GLADDIGHEID

Gisteren sneeuwde het toen ik mijn stukje aan het schrijven was en vandaag sneeuwt het nog steeds en niet te weinig. Het varieert van stuifsneeuw en kleine vlokken naar heel grote vlokken en het ergste daarvan is dat ik bang ben voor gladdigheid. Zoals alle lezers van me onderhand wel zullen weten heb ik 2015 mijn rechterschouder gebroken en sindsdien heb ik het: die angst voor gladdigheid. Want ik weet zeker, wanneer ik met gladdigheid de straat op ga, ga ik op mijn bek, ik bedoel op mijn schouder en dan is tie gelijk weer aan gruzelementen en kan ik weer opnieuw beginnen met revalideren en daar heb ik geen zin in.

Normaal ga ik op maandag sporten, vandaag dus niet. Vanmiddag heb ik een afspraak bij de psychiater, die ga ik afbellen. En toevallig, net als ik af wil bellen gaat de telefoon, is het iemand van het  secretariaat van de psychiater, die mij meedeelt dat mijn afspraak niet door kan gaan, omdat de psychiater thuis een ziek kind heeft. Dat vind ik nou grappig ...niet van dat zieke kind hoor!

Ik ben nu al twee jaar en twee maanden aan het revalideren en ik ben nog steeds niet hersteld. Ik hoor velen al zeggen :’Als je bang bent dan, dan ben je zenuwachtiger en dan is de kans groter dat je valt.’ Dat zal wel zo zijn … Ik ben nu eenmaal doodzenuwachtig bij die gladdigheid. Maar van mijn zus hoorde ik tot mijn grote geluk: ‘Er is dooi op komst.’ Woensdag (het is vandaag dus maandag) woensdag is alles weg. ‘Het is toch wel echt waar?’ vraag ik haar. ‘Ja,’ zegt ze,’ woensdag is alle sneeuw weg, het gaat dooien.’

Als woensdag alle gladdigheid weg is moet ik vandaag, maandag, en morgen , dinsdag, binnenblijven. Dat is niet zo’n probleem want er is genoeg te doen binnenshuis. Zo is er allereerst de maandagochtend sportkrant van de Volkskrant. Ik ga niet over alle sport lezen … Alleen maar over voetbal … alles over Sparta, Feijenoord PSV en Ajax ... in die volgorde … voor de rest lees ik stukjes over de (wereld)politiek, de EU, Trump, onderwijs, pensioenen, de columns van Arnon Grünberg en Aafje Brandt- Cortsius. Wat ik lees uit die Volkskrant is maar een fractie van wat er in geschreven staat. Ik denk dat ik elke dag 10% lees; meer niet. ‘Zeg die krant dan toch op als je er maar zo weinig uit leest, je kan met je geld vast wel betere dingen doen dan daar elke maand 28 euro aan betalen’. En dàt kan ik nou  niet over mijn hart verkrijgen; ik wil gewoon élke dag wàt van die krant te lezen krijgen  ook al is het maar 10%.

Verder stofzuig ik altijd op zondag en dat had ik deze zondag niet gedaan dus kwam die maandag noodgedwongen binnen zitten goed uit. Het was niet zo vuil: een klein beetje stof waar de was had staan drogen, een  klein beetje blaadjes bij de planten en onder het kleed lag wat stof want daar had ik al drie weken niet gezogen.

Na het stofzuigen wilde ik nog even mijn wc doen omdat mijn vriendin laatst had gezegd dat tie hier en daar een beetje smoezelig was. Binnen een half uur glom mijn wc weer als een zonnetje.  

SNEEUW

Toen ik vanmorgen de deur uitstapte voor een kleine wandeling naar mijn huis was het nog droog. Ik was nog geen kilometer op weg of het miezerde en dat miezeren hield ook aan totdat ik helemaal thuis was. Ik zou nieuwjaarskaarten gaan schrijven naar familie, vrienden en bekenden; logisch wel want naar onbekenden dat soort kaarten sturen heeft volgens mij weinig zin. Ik had twintig kaarten, enveloppen en postzegels gekocht. En daar had ik ruim genoeg aan. Ik heb er nu nog 5 van elk over. Neen, ik heb er nog vier over want er schiet me er plotseling nog een te binnen …..niet echt een persoon maar meer een organisatie waar ik lid van ben: de jokerclub, daar zitten zo’n 12 mensen op en die ga ik niet allemaal individueel een kaartje sturen, nee, daar gaat één kaart heen: Gelukkig Nieuwjaar allemaal.

Raar wel met die nieuwjaarskaarten, ….o ja wat ik ook nog moet melden is dat ik nooit ‘Prettige Kerstdagen en een goed 2018’ wens. Prettige Kerstdagen wens ik niemand toe……nou ja de mensen mogen het dan van mij best wel gezellig en leuk en prettig hebben maar ik stuur daar geen kaartjes voor. Ik stuur alleen maar kaartjes met bijvoorbeeld ‘Happy 2018’ met mijn naam er bij.

Ik ben even geconcentreerd bezig geweest met die kaartenrommel, kijk per ongeluk even naar buiten, zie ik tot mijn ontsteltenis dat het dikke vlokken is gaan sneeuwen. Het blijft gelukkig nog niet liggen, tenminste niet op de straatstenen maar wel op het gras, kunstgras, aarde  en zand. Hoe moet dat nu als de sneeuw werkelijk blijft liggen want ik moet straks nog naar buiten naar mijn vriendin en ik ben als de dood om te vallen, uit te glijden.

Ik ga maar weer verder met die kaarten in de hoop dat het binnenkort stopt met sneeuwen, als het niet stopt zit er niks ander op dan dat ik thuis blijf en een filmpje ga kijken. Ik heb vandaag ook een kaart geschreven aan iemand die ik al heel lang niet gezien heb. Meer dan een jaar denk ik. Haar adres zat nog tussen de adressen van vrienden familie en bekenden dus ik dacht laat ik haar toch ook maar een kaart sturen; we hadden het altijd wel gezellig; we zaten samen in het ziekenhuis. Ik ga al die kaarten natuurlijk pas opsturen na de Kerst….op 27 december stop ik ze allemaal in de brievenbus en niet bij Sandd, want daarvan is er geen een te vinden bij mij in de buurt.

Ik ga nog es even kijken hoe het met die vermaledijde sneeuw is. Het is zondag 11.55 uur en de grasvelden, de trottoirs, de parkeerterreinen, de bomen, de auto’s, alles is bedekt met sneeuw, dat wordt absoluut binnenblijven, dan maar es geen zondagse maaltijd bij mijn vriendin . Ik kan dat filmpje gaan kijken vanmiddag…….en ik heb ook nog een goed boek liggen van een Zweedse schrijver, Karl Ove Knausgärd, dat gaat over de liefde…..zijn vrouw bevalt, waar ik nu aan het lezen ben , van hun eerste liefdesbaby en het is een zeer zware langdurige bevalling, het duurt al 23 uur en de kraamvrouw schreeuwt en vloekt erg veel. Daar in Stockholm sneeuwt het ook volop, daar ligt de sneeuw al meer dan 5 cm hoog, en de baby is nog steeds niet geboren. Ze hoeven voorlopig tenminste niet naar buiten. Maar hoe zal dat aflopen? Blijft het sneeuwen hier en in Stockholm?

KORTEN

De decembermaand is niet alleen veel kouder dan de meeste andere maanden hij is ook veel rijker aan gesnoep. Het begint natuurlijk al eind november met de komst van de Goedheiligman. Maar de snoeperij bereikt een eerste hoogtepunt gedurende de eerste vijf dagen van december. Er gaan in het nieuwe kabinet stemmen op om paal en perk te stellen aan al die Sintniklaas lekkernijen omdat volgens een voorlichtingsmedewerker uit onofficiële bron vermeld wordt dat de volksgezondheid en met name die onder de lagere school kinderen, jong volwassen en vroeg bejaarden huizenhoge vormen dreigt aan te nemen. Het gewicht van de genoemde groepen neem in de periode eind november tot en met 5 december zienderoog toe ….. concreter gezegd de gemiddelde gewichtstoename van genoemde groepen is bij benadering 20 %. Even ter vergelijking,  we zitten nu in 2017, in 2015 lag de gewichtstoename nog duidelijk onder het huidige stijgingspercentage. Er werd toen gesproken van 13,5% en in 2013 was er bij genoemde groepen in het geheel nog geen sprake van gewichtstoename ……sterker:  de groep van 0 – 5 jaar en de groep van 30 tot 50 was in enorme mate aangekomen. Ongelofelijk haast. De overheid maakte zich toentertijd sterk voor een campagne om voor de gevaren van dit ongelimiteerde  eetgedrag te waarschuwen en raar is raar …..het hielp direct maar er kwamen  gelijk weer andere vraatzuchtige groepen voor in de plaats…..groepen, waarop de overheid nu dus weer haar pijlen zal moeten richten. En……dan hebben we het nog niet een gehad over de periode tussen 6 december en 27 december. (De tweede eetpiek genaamd.) Zijn op dit moment met name de lagere school kinderen, de jong volwassenen en de vroeg-bejaarden de zorgenkindjes van het ‘zeg maar’ vreetgedrag….in de decemberperiode zie je  met name van 6 tot 18 december de lagere school kinderen héél wat minder gaan snoepen, het lijkt wel of ze er een beetje genoeg van hebben, van al die zoete rotzooi. De jong volwassenen doen alsof er niks aan de hand is en gaan rustig door met alle vreterij maar wel moet worden gezegd dat er geen sprake is van een stijging hoe gering die ook had kunnen wezen. Dat de groep vroeg-bejaarden onbeschaamd gewoon doorgaat met zichzelf vol te proppen en beslist niet minder dan voor die tijd dat is toch minstens boven alle verbazing verheven mogen we haast wel zeggen. Het behoeft geen enkele verbazing te zeggen dat deze groep in de periode 19 december tot en met 27 december met kop en schouders boven alles en iedereen uitsteekt qua propgedrag. Wie is die groep nou precies vraagt u zich onderhand misschien af. Welnu dat zijn de veelal grijze, gehuwde (of gehuwd geweest zijnde)  mensen tussen de 65 en 70 jaar. Van alle kanten (en ook door zichzelf) worden zij verwend met snoep, koek, etentjes, drankjes en het heel typische is: zij slaan nooit iets af, nooit! Sterker nog, zij geven ook zelden iets weg.  Ho, ho, let wel, over het algemeen dan natuurlijk. Er zijn altijd uitzonderingen die de regel bevestigen.

Die groep gaat het nieuwe kabinet nu hard aanpakken. De groepsleden hebben blijkbaar inkomsten genoeg om zich dit luxe leventje te kunnen veroorloven dus het kabinet denkt in de richting van een fikse AOW-korting voor deze groep per 1 januari 2018.

GEWICHT

Op dit moment ben ik iets te licht voor iemand van mijn lengte (1,84m). Ik weeg nu 76 kilo en dat zou eigenlijk 80 a 82 kilo moeten zijn voor het mooie. Van de mensen om me heen hoor ik regelmatig dat ik een mager koppie begin te krijgen en van degene die me aanraakt (en me ook wel eens naakt ziet) krijg ik te horen dat mijn ribben onderhand te tellen zijn en ….. dat vind ik heel jammer ….dat ik spillebeentjes begin te krijgen.

Het is nu al een tijdje aan de gang dat vermageren maar het gaat met ups en downs. Ik woon nu bijna tweeëneenhalf jaar in dit huis en toen ik hier kwam wonen woog ik nog 84 kilo. Dat was in september 2015. Ik kreeg toen in oktober 2015 een ongeluk, daarbij brak ik mijn schouder. …..kort daarna merkte ik dat ik mijn eten minder makkelijk door kon slikken (er zat géén stukje schouder in mijn keel) maar alle gekheid op een stokje: het gebeurde wel geregeld dat ik een flinke portie eten voor mezelf had klaargemaakt, bijvoorbeeld:  gebakken aardappelen met speciebonen en vlees en dat ik halverwege geen trek meer had om verder te eten. Ik kreeg gewoon niet voldoende speeksel in mijn mond om mijn eten lekker te kauwen en sappig door te kunnen doorslikken.  Toen dat een paar weken aanhield ben ik maar eens naar de dokter gegaan (Ik was toen 75 kilo) en zij schreef  een receptje uit voor maagbeschermers. Dat heeft toen wel een beetje geholpen ….. mijn speekselproductie kwam weer wat op gang en ik ging iets meer eten . Mijn gewicht kwam in zo’n drie maanden tijd uit op de 78 kilo …. Nog veel te weinig maar het was in ieder geval een begin van herstel. Maar hoe ik ook snoepte en hoeveel ik ook at: zwaarder dan 78 werd ik toen niet.

Nu wil het toeval dat mijn vriendin ook tobt met haar gewicht; ze vindt zichzelf gewoon te zwaar. Om daar wat aan te doen is ze op een lijnclub gegaan. Elke donderdagochtend gaat ze naar de sporthal alwaar de lijnclub dan zitting heeft. Er zitten ongeveer vijftien vrouwen  op die club. Voordat de dames het lijnlokaal in mogen moeten ze eerst gewogen worden door de strenge Lijnjuf. Voor mijn vriendin is dat meestal een groot dramamoment want de laatste weken wordt ze alsmaar zwaarder en dat is allesbehalve raadselachtig want ze kan niet van haar snoeppotten afblijven en dat weet ze zelf ook wel…………….. het lukt haar nu eenmaal niet. De snoeppotten moet altijd gelijk helemaal leeg. Ze denkt er nu over om alleen maar water te gaan drinken en slechts twee á drie warme maaltijden per week te gaan nuttigen.  Het belangrijkste voor haar is gewoon van de snoep af te blijven want als dat haar lukt is ze binnen de kortste tijd vele kilo’s kwijt.

Zoals eerder geschreven weeg ik nu al weer een paar maanden 76 kilo en het is wel weer zo dat ik weinig trek heb. Vroeger at ik altijd elke broodmaaltijd 4 boterhammen, soms wel meer. Nu ben ik blij als ik er twee per maaltijd door mijn keel gepropt krijg.  Misschien moet ik toch gaan snoepen, de snoepvoorraad van mijn vriendin eens oppeuzelen; dan sla ik misschien wel twee vliegen in een klap. 

JUMBO

Erg veel hebben mijn vriendin en ik zo in het dagelijks leven niet te doen. Samen boodschappen doen is wel de hoofdactiviteit. Boodschappen doen bij Albert Heijn of bij de Jumbo. Gelukkig is sinds gisteren de verbouwde Jumbo weer open en hoeven wij Godzijdank niet meer naar die vermaledijde Albert Heijn. We zijn gelijk even bij Jumbo wezen kijken. Het was er stampvol. Achter elke kassa stonden wel 50 mensen met winkelwagentjes te wachten tot ze mochten betalen. In de gauwigheid hadden we gezien dat er op een nieuwe manier betaald kon worden, alleen begrepen we  daar nog  weinig van. Maar een van  winkelbediendes, die mijn vriendin kende, van de oude Jumbo supermarkt, zei dat het geen moeilijk betaalsysteem is, makkelijker zelf dan alle andere:  je pakt bij binnenkomst een scanapparaat; dat scanapparaat zet je in je winkelwagen en elk artikel dat je wil hebben scan je over het scan-app en doe je in je tas. Het voordeel is dat je gelijk je boodschappen in je tas hebt zitten. Aan het eind van de rit leest de kassière (m/v) het scanapparaat uit en die geeft de klant meteen de kassabon.  Ik bedacht dat wanneer ik eerst een pakje krakelingen zou kopen en dan twee grote flessen Coca Cola, dat er een pakje krakelingen- kruimels in de tas zou liggen. Ik weet niet hoe dat opgelost zal gaan worden. Nog even terug naar die aardige winkelbediende  die mijn vriendin nog van de oude supermarkt kent……zij beloofde dat ze een keer met ons mee zou open om alles over dat nieuwe betaalsysteem uit te leggen….dus dat scheelt waarschijnlijk een hoop narigheid

Die Jumbo is 2,5 keer zo groot gemaakt en de paden zijn wel twee keer zo breed; dat is echt een verademing. Je kan nu makkelijk met twee winkelwagentjes langs elkaar heen, misschien zelfs wel drie. Er is nu ook een groot schap met vis…..allerlei soorten vis, ook wijnen en allerlei soorten bieren zijn nu verkrijgbaar, ook mijn geliefde Lobrun,  een heerlijk Belgisch biertje (12%).

Gezellig is het dat op verschillende plekken in de supermarkt kleine zitjes zijn neergezet om wat aan te drinken en te snoepen. Vandaag, 6 december, lag er nog allerlei sinterklaassnoep op de tafels…. de koffie of thee moest je zelf  tappen.

Ik had vandaag eigenlijk niet zo veel nodig maar omdat ik niet met lege handen de winkel uit wilde gaan kocht ik , twee liter melk, een liter halfvolle yoghurt en een pak Ambi Pur( een soort wc-luchtverfrisser). Mijn vriendin kocht wat meer als ik…..ik weet niet meer precies wat…ik geloof Hüttenkäse…Alpro….Sladressing……een ons lever….. en verder wilde zij twee flesjes Lobrum voor me kopen. Dat is nog eens aardig van haar. Dat wordt voor mij in ieder geval genieten van het weekend.

Op een gegeven moment kwam een dame voorbij geschoven die mijn vriendin aansprak met : ‘Hallo schoonheid!’ Ik helemaal trots. Volgens mijn vriendin meende ze dat niet. Die vrouw was iemand van de slanke-lijn club. Die vrouw kende mij ook (van voorbij lopen)en mijn vriendin vertelde mij dat die die vrouw gezegd had dat ze ook een oogje had op mij. Nou was het eerlijk gezegd best een leuke vrouw maar ik hou het toch liever bij mijn eigen vriendin want aan haar weet ik wat ik heb.

Komt toch nog een hoop kijken bij zo’n winkelopening.

RAMP

Geen enkel moment had ik het gevoel dat ik greep had op de gebeurtenissen, die volgden op het neerstorten van een toestel in de  buurt waar ik toevallig aan het wandelen was. Het begon met een enorm geraas vrij dicht boven mijn hoofd. Een helikopter!! Ik wist niet wat moest doen vooruit of achteruit sprinten. Ik wilde dat ding niet op mijn kop hebben. Ik koos voor vooruit en dat was mijnredding achter me stortte de heli neer…..Ik kreeg nog wat lichte onderdelen tegen mijn lijf aan maar daar voelde ik uiteindelijk  weinig van. Ik kon niet nalaten om achterom te kijken en zag dat  de heli in de fik stond en ook de school waar het ding bovenop te pletter was geslagen. Of er mensen in de heli zaten kon ik niet zien want het luchtvoertuig was grotendeels de school in gezakt.  Wel zag ik heel in de verte enkele parachutisten uit de lucht komen vallen ….. zullen dat dan de bemanningsleden van de heli zijn? Gelukkig! Dan hebben zij in ieder geval het vege lijf gered.

Terwijl ik omkeek kwamen uit alle openingen van de school kinderen, sommigen sprongen met hun brandende kleren en haren van de eerste verdieping in het struikgewas; anderen waren nog ongedeerd en renden verschrikt de schooldeuren op de begane grond uit. Hartverscheurend was het gekrijs dat om en nabij de school op steeg. Leerkrachten kwamen natuurlijk ook naar buiten maar wisten duidelijk met deze voor hen geheel nieuwe situatie niet zo veel raad. Een enkele onderwijzer pakte een brandende leerlinge beet en gooide haar in de nabij gelegen vijver om haar daar het volgende moment direct weer uit te halen. Veel brandende kinderen en leerkrachten  volgden het voorbeeld en sprongen al brandend de vijver in. Instinctief kwamen ook de brandende schooldieren aangerend om de brand op hun lijf te blussen. Gelukkig was de vijver niet zo erg diep en kon vrijwel iedereen, ook de allerkleinsten, er makkelijk weer uitklauteren. Soms lukte het ook niet helemaal en daarom besloot ik ook een handje te helpen.  Ook de parachutisten schakelden zich onmiddellijk in bij de reddingsoperatie. Wij heb zo nog een stuk of tien van de allerkleinste kinderen van de verdrinkingsdood kunnen redden. De meeste kinderen hadden zeer ernstige brandwonden waar snel iets aan gedaan moest worden.

De enigen wezens die het niet zouden redden was een aantal meeuwen. Die hadden op het dak van de school vlam gevat en al tijdens hun vlucht naar de nabijgelegen vijver was hun vederdek te zeer verbrand om zich nog te kunnen redden in het water. Zij gingen met hun veraste veren helaas al snel kopje onder in de vijver ….om nooit meer boven te komen.

Alle schooldieren hebben het overleefd, en zijn met spoed voorlopig overgebracht naar het dierenasiel. Alleen de dwergschildpadjes gaven er duidelijk de voorkeur aan te blijven zwemmen in de vijver. Blijkbaar vonden ze dat water als omgeving aangenamer.

Vanuit de verte klinkt het geluid van misschien wel tien ambulances voor de verbrande kinderen en leerkrachten. Hulp is onderweg. IK hoop het allerbeste voor deze mensen. Ik ga er vandoor. Voor mij ia hier verder niets zinnigs meer te doen; op de gebeurtenissen hier kan ik toch geen greep meer krijgen.  

FAAS

Zo rond een uur of 7 ’s avonds was ik  eigenlijk maar een beetje toevallig in Faas terecht gekomen. Faas is een buurtcafé op ongeveer 5 minuten lopen van mijn huis. Ik was de hele dag op sjouw geweest om nieuwe kleren voor mezelf te kopen maar het was me niet gelukt. Ik heb blijkbaar iemand nodig die tegen me zegt of iets te strak is, te lang, te kort, te kleurrijk, veel te duur of veel te goedkoop of anderszins niet goed bij me past. Ik was die zaterdagochtend om half twaalf van huis gegaan en ben van Bristol, naar C&A, naar Smoorenburg, naar Gerson, naar WE en He en nog wat meer zaken gelopen maar nergens hadden ze iets waar ik mee thuis durfde te komen.

 Ik heb zat spul gepast…..wat een gedoe is dat als je in je eentje bent ….eerst nieuwe kleren uitzoeken, dan een pashokje zoeken, dan oude kleren uit, nieuwe kleren aan, in de spiegel kijken, blijkt dat het niks is, nieuwe kleren weer uit, oude kleren  weer aan, nieuwe kleren weer terughangen en weer andere nieuwe kleren gaan zoeken, hopen dat er een pashokje vrij is ….. ik wordt ziek als ik weer aan denk….. en dat in 7 winkels achter mekaar en dan nog niet kunnen slagen omdat ik zelf de knoop niet kan doorhakken. De volgende keer moet er echt iemand met me mee zodat ik me niet keer op keer in mijn oude kleren hoef te hijsen. Zelden heb ik op een dag zo’n behoefte gehad aan een pilsie.

Ik schoot tussen 5 en 6 Café de Draaitol in voor een tappie, Jupiler hadden ze, lekker koud. Het was er niet druk. In de gauwigheid zag ik een man of zes en twee stelletjes. De stelletjes zaten een beetje apart aan een tafeltje, de mannen stonden of zaten in de buurt van de bar.

Feyenoord had gisteren gespeeld en verloren van Excelsior. Een blamage was het volgens een man met een Feyenoordsjaal. Hij zei dat hij voor bijna driehonderd euro een seizoenkaart gekocht had maar dat had ie niet gedaan om Feyenoord te zien verliezen van Excelsior. Hij stond bijna te janken, die man. Nou, zeg ik tegen die man: ‘Feyenoord zien verliezen is nog niet zo erg  als in je eentje kleren lopen kopen en bij geen enkele winkel kunnen slagen. Dat is denk ik nog veel meer  om te huilen.’

De man schudde meewarig zijn hoofd om zoveel onbegrip en verliet Café de Draaitol.

‘Ja,’ zei een bijna twee meter lange man aan de bar, ’je moet ook nooit alleen kleren gaan kopen, je hebt altijd iemand nodig die een beetje kijkt of die spullen een beetje bij je passen of niet. Je kan natuurlijk wel in de spiegelkijken maar spiegels vertekenen altijd, soms een beetje soms heel veel. Een keer kocht ik een te klein kostuum, ik heb er drie jaar mee voor lul gelopen.’

Ik kon die man niet anders dan groot gelijk geven. Ik gaf die man een tappie, nam er zelf ook een en ging toen ik het biertje op had richting huis.  Toevallig kwam ik zo in Faas terecht. Ik was toen al niet meer zo nuchter maar bij Faas heb ik er nog een paar genomen…… tenslotte heb ik zeker de helft van mijn kledinggeld aan biertjes  besteed.