Dordt

Vandaag Koningsdag. Hoera. Onze Koning Willem Alexander wordt 48 jaar. Nederland viert feest. Dordrecht is het epicentrum van de festiviteiten. De verjaardag van deze koning wordt gevierd in nieuwe stijl. In ieder geval geen koekhappende, zaklopende en spijker poepende leden van het Koninklijk Huis.

De weersvoorspellingen zijn niet zo rooskleurig voor deze dag. Als weer toch beter blijkt uit te pakken dan de voorspelling  dan vrees ik dat het overvol zal worden in Dordrecht. Met name door de belangstelling uit Dordt zelf plus de door mij verwachte massale toeloop uit Rotterdam en Breda en omgeving. Het kan haast niet anders of er zullen vele feestgangers in een van de talrijke  Dordtse wateren belanden.

Mocht het vandaag toch nog lekker weer zijn dan ga ikzelf  ook even naar Dordt. Hier en daar wat fotootjes maken.  Ik ga geen moeite doen om Koninklijk stel te zien smilen en  zwaaien naar het volk. Dat zou me alleen maar irriteren.

Wel wil ik de opwinding bij het publiek proeven kort voordat  Willem-Alexander en Maxima langskomen. En ik wil ervaren hoe het publiek er bij staat wanneer het Koninklijk Stel alweer een paar minuten weg is.

Dat kleine kinderen en dronken mensen blij zijn met dit feestje, kan ik me heel  goed voorstellen. Met waanzinnig veel plezier denk ikzelf  terug aan de Koninginnedagen van mijn jeugd: met leuke straatspelen, verkleedpartijen, goochelaars, poppenkast, wagenspelen, tamboerkorpsen enzovoorts.  

Maar  de kinderlijke vreugde, het onnozele genot, dat de toch als redelijk mondig en normaal te beschouwen toeschouwer uitstraalt gedurende de festiviteiten ter gelegenheid van de verjaardag van onze Koning, is op zijn zachtst gezegd verontrustend.

Per jaar kost het Koningshuis veertig miljoen euro, dat is bijna twee euro vijftig per jaar per Nederlander.  Hieperdepiep hoera! Hoera!! Met die veertig miljoen euro per jaar zouden bijvoorbeeld vele gedupeerde klantjes en werkers in de zorg bijzonder blij zijn. En jaarlijks veertig miljoen extra voor de veiligheid van Afrikaanse asielzoekers bij hun riskante reis over de Middellandse Zee. Er zouden honderden mensenlevens zouden gered worden.

Die jaarlijkse veertig miljoen euro die Koning Willem krijgt, zijn voor zijn moedertje, zijn vrouwtje, zijn kindertjes, zijn hofhouding, zijn gebouwen, zijn vliegtuigen, fauna beheer, auto’s, bezoeken aan het buitenland (reisjes met en zonder aanhang),  zijn  jachtgeweren en – plezier. Mogen zijn kinderen vandaag bij het feest in Dordt zijn? Geen idee. Als ik die kop van Amalia zie. Krijg ik het vieze vermoeden dat ze zeer tegen haar zin moet gaan lopen lachen en zwaaien naar die ‘halve zolen’ aan de kant.

 Als een volgevreten, aangeklede dikke kikker, identificeert Willem Alexander zich met succesvolle Nederlanders, (voornamelijk succesvol in de door hem zo geliefde sporten als voetballen, hockey en zwemmen.). Dan is hij in zijn element. De organisatoren bieden hem en zijn Maxima,  de beste plaatsen in het stadion. Met zijn rode stropdas, zijn blauwe blazer, zijn witte overhemd is hij de verpersoonlijking van de succesvolle, zwaaiende, wapperende driekleur, de Nederlandse vlag. 

GEUR

Het is wat benauwd in huis het ruikt een beetje muf. Overal gooi ik de ramen open. Ik dacht, dat m’n vrouw niet thuis was, dus ik loop pardoes haar kamer in om ook daar een raampje open te zetten. Ze ligt in haar bed met haar kruin naar mij toe. Ze heeft oordopjes van haar mp3-speler in. Meeneuriënd met het  muziekje dat ze op heeft, streelt ze met haar linkerhand haar buik en borsten. Ze heeft haar benen iets gespreid. De palm van haar rechterhand ligt op haar schaambeen en ik zie dat ze haar middelvinger vliegensvlug laat bewegen. Over haar clitoris natuurlijk. Ze heeft me niet zien of horen binnenkomen, anders zou ze ongetwijfeld gelijk gestopt zijn. Zachtjes loop ik, achteruit haar kamer weer uit en doe zachtjes de deur dicht. Ze had trouwens zelf haar raam al open gezet.

Ik zet een pot koffie. Nog steeds op een tamelijk ouderwetse manier:  in een koffiezetapparaat. Zo’n elektrisch ding, dat water verhit en stuwt naar een met gemalen koffie gevulde filter, waaruit dan koffie een glazen kan indruppelt. Een verwarmingselement, onder de glazen kan houdt de koffie warm.  

De koffie uit die moderne pads-apparaten vind ik niet je dat. Wat ik zeker niet begrijp is waarom die dingen zo’n teringherrie moeten maken.

Na dit geleuter is de koffie klaar. Mijn vrouw naar alle waarschijnlijkheid ook, hoewel ik haar niet gehoord heb. Hoe dan ook, ze komt vrolijk, bijna huppelend de woonkamer binnen. Ze geeft me een zoen op mijn kale hoofd en knijpt me zachtjes in mijn schouder. Haar hand ruikt nog naar die opwindende muskusachtige geur van haar natte kutje. Dat windt me zowaar nog op. Het gaat blijkbaar nooit over, terwijl mijn vrouw en ik ‘het’ toch al jaren niet meer doen.  

 ‘Hallo schat. Ben je al lang thuis?’ Ze luistert niet naar mijn antwoord en zegt in één moeite door: ‘Hé, ik ruik koffie! Heb je koffie gezet? Lekker. Zal ik voor jou ook een bakkie inschenken?’

‘Ja, lekker, zeg ik.’

‘Waar ben je geweest,’ vraagt ze.

‘Ik ben even naar ons volkstuintje geweest, schat,‘ zeg ik. De hogedrukspuit schoongemaakt. Ik heb ik de tuinmeubelen van zolder gehaald en op het terras gezet. Het is vandaag te druilerig om lekker in de tuin te werken.

Verder heb ik een doosje sigaartjes gekocht, een aansteker en de Volkskrant.’

Ze zet de koffie op de salontafel.

‘En jij? Heb jij je een beetje vermaakt vanochtend?’ vraag ik.

‘Beetje uitgeslapen en wat bloesjes en een paar overhemden van jou staan strijken.’

Ik besluit haar niets te zeggen over wat ik gezien (en geroken) had. Het is iets van haar en dat moet ook zo blijven. Genieten vàn zichzelf, met zichzelf.

Vreemd toch hoezeer  mijn vrouw en ik wat dat betreft verschillen. Ik zou me bijvoorbeeld absoluut niet kunnen aftrekken zonder fantasie, video of foto. Mijn vrouw heeft die poespas allemaal niet nodig: voor haar is zelfbevrediging puur lichamelijk genot.

‘Lekker bakkie, schat!’ zeggen we bijna in koor. 

KASPLANTJE

We wandelen langs de vijver in het park, niet ver van het verpleeghuis. Dana, Fred, mijn vrouw en ik zijn even bij Bettie geweest. We moesten er even uit; gaan zo weer even terug. Een zwanenpaar dobbert ontspannen bijna in het midden van het water. Dichter bij de kant zwemt een stel eenden onze kant op, bedelend om een stukje van ons brood.

Mijn allerliefste schoonzus Bettie, achtentachtig jaar oud, ligt daar op haar dood te wachten. Vier weken geleden kreeg ze thuis een herseninfarct en sindsdien is ze niet meer bij kennis geweest. Ze heeft eerst ruim twee weken in het katholieke Sint Joostziekenhuis in Breda gelegen.

Bettie had ons de laatste jaren duidelijk gemaakt, dat ze beslist niet als een kasplantje wilde leven. Daarom had ze ook altijd het ‘niet reanimeren’-pasje bij zich. Euthanasie had ze niks voor geregeld; vond ze te veel gedoe.

Haar kinderen en kleinkinderen wilden de specialist spreken. Ze vroegen hem haar medicatie langzaam af te bouwen.  In het ziekenhuis deed ze zo af en toe nog wel een oog open, slaakte soms een kreet of sloeg ongecontroleerd met haar linkerarm, haar rechterarm is na het infarct lam. Natuurlijk bleef die roomse ziekenhuisarts haar gewoon volstoppen met medicijnen. Nu, sinds ruim twee weken dus ligt ze in dit verpleeghuis aan de vijver.

Het is een zonnige windstille dag.  Dana (61), de dochter van Bettie, stampt hard op het gras en jaagt met een rauwe kreet de bedelende eenden weg. Half zwemmend, half fladderend, maken de eenden dat ze weg komen. Dana is ontzettend gefrustreerd over de situatie van haar moeder.

‘Waarom is mama nou verdomme tòch nog dat kasplantje geworden.’

Samen met Fred (56), Bettie’s zoon, Dana en mijn vrouw (66), bezoek in hier mijn lieve oude schoonzus.

Mijn vrouw ziet dat de vitaliteit verdwijnt uit het ene oog dat Bettie heel soms opent. Eerst leek dat oog nog te stralen, nu kijkt het hopeloos en lijkt het te roepen om hulp. Sinds twee dagen eet ze niet meer. Ze drinkt ook steeds moeilijker: haar drinken moet verdikt worden anders krijgt ze het niet doorgeslikt.

Zeggen doet ze niet veel maar als ze wat zegt is ze tweetalig: Nederlands en Indonesisch, haar tweede moedertaal. In Nederlands Indië (nu dus Indonesië) is ze geboren. Daar heeft ze ruim dertig jaar gewoond. Is er getrouwd en  heeft er twee kinderen gekregen: Fred en Dana.

Mijn andere schoonzus, Dicky (87),  is ook in Nederlands Indië geboren. Net als mijn vrouw trouwens. Dicky is erg fragile en slecht ter been. Ze is vanzelf heel erg bezorgd, ongerust, over de toestand van Bettie, ze wil alles weten. Logisch. Elke avond, stipt om half acht, belt Dicky mijn vrouw op, om bijgepraat te worden. Naar het verpleeghuis reizen is onmogelijk voor haar. Dicky woont in Alkmaar. Mijn vrouw vertelt haar dan alles wat ze weet over Bettie: wat ze zelf ervaren heeft, als ze bij haar op bezoek is geweest of wat ze heeft gelezen in de vrijwel dagelijks verschijnende Bettie-update-mail, die Dana schrijft en rondstuurt.  

Wat het ziekenhuis verzuimde, doet dit verpleeghuis gelukkig wel: het bouwt de medicatie af.  We hopen met elkaar, dat dit door Bettie zelf zo verfoeide kasplantjesbestaan, zo snel mogelijk ophoudt. Met z’n vieren gaan we nog even bij de mooie oude dame kijken, gedag zeggen, zachtjes in haar hand knijpen, arm strelen, kusjes geven op d’r wang,  neuzen, aaien over haar ‘bolletje’, d’r haar een beetje in model doen.

Ja, je kan nooit weten, misschien is het wel de laatste keer.     

DAME DANST

In een woning aan de overkant, zie ik een vrouw in haar ondergoed staan dansen. Het is avond, half tien. Haar bewegingen zijn sierlijk, groot en traag. Tot halverwege de bovenbenen kan ik haar zien. Knalrood ondergoed, donker (rood?) haar, heel blanke huid. Haar benen beweegt ze niet. Voeten stevig op de grond. Voornamelijk bovenlijf en heupen swingen op de muziek … als er al muziek is, daar in dat huis. Voor hetzelfde geld zingt ze zelf. Of ze is nu gewoon in de stemming voor de dans die ze  danst. Zo bewegend, kan ze zich verbeelden, samen te zijn met een geliefde ergens ver weg. Als ze wèl muziek op heeft, dan is dat iets van Pink Floyd, John Mayor, the Walker Brothers of Enigma. Ze danst met haar  rug naar mij toe. Haar haar valt tot halverwege haar rug.

‘Als je nou toch niet meer naar dat voetballen kijkt, dan zet ik hem op ‘Inspecteur Witse’, hoor.’ zegt  mijn vrouw. ‘Wat is er buiten voor interessants?’

‘Kijk, daar … die vrouw … zie je?’

‘In het water?’

‘Nee joh; in die flat, aan de overkant, met dat flitsende licht … daar!

‘Oh, ja …  een dansende dame … boeiend, zeg. Nou ik zet hem over naar Inspecteur Witse, hoor.’

‘Is goed. Het voetballen is toch geen klote aan.’

De dame staat nu te springen en haar flexibele armen bewegen  één met de muziek .. àls daar tenminste muziek is. Ze is lekker los in d’r  heupen. ’t Klinkt misschien een beetje onkies maar d’r heupen gaan me toch soepel! Van voor naar achter van links naar rechts.

Ik denk dat ze ergens tussen de dertig en de veertig zal zijn. Dichter bij de dertig dan de veertig. Waarom? Ja, die super soepele bewegingen, hè … en toch zeker ook dat strakke soepele lijf. Ze zal een meter vijfenzeventig zijn. Zit weinig vet aan. Geen buikje en van deze afstand ontwaar ik nog geen zwembandjes … ook geen rimpels of grijze haren trouwens.  Over haar borsten en billen kan ik alleen zeggen, dat die er in haar knalrode lingerie, lekker stevig uitzien. Dat zegt natuurlijk niks, want lingeriefabrikanten brengen uitermate flatterende slips en beha’s op de markt.

Raar, maar ik zit zo al kijkend en fantaserend, mezelf toch wel een beetje op te geilen zo.Hier in mijn eigen woonkamer no wel en met mijn vrouw en haar Inspecteur Witse binnen handbereik. Als mijn vrouw dit wist eens wist!

Of de dame muziek op heeft staan, weet ik dus niet maar als … dan gaat ze nu uit haar bol bij de swingende klanken van  the Police, Led Zeppelin, Deep Purple, Fisher-Z  of de Stones. Zo langzamerhand word ik erg nieuwsgierig naar haar gezichtje, want daar is op deze afstand niks van te zien.

‘Wat sta jij nou te doen? Doe niet zo achterlijk, man! Je doet dat ding weg, hoor!’ zegt mijn vrouw.

Uit onze verzameling vakantiespulletjes, heb ik  de verrekijker tevoorschijn gehaald. Eindelijk komt die nu thuis ook een keertje van pas!

‘Hoe zou jij het vinden, als je begluurd werd? Hé! Kappen nou!’

‘Jaaaa, schat, heel even maar. Ik leg hem zo weer weg.’

Ik heb de dame nu héél dichtbij: wild danst ze, met haar rug naar het raam. Plotseling draait ze zich om en trekt in één beweging haar pruik af. Op het kale hoofd, dat ik dan heel scherp zie, groeit een  ringbaardje.

‘Verrek! Het is een kerel … hij staat te lachen …. Jezus … hij zwaait naar me … of is dat suggestie?’

Mijn vrouw lacht me uit: ‘Die verrekijker is alleen voor onze vakantie, hoor, meer niet!’

HOGEDRUKSPUIT

Ik sta te hogedrukspuiten. De paden en terrassen in onze tuin zijn in de loop van het jaar vergroend en vergrijsd. Na een hogedrukspuitbehandeling  zijn die weer ‘spic en span’.

En dan opeens … kan ik niet meer krachtig spuiten. Er komen slechts een paar slome straaltjes uit het hogedrukpistool.  Voor de zekerheid koppel ik de tuinslang los van de kraan .. geen druppel water komt er meer uit de kraan.  

‘Heb jij ook geen water meer?’ vraagt tuinbuurman Koos.

‘Nee, Koos, er staat helemaal geen druk op de leiding.’

‘Wat zou er aan de hand zijn?´

´Vier vingers en een duim, Koos, haaaaaaaaaaaaaaaaaa …´

 Mijn plan om vandaag honderdvijftig vierkante meter schoon te spuiten, kan ik wel schudden. Zwaar klote!

Koos gaat Bert, de volkstuinklusjesman maar even bellen.

´Ha, die Bert, waarom hebben we gvd geen water meer?’

‘Hoe ken ik dat nou weten man,’ zegt Bert, ‘Ik sta hier met me hol omhoog te kijken of me arepoltjes al wortel willen schieten. Pleurt jij lekker gauw op met je ‘geen water. Bij mijn hier legt toefallug de hele sloot vol met water.’

‘Ben je nou eindelijk klaar met dat onintelligente gezeik van je, Bert? Ik zeg, dat  we hier, op dit super-de-luxe volkstuincomplex, geen van allen water hebben. Nu wil ik alleen maar van jou horen, Bertje,  hoe dat kan. We zijn hier van te voren niet over ingelicht, dus er zal wel iets onverwachts gebeurd zijn. Er zal wel weer de een of andere ‘Jules de Corte’, iets niet goed gezien hebben.’

Binnen het uur belt Bert terug. Inderdaad: het is iets onverwachts. Een bootje dat aan het baggeren was in de sloot langs het volkstuincomplex heeft per ongeluk (Jules de Corte) onze waterleiding kapot gevaren. Ze proberen een noodvoorziening te treffen maar dat zal vandaag niet meer lukken.

Ik blijf dus helaas steken op de helft van wat ik vandaag wou doen. Morgen maar verder dan, het kan niet anders, hoewel ik betwijfel of er morgen al werkelijk een noodwaterleiding zal zijn.

Koos is boos maar zijn vrouw is helemaal laaiend, want Koos was bezig het zwembadje te vullen voor zijn vrouw Miep en haar hondje Delly. Het is vandaag prima weer om samen te spetteren. Maar helaas, het badje is nog niet voor de helft gevuld. Koos mag dus ook morgen verder spuiten.

Nog even wat over Koos zijn vrouw, Miep. Het is haar een maand of tien terug enigszins in haar bol geslagen. Ze vond het nodig om haar prachtige Hollandse meisjesnaam Miep, te veranderen in Debby . Mij heeft ze dat nooit verteld. Waarom weet ik niet.

Ik weet werkelijk niet wat ik hoor, als de een na de ander haar Debby noemt. Debby … ik kan Miep onmogelijk zo gaan noemen. Tot op heden is dat ook nog niet nodig geweest. Voorheen liepen we elkaar vaak tegen het lijf ‘op de tuin’ maar op de een of andere manier weten Miep en ik elkaar al bijna een jaar te ontlopen. Binnenkort zal ik haar vast wel weer eens tegenkomen en dan zeg ik natuurlijk gewoon: ‘Ha Miep!’

AFTAKELEN

Ik vind dat ik behoorlijk aan het aftakelen ben. Wanneer ik iets vertel gebeurt het retevaak (sorry, een vreselijk stom woord!), dat ik niet op de meest eenvoudige woorden kan komen. Ik wil nu, voor jullie lezers, gaan opsommen, op welke woorden en namen  ik allemaal niet kon  komen vandaag. Maar natuurlijk heb ik dat nu niet paraat. Heel misschien, als ik een kleine pauze inlas, dat het me lukt, zo’n opsomming. Oké, ik ga nu even  pauzeren.

Het is inmiddels een half uurtje later en ik heb een gênant onvolledige opsomming van de woorden en namen waar ik vandaag in eerste instantie niet op kon komen:

Charly Watts, decoupeerzaag, snookeren, chorizo, tortilla, Ove Kindvall, Eric Schneider, cello, Gert Bals, Rinus Terlouw, gember, Lange Poten, Koen Verhoef, Frans Halsema, Peter Tetteroo,  Peter Nottet, waterpomptang, Madler, rauhfaserbehang,  Frits Flinkevleugel, velgband, procureurslapje, mandoline,  bohrwater,  mise en scene, frenoloog,  Simone de Beauvoir, joint, barricade (het spel), Lazovic, Fred Kaps,  Ole Madsen, meccanodoos, verzaken en  vuile was (met klaverjassen), angina, monstrans, brevier, toque, Klaas Schenk, Althusser,  Tol Hanse, glaucoom, smegma, nol.

Maar  het is niet alleen, dat ik wòòrden vergeet. Ik laat op zaterdagochtend vroeg, als ik op mijn fietsje, de zware boodschappen (melk, bier, spa rood en aardappelen) bij Dirk van der Broek ga doen, mijn sleutelbos in mijn bergingsdeur zitten. De gemeenschappelijke deur naar die bergingen heb ik achter me dichtgetrokken. Ik ben al bijna bij de supermarkt. Controleer nog even of ik het muntje voor zo’n boodschappenkarretje bij me heb. Dat zit altijd aan mijn sleutelbos. Maar … die sleutelbos zit dus niet in mijn jaszak maar in de bergingsdeur, realiseer ik me dan. De adrenaline knalt gelijk door mijn lijf, want er komt nogal wat crimineel tuig in die bergingengang; voornamelijk Turken en Marokkanen.  Als dat gajus mijn sleutelbos te pakken krijgt, met de sleutel van onze voordeur er op, dan vrees ik voor onze eigendommen. Het zweet gutst over mijn lijf, terwijl ik overhaast naar huis terug fiets. Ik bedenk me bij wie ik op dit vroege tijdstip (kwart over acht ‘s ochtends) kan aanbellen  om die deur voor me open te maken. De Turken en Marokkanen vallen af. De Kroaat, Fedor, vertrouw ik volledig. Ja, bij hem bel ik aan. Hij doet helaas niet open. Hij slaapt op zware slaapmiddelen. Hij hoort de bel  waarschijnlijk niet eens. Wie dan, in godsnaam? De Servische familie Satanovic kan ik vragen, hoewel ik een vreselijke rothekel heb aan Serviërs vanwege hun uitroeiactiviteiten van de Bosniërs zo rond 1995. Op mijn verjaardag 13 juli 1995, zijn honderden Bosniërs afgeslacht door Sadistische Servische (SS) militairen. Onvergetelijk voor mij. Maar ik moet stoppen met generaliserende geschrijf, want de Servische buurvrouw Irina is een schattebout. Ze is, zo vroeg op de zaterdag, al helemaal wakker en doet die bergingsdeur voor me open. Daar zien we het bewijs van de mij angst aanjagende aftakeling hangen in mijn bergingsdeur: de sleutelbos. Een geluk bij een ongeluk. Hartstikke bedankt Irina!    

  

BLIJ

Weinig geslapen vannacht. Tot  ’s nachts half vier zitten schrijven aan een stukkie. Dat over die ‘Vuurdoorn’ van gisteren. Ik heb naar de film die Blechtrommel gekeken. Een prachtige film naar een boek van de vorige week overleden schrijver Günther Grass. Vandaar dat die film vertoond werd op tv; een hommage aan de auteur. De film speelt ten tijde van de tweede wereldoorlog in het Poolse Gdansk, dat toen nog Dantzig heette. Gaat over een jongetje dat vanaf zijn derde jaar niet meer wil groeien, als protest tegen de nazi’s. De film  duurde tot ongeveer twee uur in de nacht.  Pas toen begon ik te schrijven aan mijn ‘Vuurdoorn’-  stukkie. Had ik niet moeten doen.

Vanochtend om negen uur was ik alweer klaarwakker. Toch wel een mooie tijd om op te staan. Tegen elf uur moet ik namelijk de deur uit. Het is weer de maandelijkse ‘broer – Tinus – zondag’ in Middelharnis.  En aangezien zondag mijn kookdag is, kan ik, vòòrdat ik vertrek, alvast wat aan de maaltijd doen.  Want als ik pas begin met koken, wanneer ik terug ben van ‘gekke’ Tinus, dan is de kans groot dat ik Studio Voetbal,  met het bord op schoot moet bekijken en daar heb ik een bloedhekel aan. Vanavond maak ik het Japanse roerbakgerecht Teriyaki, met een doe-het-zelf pakket van KNORR (Unilever) speciaal gemaakt voor dummies.

Tinus is weer razend enthousiast als hij me ziet aankomen.  Ik zie hem van de eettafel opspringen en naar het grote raam snellen.  ‘Broertje, broertje,’ roept hij met zijn hoge piepende krassende stemgeluid.  Hij wil dat iedereen komt kijken: zijn broertje komt er aan. Maar al zijn dubbel gehandicapte groepsgenoten blijven lekker zitten eten; de patat met pindasaus vinden ze interessanter.  

De groepsleidster zegt tegen Tinus, dat hij mij ‘zijn huisje’ maar eens moet laten zien. Hij pakt me bij mijn hand en sleurt me mee naar zijn kamer. Daar zie ik, dat rondom zijn bed, tot bijna aan het plafond, een soort aquarium is gebouwd. Van plexiglas. Dat is gedaan uit voorzorg. Tinus is namelijk op een nacht, rechtopstaand in zijn bed aangetroffen. Als hij zou komen te vallen, zou hij wel eens zijn nek kunnen breken. Tinus heeft de plexiglas constructie dus ‘mijn huisje’ genoemd.

Tinus weet al dat we gaan wandelen. Nou ja … hij in de rolstoel, ik duwen en dat is voor hem hèt uitje van de maand.  Het is lekker weer dus de kans is groot dat er vanmiddag ijs gegeten gaat worden. Instinctief voelt hij dat aan, volgens mij.

Tijdens  elk van onze wandelingen zingen we uit volle borst een lied, waarmee we Middelharnis blij maken. Zeker vanmiddag, want we zingen: ‘Ik ben zo blij.’

Tinus kent het refrein tot mijn verbazing helemaal uit zijn hoofd:

Refrein (2x):

Ik ben zo blij, zo blij,

Dat mijn neus van voren zit en niet opzij

Couplet:

Een zanger van de opera

Die zong een mooie aria,

Tralalalalala, tralalalalala,

En aan het einde van het lied,

wist hij helaas de woorden niet

tralalalalala, tralalalala,

toen fluisterde men hem iets in het oor

maar hij zong rustig door:

Refrein (2x)

(Voor de melodie Google: Ik ben zo blij,  zo blij,  dat mijn neus van voren zit en niet opzij.)

Halverwege onze wandeling stoppen we bij de snackbar. Voor zover ik heb kunnen nagaan is die snackbar de enige zaak die open is op zondag, in dit stijf-christelijke Middelharnis. We nemen allebei een oubliehoorn met softijs. Tinus laat zijn ijsje al na twee happen uit zijn handen vallen.  Op straat. Met grote tegenzin besluit ik om hem mijn ijsje maar te geven. Dit keer gaat het goed. Hoewel … niet alleen zijn mond maar ook zijn kin, zijn hand, zijn jack en zijn broek zitten onder het ijs. Pure ijspret.