DORST

Ik sterf van de dorst. Dat is zo’n uitdrukking, die ik (en waarschijnlijk velen met mij) gebruik als ik trek heb in wat te drinken. Als ik als kind zoiets zei dan sprak mijn moeder mij vermanend toe en zei dat het onmogelijk is om in Nederland dorst te hebben.

Mijn vrouw had vanavond geen zin om veel energie te steken in het bereiden van een gezonde maaltijd.

 ‘Vandaag doe ik eens makkelijk, ik koop gewoon een paar pizza’s voor het avondeten.  Het werden dus  twee Big Americana’s. Knapperig van buiten; zacht van binnen. Pizza’s geproduceerd door Dr. Oetker (spreek uit dokter Utker; wat klinkt dat stom zeg!)

De ene Big American was de ‘Bacon’, met bacon, natuurlijk, pepperoni- salami en mozzarella.

Die andere Big American was de ‘Texas’ met bacon, pepers en uien.

Wanneer wij met z’n tweeën, twee verschillende soorten pizza’s eten, snijden we beide pizza’s doormidden. Ieder van ons eet dan twee halve pizza’s met verschillende smaken.

Die pizza  Texas was het smakelijkst; de pizza bacon was godsgruwelijk zout. En een dorst dat kreeg! Ik ben nu twee uur klaar met eten, ik heb een kop koffie en anderhalve liter Spa rood gedronken. Nog steeds is mijn dorst niet gelest.

Het doet me heel sterk denken aan de dag dat ik werkelijk smachtte naar een beetje water. Het was het eind 1969. Ik liftte in Frankrijk; was  op weg naar Spanje. Ik kreeg een lift van twee homo’s naar hun woonplaats Béziers. Ze hadden daar een hotel. Het waren leuke, goedlachse, sympathieke kerels.

Al snel maakten ze me duidelijk, dat ik me geen zorgen hoefde te maken over mijn slaapplaats voor de komende nacht. Er was wel een kamer over bij hun in het hotel. Het gevoel bekroop me dat ze me allebei wel leuk vonden. Op zich vond ik dat geen probleem.   Als ze maar van me af bleven, want ik ben geen homo. Ik kreeg een mooie, grote kamer met uitzicht op een groot plein met een gothische kerk. Ze (ze deden alles samen) vroegen of ik wat te drinken wilde hebben. Ik dacht aan water, gewoon water, maar zij raadden me pastiche aan. Ik had even lekker heet gedoucht en zat in mijn nakie even uit te dampen op de rand van mijn bed. Mijn bek viel open, toen ik de beide heren piemelnaakt mijn kamer zag binnen komen. Samen (!), droegen ze het dienblad, waarop een fles pastiche stond en drie grote glazen  met ijsblokjes. Ze gingen aan weerskanten van mij zitten, dicht tegen me aan. De glazen werden gevuld, we toostten op mijn goede vakantie, we namen een slok en zij legden ieder een hand op mijn bovenbeen.

‘Non, non,  messieurs‘ zei ik in mijn beste Frans,’pas pour moi, merci beaucoup.’ Ik kleedde mij aan ging naar de bar.  Ze vatten het sportief op, bleven goed gehumeurd en vriendelijk naar mij en lieten me verder met rust. Dat had ook wel anders gekund, toch?

De volgende ochtend brachten ze me naar een goede liftplek, richting Spanje, aan de rand van Béziers.  Het was toen al warm; de temperatuur zou wel eens flink kunnen oplopen. Binnen vijf minuten had ik een lift naar Perpignan. Daar stond ik al om half tien op een drukke rotonde met nog geen vierkante meter schaduw. Vandaag wilde ik Girona  halen, honderd kilometer verderop in Spanje. Maar om half vijf stond ik nog steeds in Perpignan. Het was bloedverziekend heet geworden, tweeëndertig graden en mijn bidon was  vanaf half twaalf al leeg.

Mijn gezicht en mijn nek waren door de zon erg  verbrand. Mijn tong, mijn lippen, mijn mond waren gortdroog geworden; ik kreeg er nauwelijks beweging in.  Ik besloot de bus terug te nemen naar het dichtstbijzijnde dorpje, daar ergens wat te drinken en een slaapplaats te zoeken.  Binnen een half uur stapte ik een cafeetje binnen in Saint-Laurent de la Salanque en bestelde daar drie glazen mineraalwater, want ik stierf zowat van de dorst.

jeejeepee zo af en toe: GLIBBERIG

jeejeepee zo af en toe: GLIBBERIG: De winter van 1960 was lang, eenzaam en erg koud. De voetbalcompetitie lag al wekenlang stil. Zowel publiek als voetballers hongerden naar ...

GLIBBERIG

De winter van 1960 was lang, eenzaam en erg koud. De voetbalcompetitie lag al wekenlang stil. Zowel publiek als voetballers hongerden naar de bal. Sponsors besloten in de Energiehal, destijds op de Westzeedijk, een zaalvoetbaltoernooi te organiseren tussen Rotterdamse, Schiedamse en Delftse profclubs: Feijenoord, Sparta, Excelsior, SVV en DHC. De hal was afgeladen. Mijn vader had twee kaartjes bemachtigd. Sterren van dit toernooi waren, volgens mijn vader, mannen als Coen Moulijn, Reinier Kreijermaat (beiden van Feijenoord) en Tinus  Bosselaar (Sparta).  Ik had ze nooit eerder zien spelen. Tien jaar was ik en vrij klein nog. Ingeklemd stond ik tussen grote kerels. De vent achter me wilde geloof ik door me heen; nou ja … hij zal zelf ook wel geduwd zijn.

Door het ontbreken van  tribunes, was voor mij het zicht op de wedstrijd zeer matig. Als ik op mijn tenen ging staan, zag ik tussen de schouders van twee mannen vóór mij,  hoofden  van voetballers bewegen. Een bal heb ik de hele dag niet zien rollen. Mijn vader, die naast me stond, kwam niet op het idee om me op zijn schouders te nemen. Misschien was ik te zwaar. Zo’n krachtpatser was mijn vader nu ook weer niet.

Gejuicht werd er regelmatig in de finale, die gespeeld werd tussen Feijenoord en Sparta.  De score liep op naar 5  - 4. De mannen voor me waren supporters van Feijenoord, de club die al vijf keer scoorde. Een van die kerels landde met zijn grote poten op mijn kleine koude teentjes. (De zaal was onverwarmd dus ijskoud). Een vent achter ons, sprong bij alle doelpunten van zijn favoriete club tegen me aan. Daardoor knalde ik telkens tegen een man voor me. Die merkte het gelukkig niet eens. Hij gaf in ieder geval geen krimp.

Bij een soort verkoper had pa vijf chocolade-koetjesrepen gekocht. Dát kon ik wèl zien! Hij gooide een reep naar mij en zelf at hij die andere vier op. Pa was natuurlijk veel groter … maar mijn moeder zei altijd, dat ìk er nog van moest groeien … dus. Achteraf ben  er niet rouwig om, want die reep was dan wel  bruin en ook zoet maar smaakte helemaal niet naar chocola.  

Ik geloof dat er weer gescoord is. Hoewel … alleen die vent achter me staat te springen. Met kleine sprongetjes in mijn rug, duwt hij me naar voren. Vrij abrupt stopt hij er weer mee. Omdat die kerel nogal bruut tegen mijn schouder had staan te duwen, ging ik even met mijn hand naar die plek  Het was daar een beetje pijnlijk. Onderweg kom ik met mijn hand iets vlezigs, iets warms iets nattigs tegen …. verbaasd voelde ik door en toen wist ik het: het was een pik ……. nee een eikel! De eikel iemand achter me. Ik schrok me rot. Ik durfde niet eens te kijken.  Toen ik die eikel losliet, voelde ik een warme slijmerige substantie achterop mijn jack.

 Ik kijk nu toch om. Geen pik te zien. Hoe komt dat slijmerige spul daar? Wie kan dat nou gedaan hebben? Vogels misschien? Iedereen staat naar ’t voetballen te kijken. Geen vogel te zien hier binnen.

Geen idee wat dat was, dat plakkerige spul. De vreemde flauwe geur ervan kan ik ook niet thuisbrengen. Als tien jarige kón ik dat natuurlijk ook nog niet herkennen. Ik heb het er nòòit met iemand over gehad. Ik zou niet weten met wie ik daar over zou moeten praten.

Drie jaar later, nadat ik me, in mijn bedje, weggedoken onder mijn dekens,  voor het eerst had afgetrokken, herkende ik meteen dat plakkerige, dat slijmerige … de geur niet direct. Maar pas toen begreep ik, wat er daar in die opgewonden voetbalmannenmenigte gebeurd moest zijn.

Wat zou zo’n klootzak er toe bewegen, zijn sperma uit te storten op het kleine ventje dat ik was? Dit keer dus géén Rooms Katholieke geestelijke … hoewel, misschien was hij wel vermomd als burger. Het bevlekte jack heb ik nog zeker twee maanden, ongewassen, aan gehad.  Daarna heeft mijn moeder het in de   lorrenzak gegooid, omdat het te klein geworden was.

Feijenoord won uiteindelijk de finale van Sparta met 6 – 5. Kort na dat zaalvoetbaltoernooi gingen de temperaturen wat omhoog, zodat er weer op de velden kon worden gespeeld.

jeejeepee zo af en toe: LOVE

jeejeepee zo af en toe: LOVE: Sinds een week is de lucht weer geklaard in de relatie tussen mij en mijn vrouw. Na een zeker twee maanden durende periode van elkaar haten...

LOVE

Sinds een week is de lucht weer geklaard in de relatie tussen mij en mijn vrouw. Na een zeker twee maanden durende periode van elkaar haten, met scherp sarcasme,  schelden, geniepige acties, verwijten, valse beschuldigingen, kwetsende onthullingen, huilen, zwijgen, schreeuwen, elkaar ontlopen,  treiteren,  wantrouwen, elkaar afsnauwen maar leuk en gezellig doen tegen vrienden, vriendinnen en familie, elkaar voor leugenaar uitmaken, elkaar lelijk zitten aankijken, niet tegenover elkaar zitten met eten, alleen je eigen kleren wassen, koffie of thee alleen voor jezelf maken, alleen de ‘troep’ van jezelf opruimen, geen ‘hallo’ zeggen bij het thuiskomen, geen ‘dag’ zeggen bij het weggaan, niet zeggen wat je gaat doen of wat je gedaan hebt, alleen leuke dingen doen met vrienden of vriendinnen maar niet meer met elkaar, geen overleg over te bekijken muziek of tv programma’s: geen rekening houden met elkaars voorkeur, niks vertellen over wat je beleefd hebt, geen ‘goede morgen’  of  ‘welterusten’ zeggen, met de deuren slaan als je weet dat de ander al slaapt en als er bezoek is, huichelen alsof er niks aan de hand is. Gelukkig ben ik me er in onze diepste crisis ooit, steeds van bewust geweest, dat haat en liefde ontiegelijk dicht bij elkaar liggen. Ik kon niet bij mijn liefde, zij kon niet bij die van haar maar we wisten, dat die er wel degelijk was. Anders houd je het natuurlijk geen 45 jaar bij elkaar uit.

Sinds een week zijn we weer ‘on speaking terms’ en zelfs meer dan dat. Zij was eigenlijk al een paar jaar, na mijn laatste uitgelokte psychomanie, aan het dreigen met het aanvragen van echtscheiding. Al die jaren kwam het er niet van. Die scheiding bleef dus als maar dreigend in de lucht hangen. Begin vorige week wilde ik duidelijkheid van haar.  Onomwonden vroeg ik haar wanneer ze nu eindelijk eens naar een advocaat zou stappen, want ik wilde ook wel eens weten waar ik aan toe was.  Ik voegde daar wel aan toe dat ik het doodzonde vond, zo’n echtscheiding. ’Jarenlang hebben we lief en leed gedeeld! Dan moeten we het nu, voor die laatste paar jaar toch niet laten ploffen!

‘Ik weet,’ zei ik haar, ‘dat ik  je een paar jaar terug, door mijn medicijnen niet te slikken, een hoop ellende bezorgd heb. Sorry, sorry, sorry daarvoor. Dat was echt stom. Maar ik wil wel, dat je weet, dat ik altijd veel van je gehouden heb.’

‘Ik heb natuurlijk net zo goed stomme fouten gemaakt, kleine, grote,’zei m’n vrouw ootmoedig. ‘Sorry daarvoor,’ … ze stond op van tafel en met een wat gebogen hoofd zei ze tegen mij: ‘Zullen we  dan voortaan maar weer normaal tegen mekaar doen?’

‘Hartstikke graag!’ zei ik,’en liefst ook een stuk warmer dan het de laatste tijd geweest is graag.’

Ik stond ook op en we hielden elkaar innig vast. Best nog lang eigenlijk. Zij kon haar tranen niet bedwingen. Ik zei nogmaals ‘sorry’ voor mijn stomme gehannes met die pillen.

‘Nu pas kan ik je dat vergeven’ zei ze, ‘al die jaren heeft dat onze relatie verstoord.’

En … sindsdien strelen we elkaar weer, zoenen we (alleen nog geen tongen, hoor), praten we elkaar weer de oren van het hoofd,  lachen we weer en doen we weer leuke dingen, vragen we weer aan elkaar wat we willen drinken of  eten, kortom sindsdien doen we weer bijna alles met en voor elkaar wat mensen die echt van elkaar houden ook met en voor elkaar doen.

DOOD

De vierde slapeloze nacht was nog enigszins grappig te noemen met de conducteur in zijn roze onderbroek en die grappenmaker met zijn waterpistool. De vijfde slapeloze nacht was een ware kwelling.  Dat weet ik natuurlijk nog niet, als ik mijn bed in stap, want net als elke andere avond ga ik naar bed met de intentie om lekker te gaan pitten. Ik stond wel een paar keer op het punt om in slaap te vallen maar steeds werd ik weer wakker geschud, nu eens door een deur die hard wordt dichtgeslagen, dan weer door een kat, die ineens als een gek gaat lopen miauwen. Dan lig ik voor de rest van de nacht weer klaar wakker.

Ik vermoed halverwege de nacht, zit er ineens  iemand naast me op de rand van mijn bed, met zijn rug naar me toe.

‘Hallo hé, waar kom jij nou ineens vandaan?’

‘Ineens? Ineens? Ik zit hier al zeker drie kwartier. Ik kan er toch zeker niks aan doen, dat jij hier met je ogen stijf dicht in je bed ligt.’ Langzaam draait hij zich naar mij toe. Een lijkbleek, niet onvriendelijk gezicht vertoont zich aan mij. Hij draait een shagje.

‘Noem me maar Ted, dat is makkelijk, want zo heet ik toevallig ook.’t Stinkt hier naar sigarenrook, dus ik neem aan dat ik hier mag roken.’

‘Geen probleem Ted, ik rook zelf ook, zoals je al dacht. Alleen geen sigaren maar Javaanse Jongens.’

‘Je weet toch zeker wel dat roken dodelijk is, jongen?

‘Jazeker Ted, dat staat toch op elk pakje sigaretten of shag.’

‘Voor mij maakt dat allemaal geen reet meer uit, knul. Ik ben al jaren de pijp uit. Ik kan dus roken zoveel ik wil. En het kost me nog niks ook. In elke supermarkt winkel ik, vermomd als onzichtbare man, geheel gratis.

Tsja, ik zou niet anders meer willen en eerlijk gezegd lijkt mij zoiets ook wel wat voor jou. Nee! Laat ik het zo zeggen: ik weet het wel zeker, jongen!’

‘Nou ….. nu al dood ….. ik ben nog zo jong. Net vijftig. Ik weet het nog niet zo net, Ted.

‘Kom op!’ zegt Ted. Hij grijpt me opeens vast en sleurt me met kracht aan mijn bovenarm naar het balkon. Ik woon op vijftien hoog. Hij wil me over het balkon duwen. Ted is echt sterk. Sterker dan ik.

‘Dit wil ik niet, Ted. Laat me godverdomme los, klootzak.’

‘Ontspan je toch jongen, relax, geef je over.   

‘Neen, dit wil ik helemaal niet.’

‘Ontspan je, laat je toch gewoon vallen jongen, dan ben je er geweest en ben vrij om te doen en te laten wat je maar wilt. Alles wat je hartje begeert, huizen, auto’s, vrouwen, sigaretten, shag en nog veel meer staat tot je beschikking en het kost je geen rooie cent.’

Neen …… neen …… neen, pleur op. Laat me met rust!!

‘Buurman ……hé  buurman! Vanwaar al die rotherrie? Ik lag net zo lekker te pitten man...,’ hoor ik mijn buurman zeggen. Ted is ineens van de aardbodem verdwenen.

‘Ik? Rotherrie? Geen idee. Sorry hoor, buurman. Geen idee hoe ik hier beland ben. Rare droom denk ik.’ Het is al weer een klein beetje licht aan het worden.

Pas na deze vijfde slapeloze nacht krijg  ik eindelijk het slaappilletje krijgen dat mij aan een goede nachtrust helpt.

ROZE

Het is nu half zes.  Ik heb nog geen minuut geslapen deze nacht. Daarom ben ik maar achter de pc gekropen om dit stukje schrijven. De vorige drie nachten heb ik wel geslapen maar slecht. Woensdag drie uur, donderdag twee uur vrijdag een uur  en nu dus niks. Slechter dan vannacht kan het niet. Misschien heeft het er mee te maken dat mijn medicijncocktail pas veranderd is. Maar dit moet niet  veel langer duren. Zo weinig slapen kan funest zijn voor mij. Als ik komende nacht weer zo slecht slaap verdubbel ik gewoon maandag de voorgeschreven dosis lorazepam, mijn slaappil, want ik moet dan echt slapen. Volgende week dinsdag heb ik een afspraak met mijn psych, dan moeten we het er maar over hebben, hoe verder.

Drie jaar terug had ik ook zo’n slapeloze periode. Die was erger. Vijf nachten  achter elkaar deed ik geen oog dicht. Ik hield me aan goed bedoelde tips van mensen in mijn omgeving, familie, vrienden en professionals. Geen koffie,  geen tv, geen pc, niet te laat sporten, niet te laat eten, geen alcohol, enzovoorts. Na het avondeten at ik niks meer en ik dronk alleen de lafste aller laffe thee’s: kamille thee. Maar slapen? Ho maar! Vreemde ervaring die slapeloosheid. De eerste drie nachten voelde ik me net een reiziger in een trein met geblindeerde ramen. Ik lag roerloos en gedachteloos. Ook zonder besef van tijd, dat pas weer ging dagen bij het opkomen van de zon. Met een zwaar hoofd, zo’n hoofd dat je krijgt als je te veel hebt gezopen, stond ik op en maakte me klaar voor de dag. Alles wat ik lees komt drie keer zo traag binnen en op straat moet ik extra voorzichtig zijn want ik zie alles net te laat. Ook lieve buren groet ik niet. Ik zie ze gewoon niet en mijn vrouw krijg daar moppers over. Ik ben kortom een beetje in trance.

Na de vierde en vooral de vijfde nacht, dacht ik dat ik gek werd. De nachtelijke trein was de vierde nacht nog wel hetzelfde maar er reisden dwaze figuren in mee. Het begon ermee dat de conducteur in een roze outfit binnenkwam.

‘Dames en heren, goede nacht, mag ik uw plaatsbewijzen zien, alstublieft’. Hij was nog nauwelijks uitgesproken of een uitgesproken chagrijn, Maarten van Rossum, dacht ik,  loopt op de conducteur af, zet hem een pistool, duidelijk een waterpistool op zijn hoofd en zegt: ’Stop toch potverdikkeme eens met dat zogenaamd vrolijke gedoe: ‘dames en heren, goede nacht enzovoorts enzovoorts’. Trek om te beginnen dat homo pakje eens uit en roep gewoon een beetje nors: ’Plaatsbewijzen!’’ De conducteur doet wat hem gezegd wordt;  Maarten van Rossum gaat weer naast zijn vrouw zitten en spuit haar voor de grap nat.

Maar ach, deze norse conducteur die, in roze onderbroek, op roze schoenen ‘Plaatsbewijzen’ roept, werkt alleen maar op de lachspieren.

Ik zat met mijn ogen open en ervoer de scene van zojuist alsof ik er midden in zat en er toch niks mee te maken had.  Precies wat de meeste treinreizigers  dezer dagen doen als er een conducteur vlak naast ze in elkaar wordt geslagen.

Het was geen droom die vierde nacht. Ik was klaarwakker. Bij zonsopkomst waren mijn medereizigers allemaal uitgestapt. Ik ging ik me, met een zwaar hoofd,  maar weer wassen en aankleden.