VISITE (2)

 

VISITE (2)

Terwijl hij met de kopjes koffie naar de woonkamer loopt, probeert hij te bedenken waarom Dine juist vandaag bij hem langs komt. Waarom belt of mailt ze hem niet gewoon? Misschien heeft ze wel  iets leuks te vertellen of is ze nieuwsgierig naar hoe het met hem gaat, nadat hij zo ziek is geweest. Toen ze nog bij elkaar waren hield ze regelmatig telefonisch of schriftelijk contact met familie, vrienden en kennissen.  In die zes en een halfjaar dat ze nu  gescheiden zijn, had hij  nooit contact met haar gehad, op die ene keer na dan. John had er ook niet echt behoefte aan gehad. Dat had waarschijnlijk ook te maken met de latrelatie die hij ruim een jaar na de scheiding  was begonnen met Ank, een vrouw die bij hem in de buurt woont. Die latrelatie is een half jaar geleden geploft; misschien wil Dine wel weten hoe hij zich redt als alleenstaande man.

‘Zo’, zegt hij, ‘één zwarte koffie met een beetje suiker.’ Die gevulde koek moet je er maar bij denken … dat zegt hij niet hardop … hij weet dat ze niet van dat soort flauwe grapjes houdt. ‘Je hebt gordelroos gehad,  hè?’  Ze pakt haar koffie en gaat zitten in haar karakteristieke houding:  de rechtervoet onder het linker bovenbeen.

Hoe zou ze dat nou weten?  Met onze zonen heb ik het er niet over gehad.  Misschien leest zij of een van haar vele vriendinnen mijn verhaaltjes wel ….

‘Ik hoorde het van Carolina, je weet wel … ‘

Hij had drie maanden lang vreselijke pijn en jeuk gehad … was nog in de pijnpoli geweest van het IJsselland Ziekenhuis. ‘Het gaat nu weer prima,’ zegt hij.

‘Ik ga straks na de koffie nog even bij Carolina, in Oosterflank langs, daar ben ik nog steeds bevriend mee; ik ben nu toch in de buurt,‘ zegt Dine. Hij ziet haar kijken naar het schilderij aan de muur achter haar.  Ze vindt het mooi. Hij ook. Het is een heel duur verjaardagscadeau van Ank, een paar jaar geleden maar hij heeft er geen zin in om daar nu woorden aan vuil te maken.   

‘Heb je het al gehoord?’ vraagt hij haar. ‘Wat moet ik gehoord hebben?’ ‘Dat ik weer vrijgezel ben.’ antwoordt hij. Hij realiseert zich dat hij het haar zelf nooit rechtstreeks verteld heeft .. over die latrelatie. Zijn zonen weten het wel; zijn oudste zoon Coos heeft Ank zelfs wel eens ontmoet. Coos zal het haar toch wel verteld hebben?

‘Jammer voor je John en …  en … bevalt het je wel, zo in je uppie?’ vraagt ze.

Het bevalt hem uitstekend. Hij heeft nu een leuk leven … verveelt zich geen moment. Een half jaar is het nu uit. Allerlei vervelend gekissebis schiet hem door het hoofd maar hij wil het er niet meer over hebben en hij wil er zeker Dine niet mee lastig vallen.

‘Tsja,’ antwoordt hij, ‘Ank wilde na een aantal soms hoog oplopende ruzies geen latrelatie meer, ze wil alleen nog doorgaan met mij als haar vriendje.’ Hij verwerpt dat idee onmiddellijk . Ank verwijt hem krijsend en met haat in haar ogen dat hij het fijn vindt, dat zij afhankelijk van hem is …  van iemand die hem zoiets  verwijt, wil hij het vriendje niet zijn.

 

Hoe gaat het eigenlijk met jou, Dine?  Hij ziet dat ze gelukkig is, ze straalt zoals ze lang geleden ooit straalde, ze gaat op stap met haar vrienden en vriendinnen, ze musiceert, tussen de schuifdeuren, met haar bandje, ze is weer gaan schilderen en ze heeft Netflix aangeschaft; regelmatig kijkt  ze tot een uur of vier ’s nachts tv … of ze inmiddels een relatie heeft durft hij haar nog steeds niet te vragen.  

Hij is sinds een paar maanden, na een jarenlange verwijdering weer ‘on speaking terms’ met zijn jongste zoon Harry.  Dine is daar helemaal blij mee.  Ze stuurde John in juli ook al een kaartje waarmee hij niet alleen gefeliciteerd werd met zijn verjaardag maar ook met het feit dat onze twee kleindochters na zes jaar niet alleen een oma maar ook weer een opa hebben.

Hij drinkt nog een kopje koffie met haar. Ze praten dan nog wat over hun kleinkinderen, zijn oude buren, het Oude Noorden, de woningnood en over haar dementerende vriendin Rita, totdat zij het tijd vindt om op te stappen, naar haar vriendin Carolina.  Hij vindt het leuk dat ze langs is geweest … zoenen ten afscheid doen ze in deze coronatijd natuurlijk niet … ‘tot ziens Dine’ …  hij hoort haar niets terugzeggen.  

VISITE

 

Hij kan zijn ogen niet geloven.  John van Deerne heeft zojuist zijn voordeur geopend en hij ziet de vrouw in de deuropening staan met wie hij vijfenveertig jaar getrouwd is geweest en van wie hij nu ruim zes jaar geleden gescheiden is.  Hij vraagt zich af waarom ze vandaag bij hem op bezoek komt. Het is de tweede keer in die zes en een half jaar, dat ze hem bezoekt. De eerste keer was kort nadat hij zijn huidige huis in Alexanderpolder huurde.  Hij had destijds weinig tot geen  eetlust; zijn schouder was bijeen val op een fietspad gebroken en ook de scheiding had hij nog helemaal niet verwerkt. Hij vraagt zich trouwens af hij die scheiding ooit wèl verwerkt heeft.  Hij was behoorlijk vermagerd, wat zijn ex er toe aanzette iets lekkers voor hem klaar te maken. Zij vroeg hem wat hij wilde eten; hij had toen gezegd dat hij wel paella lustte. Diezelfde dag vroeg hij haar om een foto van hem te maken om op te sturen naar een dating-site. In het naburige Prinsenpark waren wel plekken om leuke plaatjes te schieten.  ‘Dus je wilt wel weer aan een relatie beginnen?,’ vroeg ze.  Hij wist het niet; antwoordde niet.  Het zal niet meevallen om als vijfenzestig jarige man nog een leuke vrouw te vinden, dacht hij. Hij wou haar die dag vragen of zij iemand anders zag maar hij durfde het niet. Als ze iemand zou zien, zou het te pijnlijk voor hem zijn. 

‘Hallo Dine, wat een verrassing.’ Hij zag haar voor het laatst in het uitvaartcentrum; bij de plechtigheid ter gelegenheid van het overlijden van haar zus Willy. Drie jaar waren ze toen al uit elkaar. Hij ziet haar nog staan achter het spreekgestoelte, vechtend tegen de tranen van verkoudheid en verdriet. Ze had mooie woorden voor haar overleden zus, die haar grote inspiratiebron was op het gebied van de natuur en cultuur. Zijn ex had groene vingers. Ook kon hij erg van haar genieten als ze zong, gitaar, blokfluit of viool speelde.  Hij vond haar sinds de scheiding wel wat dikker geworden;  ook wat grijzer.  Onlangs kreeg hij via de mail een foto van mijn ex met onze  eerste kleinzoon Dan. Zij staat daarop als een lieve knuffelende oma. Hij had in die tijd jammer genoeg geen contact met zijn zoon, schoondochter en kleinzoon. Hij wilde nu liever niet verder denken aan die nare periode.

‘Hallo John, ja, je zult het wel raar vinden, maar ik dacht vanochtend aan je en gelijk kreeg ik de impuls om je eens op te zoeken .. en hier ben ik dan’. Hij laat haar gastvrij binnen; zegt dat hij het heel leuk vindt dat ze er is. Hij vindt het alleen jammer dat hij niks in huis heeft voor bij de koffie heeft. Dat interesseert haar niks.  Hij vindt haar een stuk slanker dan de laatste keer dat hij haar zag. Ze ziet er echt goed uit. Drieënzeventig is ze nu. Hij eenenzeventig. Zij is nog net zo mooi als toen hij haar ontmoette in februari 1969 bij Lantaren Venster in de Gouvernestraat.

LOOD IN DE SCHOENEN

Rinus:

Heeeeel merkwaardig!

Tinus:

Wat is er zo heeeeel merkwaardig?

Rinus:

U loopt met lood in uw schoenen!

Tinus

Welnee, zeg, hoe komt je d’r bij?

Rinus:

Omdat ik het zie. Ik zie u toch zeker heel duidelijk met lood in de schoenen lopen en niet zo’n klein beetje ook. Trouwens iedere willekeurige passant kan zulks waarnemen, van dat lood en die schoenen.

Tinus:

Vertel me dan eens, hoe dat voor een willekeurige passant  toont: lood in schoenen. Want hoe ik ook kijk en hoe ik ook voel, van lood in de schoenen bespeur ik niks.

Rinus:

Het lood in uw schoenen vertoont zich wel op een bijzonder koddige en, neemt u mij vooral niet kwalijk,  heel erg lachwekkende wijze. Sorry dat ik het zeg, hoor. Ik zal u het duidelijk maken aan de hand van een aanschouwelijk voorbeeld:

U vereert mij met een bezoek.  U beweegt zich weliswaar in de richting van mijn woning maar u komt nauwelijks vooruit. U moet zich voorstellen, al met de allereerste stap in de richting van mijn huis, zet u eerst uw rechter- en vervolgens uw linkervoet in een uitermate sterke lijmplas. Sterke lijm kleeft onder uw beide schoenen. U loopt maar komt nauwelijks vooruit, hoe u ook uw best doet.

Tinus:

Lijm onder mijn schoenen, lood in mijn schoenen, allemaal goed en wel maar ik heb geenzins de intentie om jou met een bezoek te vereren.  Dank je de koekoek.

Rinus:

Luister eens beste Tinus:  ik gaf u slechts een aanschouwelijk voorbeeld, ja?!

Meer was het niet, alleen maar een voorbeeld.  Het is voor mij klip en klaar dat u mij nooit en te nimmer met een bezoek zult komen vereren of iets degelijks. Vertel mij wat! U hebt nog nooit de deur bij mij platgelopen, toch?  Ik daarentegen mag er prat op gaan minimaal één deur bij u te hebben platgelopen. Zo plat als een dubbeltje.

Vertelt u mij eens, waar gaat u heen met dat lood in uw schoenen.

Tinus:

Naar de vrolijke dametjes achter het stationnetje. Het is weer eens hoog tijd.  Mijn trage tred komt eerder van mijne zware zak als van het lood in mijne schoenen, kerel.

Rinus:

De vrolijke dametjes, zo, zo, zo, Tinus.  De vrolijke dametjes….zo,zo,zo.

Dan moet u toch wel goed in de slappe was zitten, nietwaar. Ik neem tenminste aan dat u daar gaat om u eens lekker te laten verwennen door een van de vrolijk dametjes daar achter ons stationnetje; om daar eens lekker de bloemetjes mee buiten te zetten?

Tinus:   

Nee zeg, ik laat me niet verwennen door één van de vrolijke dametjes maar door een groep vrolijke dametjes, nu eens vier, dan weer vijf, zo stel ik mij voor. Nu ik toch goed in de slappe was zit, kan ik dat makkelijk doen.

 

Rinus:

Zou u het goed vinden als ik een volgende keer, zo maar spontaan, eens met u mee ga naar de vrolijke dametjes. Alleen om te observeren, zeg maar,  hoe het er aldaar aan toe gaat. Ik wil wel eens zien of die dametjes werkelijk zo vrolijk zijn als alom verteld wordt en….of die dametjes ook in staat zijn ons heren vrolijk te stemmen en ........hoe zij dat klaarspelen, nietwaar. 

Tinus:

Ik vind het allemaal goed, Rinus maar schrik niet van mij:…….want ik ben me er eentje, hoor, eenmaal aan de gang.

(voor het eerst gepubliceerd in december 2011)

DOVEMANSOREN

Rinus:

Kijkt u daar nu toch eens, meneer, wat aandoenlijk, wat schattig, wat lief. Zo ongedwongen en naturel……… die dovemansoortjes! Hoe wonderlijk.

Tinus:

Wat zeg je toch allemaal weer? Ik heb je even niet gehoord, beste man. Hoogstwaarschijnlijk en eigenlijk weet ik het wel zeker, heb ik heel wat belangrijkere kwesties over mijn rug en aan mijn hoofd dan jouw doorgaans zo onnozel geraaskal…..met alle respect overigens,  waarde man.

Rinus:

Ze maken me zo intens gelukkig, die kleine dartele dovemansoortjes……

Tinus:

Over mijn rug voel ik een klein mierenbeestje of iets van dien aard, kriebelen, van boven naar beneden. Mijn hoofd daarentegen gaat heftig tekeer: ‘ Bonk, bonk, bonk,bonk’. Dat komt dan weer van die vermaledijde struisvogel vandaan, potjandikkeme.

Rinus:

Het lijkt welhaast een eenëiige dovemanstweeling; zo identiek die kleine flaplelletjes en zeker ook de oorschelpjes

Tinus:

Wat doet die struisvogel me lelijk schrikken en dan druk ik me nog zachtjes uit. De struisvogel met z’n oorpijnigend gestruis en een wel heel ontoepasselijk dienblad in zijn bek.

Rinus:

Ach, het dovemans trommelvliesje, het buisje van Eustachius, hamer, aambeeld en stijgbeugel: alles zo identiek.

Tinus:

Hij is gekleed als een gérant en vraagt mij, tussen neus en snavel door, ‘wilt u misschien nog iets gebruiken, heer?'

Rinus:

……en dat oorsmeer: dezelfde kleur, dezelfde geur, ja waarachtig ook: de zelfde smaak.

Tinus:

…….nog iets gebruiken?…………en dat terwijl ik nog helemaal niks op heb. Laat ik dat maar gewoon brutaal noemen. Wat mij ernstig hindert: hij doet me pijn aan de oren. Alles, letterlijk alles, hoor ik en het zou me niets verbazen , als ik alles ook nog eens twee keer zo hard zou horen als u of andere stervelingen. Daar, vriendelijke vriend,  wil ik nu wel eens vanaf wezen.

Rinus:

O, maar dan zou u misschien iets kunnen hebben aan een of meerdere dovemansoortjes, waar ik u net al over sprak, die daar zo schattig en leuk, ongedwongen voorbij kwamen toen u iets belangijkers aan uw hoofd en rug scheen te hebben, nietwaar?

Tinus:

Je heb je iets kwaads in de zin met wat je zojuist uitsprak, hè?

Rinus:

Welnee, zeg.

Tinus:

Laat ik het niet merken, hoor!

Rinus:

Had u zoëven maar naar mij geluisterd. Dan had ik u op de korte termijn kunnen helpen de pijngrens van uw trommelvlies te verleggen.

Tinus:

Goed, kerel, vertel op, hoe zouden die dovemansoortjes me van dienst kunnen zijn.

Rinus:

Jonge dovemansoortjes, alleen de jonge lenteoortjes gebruiken. Vijf oortjes pureren in de keukenmachine, een pondje dovenetel, een pondje brandnetel erbij, acht hele kruidnagels. Aan de kook brengen; af laten koelen. Voor het slapen gaan hiervan wat achter uw beide lelletjes aanbrengen. Een half jaar lang. U hoort het vanzelf.

Tinus:

Ho, ho,ho,ho, heer…..waar ben je in ’s hemelsnaam mee bezig? Je denkt toch zeker niet dat ik die prachtige, schattige dovemansoortjes ga gebruiken voor mijn nietige oorprobleem, oh nee, absoluut niet.

Rinus:

Ik kan ook al haast niet geloven dat u wreedheid met u mee draagt. Er zijn nog maar zo weinig dovemansoortjes; laten we daar zuinig op zijn. Ik stel uw houding in dezen zeer op prijs.

Tinus:

Dank u beste man.

Rinus:

U zult, naar ik aanneem toch wel iets willen doen tegen de u kwellende geluiden?

Tinus:

Jazeker, u gaat mij vanaf heden volgen en ik draag u op, in geval geluiden mij hinderen,  uw handen voor mijn oren te houden.

 

·         Eerder  verschenen in december 2011.

NAAR BRABANT ...

De aankondiging ziet er aanlokkelijk uit: voor vijftien euro een dagje met een touringcar heen en weer naar Oosterhout! Natuurlijk met een origineel Brabants bakkie koffie en een flink stuk appeltaart met slagroom in Café Restaurant ‘de Zachte Heuvelen’ aldaar. Na de koffie volgt dan in die uitspanning een geheel vrijblijvende presentatie van interessante producten en daarna  rijdt de touringcar naar Breda alwaar bij Vandervalk geluncht zal worden, waarna, wederom geheel vrijblijvend,   enkele aantrekkelijke producten zullen worden gedemonstreerd. Daarna gaat het langzaamaan weer richting Rotterdam, alwaar we, ijs en weder dienende, tussen vijf uur en half zes zullen aankomen.

De bussen staan klaar op het Noordplein. Niet één dus, zoals gepland, maar vier. Er gaan veel vrouwen mee: zussen, vriendinnen, moeders en dochters. De grootste groep  meiden, 38 stuks,  komt uit de Rottebocht, een buurtje grenzend aan het Noordplein. Samen vullen ze 90% van de zitplaatsen in de bus. De chauffeur van de bus voor de Rottebocht-meiden is nog zo’n ouderwetse; althans qua uiterlijk: in het pak en met pet.  Neen, geen conducteurspet natuurlijk maar gewoon zo’n pet die alle mannen op hun kop hebben, die kaal of kalend zijn.

Zo’n pet is bij iemand als Wanda, een rauw, bonkig en volumineus type zoals ma Flodder, niet veilig. Al gauw gaat de pet van hand tot hand. Maar als Wanda ziet dat een van de meiden de pet zwemles wil gaan geven in de Rotte, vindt ze dat afgelopen moet zijn met die gein en snauwt ze naar Truus, dat ze die man zijn pet moet teruggeven: ‘het heeft nou wel weer lang genoeg geduurd, straks vat die schat nog kou. We hebben hem per slot van rekening nog wel effe nodig vandaag.’

De chauffeur, weer met pet,  staat oogluikend toe dat Cisca met Geertje, haar kuttenlikkertje (yorkshire terrier), in de bus plaatsneemt. Cis heeft Geertje in haar mandje gestopt. Daar zit ze bangig rond te kijken, ondanks dat de bus nog zowat leeg is.

Als Wanda ziet dat Geertje mee mag loopt ze naar Koos, haar man, en fluistert hem wat in. Dan sjokt hij in de richting van hun nabije woning. Koos is meegekomen om zoals hij het zelf zo charmant pleegt uit te drukken: ‘zijn wijf’ uit te zwaaien.

Even later komt Koos weer teruggesjokt met zijn hond. Het is Wodan, de 12 jarige Mechelse herder, een flink uit de kluiten gewassen reu. Koos moet hem wel altijd uitlaten maar Wodan is gewoon haar troeteldier. Wanda wil ook door haar uitgezwaaid worden. Koos heeft persoonlijk niet zo veel affiniteit met teefjes. Hij heeft het meer op reuen en dan vooral van die vechthonden. Pittbullterriërs. Daar is hij dol op. Hij heeft er al eens een gehad. Die  hond heeft twee vingers van Koos afgerukt en verorberd … van zijn rechterhand … hij is toevallig nog rechts ook!  Wanda wil niet dat hij ooit nog eens zo’n beest neemt: daar is Koos gewoon een veel te grote goedlul voor: ‘Neem nou maar zo’n beest als Geertje, die kan je zonder problemen de baas, Pik!’

Het voor de vrouwen al lang vervlogen, bijna puberale schoolreisjesgevoel, komt zo nu en dan weer boven. De bus is nog niet vertrokken maar er wordt al flink gekeet. Koek en snoep wordt uitgedeeld. Hier en daar wordt een tasje heimelijk leeg gegooid en de inhoud: mascara, lippenstift, eau de cologne, zakdoekjes, tampons en maandverband vliegt weldra door de bus. Broodzakjes worden gescand; het beleg wordt opgegeten of geruild en het brood verdwijnt in afvalzakjes. Baldadig, pesterig zitten ze aan elkaars haren te trekken; ook de ijdele Dien komt aan de beurt. Nu pas, na al die jaren blijkt dat haar fraaie lange blonde krullen al die tijd al nep zijn geweest…een pruik dus. Vliegensvlug wordt Dien met haar kale koppie vereeuwigd.  Zij zit er niet mee, ze lijkt bijna opgelucht nu ze er niet meer geheimzinnig over hoeft te doen.

SLAP

 SLAP

Hij heeft behoefte aan een bakkie. Leo Urgel, gepensioneerd leraar Frans,  weet hier in Schiedam een goeie tent voor een goed bakkie: café Exspreszo. Het is hier druk op die vrijdagochtend. Daar kan hij niet zo goed tegen. Dan moet hij weer lang zitten wachten voordat hij geholpen wordt. Hij is te bescheiden om,  wat andere mannen wèl doen: een hand opsteken en een  keel opzetten: ‘Doe voor mij maar een koffie, ober!’   Er komt een tafeltje vrij bij het raam met uitzicht op de Hoogstraat, een beetje in een achterafhoekje van de koffietent. Op dat soort plekjes zit hij graag. Hij hoeft niet zo nodig op te vallen. Leo Urgel heeft alleen maar een bakkie koffie nodig om weer een beetje  fris in het hoofd te worden, meer niet. Zo onopvallend mogelijk loopt hij naar dat tafeltje. Maar net als hij een stoel onder het tafeltje vandaan geschoven heeft, gaat een oma met waarschijnlijk haar kleinkind daar vlug zitten.  Hij is er de man niet naar om daar heibel over te schoppen; in tegendeel: hij knikt de vrouw vriendelijk toe en schuift zijn stoel weer terug onder het tafeltje.  Een moment blijft hij midden in café stilstaan. ‘Die vrouw van daarnet komt me zo bekend voor’ denkt hij,  maar waarvan weet hij niet …

‘Meneer, wat had u gehad willen hebben?’ Het is de ober. Leo lacht verschrikt, verontschuldigt zich en bestelt een espresso. ‘Komt er zo aan, meneer.’ Zo raar is het niet dat hij bekenden in Schiedam tegenkomt. Hij is hier geboren en getogen. Bovendien heeft hij bijna zijn hele werkzame leven  les gegeven op het Spieringshoek Lyceum ... een van de weinige dingen waar hij content  mee is … oké, hij was geen kanjer, beslist niet, had wel eens ordeproblemen …

‘Uw espresso, meneer, drie euro vijftig alstublieft.’ Hij neemt de espresso wel aan maar met één hand kan hij zijn portemonnee niet uit zijn binnenzak halen, dus vraagt hij de ober om nog even zijn koffie vast te houden zodat hij kan betalen.  

… maar op de een of andere manier vonden zijn leerlingen hem waarschijnlijk te aardig om hem helemáál weg te pesten, anders kan hij het ook niet verklaren … misschien had het er ook wel mee te maken dat hij er ook echt wàs voor zijn leerlingen …

Die koffie had hij nodig. Hij knapt er van op. Die vrouw … hij draait langzaam zijn hoofd naar haar om … kijkt voorzichtig … hij ziet haar ook naar hem kijken … nee, nee …  in één oogopslag zag hij haar kleine gestalte, de grote, groene, felle ogen, het kleine sproetenneusje, het kastanjebruine haar in een staart, bolle wangetjes en de mooie gevulde lippen … het zweet brak hem uit … het is Karina, geen twijfel mogelijk. Dat studieweekend in ’s Gravesande … hij was de groepsleider …  tien leerlingen gingen mee, waaronder Karina ... 17 was ze toen. Nu is ze dus 57 zijn.

Hij zet zijn nog halfvolle espressokopje op de dichtstbijzijnde tafel en verdwijnt schielijk uit café Exspreszo.  De schaamte is er weer … het was de laatste avond van het weekend  op mijn kamer met Karina. Wat hij voelde had hij lang niet meer gevoeld. Ja, heel in het begin nog wel met mijn vrouw . Er zou niks gebeuren, er mocht niks gebeuren. Ze was echt mooi. Karina vond hem vast alleen maar leuk om mee te praten. Zijn lichaam was nou niet zo veel bijzonders.  Toch trok Karina opeens haar t-shirt uit en legde zijn hand op haar mooie, harde, kleine borst. Hij ging vervolgens veel te ver …  slappeling die hij was.

Korte tijd later moest hij,  kon hij niet anders dan zijn vrouw alles over hem en  Karina vertellen. Zij zou het hem nooit vergeven.

Op de trap (3)

Dine en Tina zitten in dezelfde tram van hun werk naar huis.  Tina ziet haar buurvrouw daar wel zitten maar ze heeft  geen zin om met haar te praten. Eigenlijk vindt ze Dine te gewoontjes. De tram is er … ze moeten hier uitstappen. Het is waterkoud bij een temperatuur van 5 graden. ‘Ben je altijd al vrij om deze tijd’ vraagt Tina. ‘Neen’, normaal werk ik tot vijf uur maar ik had totaal geen zin meer om te werken dus heb ik maar gefaked dat ik zo’n vreselijke migraine had, mocht ik eerder weg.’

De dames lopen samen op naar hun huis aan het Zwaanshals 110.

’O, gaat je dat zo makkelijk af?’ ’Wel ja, meid,  ze geloven me op mijn woord, sinds die  whiplash.’  ‘Ja, ik hoorde van John dat je een auto-ongeluk hebt gehad. Mag je nog blij zijn dat je alleen maar die whiplash hebt.’

Dine herinnert zich dat ze eerst nog even naar de bakker en de groenteboer moet. Tina loopt alvast door … tot ze Dine hoort vragen of ze zin heeft  om zo dadelijk een kopje thee bij haar te komen drinken.  Ze spreken om drie uur af.

Dine heeft Tompoucen  meegenomen voor bij de thee. ‘Lekker!, zegt Tina. .. één keertje zondigen kan geen kwaad, ik ben nu drie weken aan het lijnen … ben al drie kilo kwijt . Ik weeg nu 68.’ ‘Goed van jou,’ zegt Dine.  

Wat voor werk doe jij eigenlijk Tina?’ ‘O, ik ben directiesecretaresse bij de AMRO-bank hier op de Coolsingel.  En jij?’  ‘ Ik werk bij de Hema op de Hoogstraat, verkoopster.’  Terwijl  ze haar tompouce op eet, bedenkt Tina dat ze geen zin heeft om over haar werk te praten: ‘Wonen jullie hier al lang?’ ‘Nou, lang, antwoordt Dine ‘volgende maand drie jaar. Het is wel niet zo’n super-de-luxe huis maar ik heb het hier goed naar mijn zin. John wat minder; hij kijkt af en toe wel eens naar de huizenadvertenties. Maar tot nu toe maakt hij er nog niet veel werk van.’    ‘Bevalt het jullie hier in het Rotterdamse, het is hier toch heel anders dan in Alkmaar.’  ‘Ja, mijn werkgever bood me hier een goede betrekking aan, die  kon ik niet afslaan, goed loon ook; en voor Ben is Rotterdam veel dichter bij Delft, waar hij studeert.’ ‘Kennen jij en Ben elkaar al lang?’ Ja, eigenlijk al vanaf de lagere school. In de vierde zaten we bij elkaar in de klas. Hij was het slimste en knapste jongentje van de klas. Hij vond mij blijkbaar leuk … we zijn altijd vriendjes gebleven.   

Terwijl Dine nog een kopje thee inschenkt, vraagt ze: ‘Misschien overval ik je ermee, Tina, maar gisteravond hoorde ik je zo hard gillen, ik dacht dat Ben je wat aandeed, sorry hoor, …  wat was er in godsnaam aan de hand … of wil je er liever niet over praten?’

‘Sinds ik die whiplash heb, ik zeg het je maar ronduit, ben ik zo goed als frigide. Als Ben wat wilde kwam ik hem wel altijd tegemoet, hoor … gisteravond hadden Ben en ik het daarover en toen zei hij me dat hij wel wist dat ik de laatste tijd steeds net deed of ik het lekker vond. Woedend werd ik ineens. Ik weet niet meer precies wat ik toen uitschreeuwde, het was geloof ik zoiets als: denk je soms dat ik het leuk vind, dat ik die whiplash heb, lul?! Ik kon niet stoppen met huilen  ….

Doe me een lol, Dine, houd alsjeblieft je mond hierover tegen John,’ snikte ze