Het eerste uur van onze wandeling hebben we niet zo veel
tegen elkaar gezegd. Nu eens lopen we gearmd naast elkaar dan weer vlak achter
elkaar. Zij is nu een beetje bij hem achterop geraakt … een metertje of tien.
‘Hé Wim, wacht eens even, je gaat een beetje te hard,
schat,’ zegt zijn vriendin Ina. We lopen over het strandje van de Kralingse Plas.
Het is geen lekker weer. Bewolkt. Af en toe miezert het.
‘Mijn vader leerde me hier zwemmen, Ina ... op z’n hondjes,
zal ik maar zeggen ... het rook hier trouwens nooit echt lekker, hè?’
‘Zeg maar gerust dat het hier stonk, Wim, walgelijk, een
poeperig, smerig moddergeurtje. Mijn ouders kwamen hier nooit. Althans niet om
te zwemmen. Ze vonden het water smerig;
er dreven dooie vissen in. Met mijn vader ging ik hier af en toe wel wandelen
… heerlijk. ’
‘O neen, wij beven
altijd op hetzelfde plekkie zitten, Ina, op onze handdoeken. Soms namen we een oud
tafelkleed mee. Met mijn vader ging ik dan zwemmen en als het niet te druk was
gingen we een balletje trappen.
Mijn vader ging werken op een passagiersschip. Hij was haast
nooit meer thuis.
Ik moest dan bij mooi weer hierheen met mijn twee zusjes.
Dat vond ik zo waardeloos! Ik moest van mijn moeder nog goed op ze letten ook …
die twee deden niks anders dan ruzie maken
... om de kleur handdoek, om de appel, de duikbril, het schepnetje, en de
boterham met jam … om alles, grrrr.’
We lopen nu in de richting van het naaktstrandje. We zien
daar de kale, door de zon gebruinde jongeman zitten. Het sportschooltype. Stevige
borstkast en armen. Op zijn bovenbenen kleurrijke tatoeages . Eigenlijk snappen
we niet goed wat die vent daar doet: het is vandaag helemaal geen weer voor
‘ongeklede dagrecreatie’.
We kijken nu uit over de Kralingse Plas. Daar, aan de
overkant, zien we het terrein waar in 1970 het fameuze popfestival was. Ruim drieënvijftig
jaar later is het alweer ... met onder andere Pink Floyd, the Byrds, Santana.
Wat hebben we daar van genoten.
Hoewel het al tientallen jaren geleden is, bekruipt Wim toch
telkens weer een rotgevoel als hij die foto ziet. Die foto, die de hele wereld
over is gegaan: Ina, met haar lange, steile, blonde haar, zit met ontbloot
bovenlijf, breed lachend, met haar armen omhoog op de schouders van een mooie gespierde
jongen met lange donkere krullen ... en
… die jongen was Wim dus niet!
Ze maken er nu geen woorden meer aan vuil. Ze hebben het fijn
met elkaar, dus …
Bovendien, àls Wim iets vraagt over die jongen, is
haar standaard antwoord: ’Ach, houd toch op man, dat stelde helemaal niks voor.
Een fotograaf vroeg me of ik, alleen
voor die foto, even op de schouders van die krullenbol wilde gaan zitten. Dat
deed ik. Meer niet. Daarna ben ik doorgelopen naar het podium waar Jefferson
Airplane ging optreden en daar zag ik jou dus weer, schat.’
