk weet ik alleen dat er geen lege melk bestaat. De tegenhanger van volle melk heet magere melk Je kan natuur wel een vol pak volle melk hebben en een leeg pak volle melk.

Ook bestaat het begrip leeghoofd, iemand die niet zo slim is, maar iemand de wel heel erg slim is noem je niet een volhoofd maar een bolleboos of iets dergelijks.

Zo ook met een paard: dat kan een volbloed zijn. Wat niet kan is een paard dat een leegbloed is

Heel af en toe vol toch meer dan leeg

BRIL

Op donderdag gaan we, mijn vriendin en ik, meestal iets leuks doen. Een wandeling met pannenkoek. Een bioscoopje. Naar het theater. Een leuk stadje bezoeken. Gouda bijvoorbeeld. Het idee voor wat het werkelijk gaat worden rijpt  doorgaans op de donderdagochtend. We bellen dan lang of kort met elkaar en informeren elkaar over onze stemmingen. Deze stemmingen zijn heel belangrijk voor wat het uiteindelijk gaat worden.

Ik was deze ochtend nogal somber vanwege het opzeggen bij de jokerclub. Ik ervaarde dat als een nederlaag , die ik overigens over mezelf had afgeroepen. Maar toch was ik er triest over. Vreemd. Mijn vriendin echter was nogal energiek en opgewekt en praatte honderduit over een telefoongesprek dat zij gevoerd had met een telefoniste van de Gemeente Rotterdam, over de grote hoeveelheid verpakkingsmateriaal die de straat waar zij op uit keek blokkeerde. Een simpele ziel met een scootmobile zou die straat niet eens door kunnen. Irritant in dat gesprek vond mijn vriendin wel dat zich het woord scootmobile niet meer wist te herinneren.

Ondertussen had ik dus al bepaald dat het de bioscoop zou worden en omdat ik zo zielig en somber was mocht van mijn vriendin ik de film uitzoeken. De keuze was uit drie films

1.            The lion king (Disney)

2.            Yesterday

3.            Claire’s Camera (met Isabelle Hupert)

The lion king moest volgens mijn vriendin de volgende keer aan de beurt komen, die film was haar keuze en zij was in een goeie stemming dus zij hoefde nu niet zo nodig.

Claire’s Camera zou wel in aanmerking komen maar werd gedraaid in de verkeerde bioscoop……was te ver  lopen van het metrostation en draaide nergens anders.

Het werd dus Yesterday. Kort samengevat: ’Wat als de Beatles nooit hadden bestaan en jij bent de enige die al hun nummers kent wat gebeurt er  dan met je?

Ik had er wel zin in. Het leek me wel een amusante film. We zouden de film van vijf over half drie gaan kijken. Dus gingen we een uur voor die tijd van huis op weg naar metrostation Prinsenland. We waren op metrostation Prinsenland aangeland toen ik opeens iets vreemds bemerkte. De metro kwam naderbij maar ik zag hem een beetje vaag. Gelijk wist ik het….. ik had de verkeerde bril op …..mijn leesbril in plaats van mijn gewone verkijkbril. Dat zou absoluut niks worden in de bioscoop dat zou gegarandeerd het beeld vertekenen.

‘Raad eens wat ik vergeten ben’, zeg ik tegen mijn vriendin.

‘Je OV-kaart’, zegt ze.

‘’Neen,  kijk eens op mijn neus’, zeg ik….. en daar zag ze mijn rood groene leesbril. We wisten gelijk dat we de film niet meer zouden halen en keerde direct huiswaarts. Een filmpje op tv kijken was nog het leukst haalbare voor deze middag. Er kwam ons nog een vrolijke buurvrouw tegemoet die ons er op attendeerde dat het tv-programma van gisteravond ook wel bezienswaardig was. Onder andere dat programma met Maarten van Rossum en Philip Freriks. De slimste mens. Dat hebben we inderdaad bekeken en het was inderdaad de moeite waard. Het is alleen iets wat we al avond aan avond zien.