Allemachtig

De lijsttrekkers van Nederlandse politieke partijen hebben in debatten in aanloop naar de verkiezingen van 12 september jl., hoog van de toren geschreeuwd, dat ze het land willen en  kunnen redden uit de economische malaise. Dat kunnen ze niet en dat weten ze donders goed ook. In feite is het enige waar het hen om gaat is (persoonlijke) macht en aanzien; dit geldt voor het hele politieke spectrum: van ultralinks tot ultrarechts.

Nederland is een speldenprik op de aarde en heelal-gezien stelt Nederland al helemaal niks meer voor.

Het is een illusie te denken dat Nederland er buiten Nederland echt toe doet. Met uitzondering dan misschien van het Nederlands voetbalelftal, de Rotterdamse haven en de Hollandse kaas. Al het andere is bijzaak en nog vele malen minder dan marginaal. Vrijwel alle Nederlandse politici weten dat donders goed maar ze zullen de kiezer in de waan laten dat Holland ook macro-economisch  behoorlijk wat in de melk te brokkelen heeft.

Nederland kan niet anders dan meeliften met de grote wereldwijde neo – liberale -kapitalistische stroom waarin het nu al vele tientallen jaren meegevoerd wordt. De echt belangrijke dingen worden op volslagen ondoorzichtige wijze  bepaald door ‘het militair industrieel complex’ ofwel het MIC;  dat MIC stoort zich niet aan landsgrenzen en laat zich ook niet door bekende kopstukken (Grote 5 of de Grote 10) uit de wereldpolitiek dicteren. De MIC-machthebbers, leiders van grote internationale technische industriële bedrijven, zijn anoniem.  Zij dicteerden hoe het er aan toe ging en bepalen hoe het gaat en hoe het er aan toe zal moeten gaan in de wereld. Zij hebben, eveneens geanonimiseerd en onzichtbaar, invloed op alle leiders van de wereldpolitiek. Deze politieke leiders kunnen niet anders doen dan, op straffe van vermindering of verlies van hun macht, voortgaan op de ingeslagen weg. Radicale koerswijzigingen zijn onmogelijk.

Iets wat er echt toe doet en waar Nederland feitelijk niks over te zeggen heeft?: nou, bijvoorbeeld over de aanschaf van dat nieuwe vechtvliegtuig voor defensie, de JSF, de joint strike fighter. Dat  vliegtuig, dat vele miljarden kost……

Ik heb wel eens iemand horen fluisteren,  dat Pim Fortuyn vermoord is omwille van het feit dat hij, toen hij president van Nederland dreigde te worden,  fel tegenstander was van de aanschaf was van de veelstedure JSF. Volkert van der G. zal weliswaar de feitelijke veroordeelde moordenaar wezen, maar de moord op Fortuyn, die toen president van Nederland leek te worden,  zou van der G. best eens via via via vanuit de hogere echélons kunnen zijn ingegeven.

Chavez, de huidige president-dictator van Venezuela,  heeft lef en neemt een besluit dat er echt toe doet in de wereld. Hij is dapper: hij trotseert zichtbare onzichtbare machten en nationaliseert de olierafinaderijen in zijn land   en laat sindsdien ook de talloze arme Venezolanen meeprofiteren van de olierijkdom van het land. Hoe lang zal dit wereldwijd worden nog gedoogd? 

Het is ondenkbaar dat Nederlandse politici bijvoorbeeld het lef hebben om de Rotterdamse haven vanaf heden te gaan exploiteren uitsluitend ter bestrijding van de gevolgen van de huidige economische crisis in het kleine Nederland. Rotterdam is als doorvoerhaven van dermate groot belang voor de wereld dat we niet de illusie moeten koesteren dat we zomaar van de ene op de andere dag een economische melkkoe van die havenstad kunnen maken door bijvoorbeeld te besluiten om de haventarieven radicaal omhoog te gooien en zo vele malen meer winst te maken. Ik vermoed dat Rotterdam direct nadat een dergelijk politieke besluit genomen is, door de blauwhelmen van de NAVO (of misschien wel veel agressievere NAVO-troepen) over zal worden genomen om de internationale doorvoer van goederen per boot wereldwijd weer in goede en goedkopere banen te leiden…….en vanzelfsprekend tegen de oude vertrouwde voorwaarden en tarieven.

De Nederlandse kiezer heeft op 12 september bepaald dat de VVD en de PvdA de komende vier jaar aan de macht zijn. Zij kunnen dan een regering vormen die stevige maatregelen kan nemen inzake (ondere andere) de hieronder onderstaande gewichtige zaken:

-           100, 110, of 120 op de autosnelweg

-           boetes bij wildplassen

-           boetes voor het niet opruimen van hondenpoep

-           geen alcohol onder de 18

-           de hoeveelheid zout in kant- en klaarmaaltijden

-           het aanlijnen van honden

-           de zorgkosten

-           de kwaliteit van de zorg

-           een rollator in/uit het zorgpakket

-           een rookverbod

-           accijnzen op alcohol en tabak

-           de inburgeringregels

-           het uitzettingsbeleid

-           de kwaliteit van het onderwijs

-           verstandelijk en of lichamelijk gehandicapten wel/niet hun banen (wsw-banen)             afnemen

-           bijstandstrekkers wel/niet verplicht aan het werk  zetten.

-           abortus

-           euthanasie

-           homohuwelijk

-           wel of geen hoofddoekjes

-           wel of geen burka

-           wel of niet privatiseren (van de energievoorziening, het openbaar vervoer, de post,      telefoon)

-           de hypotheekrente aftrek.

Over vele andere, echt belangrijke items, komen de dictaten van elders.

Waar vandaan precies is onbekend.  

(geschreven door een chagrijnige SP-stemmer)

Twintig regeltjes tekst

Vanavond half acht première; gisteren was de try-out van lokatietheater ‘Komen en Gaan’ rondom Begraafplaats Crooswijk in Rotterdam. Spannend; beetje te spannend soms. Faalangst? Plankenkoorts? Misschien. Houd dat nou nooit eens op?

Het zijn hooguit twintig regeltjes die ik moet zeggen, die ik bij wijze van spreken, als het geen theatertekst was geweest, zo, gewoon tijdens een lullig vergaderingetje of borrelpraatje uit me mouw had kunnen schudden. Maar nu, nu ik  die woorden uit mijn hoofd heb moeten leren en op het juiste moment en met het juiste gevoel moet reproduceren, ben ik ineens zo bang als een wezel, dat ik over al die twintig zinnetjes ga lopen struikelen….twintig regeltjes …..hooguit.

Mijn tekst gaat bovendien ook nog eens over iets, dat me zeer na aan het hart ligt:……ten onrechte gesloopte woningen in Crooswijk……….prachtige woningen, die gesloopt zijn om ruimte te bieden aan dure     appartementen voor nieuwe kapitaalkrachtigere wijkbewoners……….en nu blijkt dat ‘ze’, die tweeverdieners met ‘van die vele hopen poen’, niet eens in Crooswijk  wìllen komen wonen.

Alleen de naam ‘Crooswijk’ werkt al afstotend. Blij toe! Laat ze allemaal maar wegblijven!

Woedend ben ik om de kapitaalvernietiging……. goeie goedkope ‘betaalbare’ woningen in dat Wandeloordbuurtje in het zogenaamde 'Nieuw Crooswijk'  gesloopt….maar ondanks de op zich uitstekende toneeltekst word ik van mijn gevoel losgeklopt en sta ik als een beginneling te stotteren en te stuntelen met die woorden.

Misschien valt dadelijk alles wel op zijn plek, tijdens de try-out of misschien pas morgen bij de première.  Of wie weet gaat het wel helemaal niet lukken; ben ik er te emotioneel over. Dat kan zo maar en dat zou rete-jammer wezen.

Die tekst ken ik nu al zeker 8 weken uit mijn kop. Het gebeuren waar die tekst over gaat daar  maak ik me nu al vier jaar druk over en toch lukt het me nu niet om die twee op het toneel te koppelen. Zou het wel faalangst of plankenkoorts zijn? Niet geconcentreerd genoeg of juist overconcentratie? Of is het misschien het slechte weer of dat mijn haar niet goed zit? Weet ik veel?

De laatste dagen heb ik de tekst wel 100 keer gedaan met steeds weer een andere invalshoek en op steeds weer een andere lokatie: op de fiets, in de auto, onder de douche, op de markt, in de trein…..en never-nooit had ik het gevoel: ‘Tjakka, dat is het’.

Gisteravond, één uurtje voordat ik op moest in de try-out kwam er iets uit wat er op leek. Ik deed de tekst toen even  samen met mijn vrouw en ik dacht gelijk:

‘Ja, nou komt het in de buurt…..’ Mijn vrouw was gelijk enthousiast. Kijken hoe het gaat als we op moeten.

  

Nu, ruim een etmaal na die try out en drie uren voor de première voel ik me weer een beetje meer op mijn gemak. Ja, het ging goed, die try-out,  vooral qua gevoel: ik  kwam wat dichter bij  mijn eigenste woede en verbittering over wat bewoners van de Wandeloordstraat en omgeving in Nieuw-Crooswijk is aangedaan. Gek genoeg zaten er in mijn twintig regeltjes tekst nu wel wat missers maar dat kon ‘de pet niet kreuken’, zoals een bekend Rotterdams gezegswijs zeg. Door het  goede gevoel erbij leek het perfect en in het publiek is er toch niemand die mijn tekst kent.

De spontane enthousiaste reacties van de try-out toeschouwers na afloop deden me ook goed; een opsteker. Kon ik wel gebruiken.

  

Vandaag, straks,  de première;  lijkt haast wel een obsessie aan het worden. Ik kan niets anders meer doen, kan aan niets anders meer denken………………….

Leuke hobby hoor: toneel!

Andere pillen

In vier weken tijd ben ik 10% zwaarder geworden. Verandering van medicijn doet blijkbaar eten. Een maand terug was ik 75, nu ruim 82 kilo. Dat gaat hard. Als het zo door gaat ben ik voor dat het 2013 is, de 100 gepasseerd.

Als  volwassen roker woog ik constant 75 en nadat ik gestopt was met roken gaf de weegschaal binnen twee weken 85 kilo aan. Dat is het jaren gebleven tot ik op het manische af actief werd: binnen een maand was ik weer 75. Roken heb ik nooit meer gedaan. 

Ik kan me er maar moeilijk een voorstelling van maken hoe ik er als 100-kiloman uit zal zien. Een dikke kop, onderkin(nen), hangwangen, een kleine maat tietjes (nog net geen behaatje nodig), een dikke nek (dat zal even wennen zijn) en een stevige uitpuilbuik. Ik zal eens aan mijn vrouw vragen of ze me kan en wil tekenen als 100 + man. Misschien stop ik dan wel gelijk met vreten!?

Ik vind het een rare gewaarwording hoor. Sinds ik nieuwe medicijnen slik tegen obstipatie (ik had me toch vreselijk de stop!) zwicht ik voor alles wat me lekker lijkt. Chocolade is wel de top: ik overeet me er aan en drink er volop van. Vooral die chocolade snoep met het hoogste chocolade gehalte (80% …..heerlijk …….. ik ga nu gelijk even een stuk pakken (89%!!)…..erg hoor, ik schrijf er alleen maar over en moet al gelijk weer een stuk in mijn mond proppen. Heerlijk. Maar ook koek, vooral ontbijtkoek met dik roomboter en gember, stroopwafels ook….. stroopwafels vooràl; ik neem er altijd twee, nou, vooruit soms ook wel eens drie tegelijk; eerlijk is eerlijk, die laat ik eerst even warm worden op een beker hete chocolademelk…..een hap, die dan smelt op mijn tong. Zalig!

Gewone snoepjes zoals toffees, zuurtjes, tictac, tumtummetjes, pepermuntjes, turks fruit, rangetjes, zuurballen, polka brokken, noga, haagse hopjes, droppies, chriotjes, roomknotsen, spekkies enzo, die neem ik nòg niet zo veel. Ook geen zoutjes trouwens. Eet ook nooit meer hartig als broodbeleg maar des te meer strooi of smeer ik snoep op mijn boterhammetjes: een driedubbeldikke laag roomboter en dan strooi ik er een zo mogelijk nog dikkere laag super-de-luxe pure hagelslag bovenop. Geweldig. Pindakaas, wat ik normaal op 5 boterhammen smeerde doe ik nu op één…. Zo’n gewoon potje aardbeien jam stond zeker drie maanden in de kast te wachten alvorens het geheel leeg de glasbak in gemieterd werd. Nu gaan er vier van die jampotjes per week doorheen. Ik kan er niks aan doen. Als ik iets lekkers zie moet ik het dus eten en niet zo maar een klein beetje, neen, neen, neen: héél veel daarvan achter mekaar.

Dat geklootzak met magere, halfvolle en volle melk, yoghurt, vla en ga zo maar door…….ik ben het zo zat! Ik gebruik alleen maar vol (soms weet ik niet eens hoe vol….al is het borde(n)-vol…….. maak mij wat uit!) en genieten dat ik er van doe. Neem nou ijs; ik loop me toch een ijsschade in te halen; ik heb zeker tien jaar lang geen ijssie gegeten en nu: als ik langs een ijswinkel loop en zie daarvoor zo’n reuze softijs-reklame staan dan moet ik daar een oublie-hoorn met heel veel ijs scoren. Koop altijd de grootste en vraag dan steevast aan  de verkoopster of ze d’r  nog een toefje bovenop wil doen voor mij. Doen ze meestal niet hoor (‘rot op, hé’). Maar ik blijf het gewoon vragen.

Mijn hele leven lang vond ik niks lekkerder dan het eten van puur aardbeien, heerlijk puur natuur en ongezoet. Nu spuit ik er toch een hoeveelheid slagroom overheen…..ik leg de aardbeien naast elkaar op een grootbord en spuit een bus slagroom leeg daaroverheen; veel en  .....vurrukkeluk! Ken ik elke lekkerbek aanbevelen………voor mij de ontdekking van de 21^e eeuw. Alsof er drie engeltjes tegelijk over mijn tong aan het koppetje-duikelen zijn. Aardbeien………………….de gehele oogst van mijn volkstuin heb ik zo, bijna in mijn eentje, verorberd, ….met slagroom. Tegen mijn vrouw loog  ik steeds maar dat de aardbeienoogst dit jaar echt vreselijk tegenviel, waarschijnlijk was de bodem uitgeput….Ja, ik kan soms liegen of dat het gedrukt staat. Ik ben er niet trots op het is gewoon niet eerlijk….het is GEMEEN!

Degeen die het meest baat heeft bij mijn huidige vraatzucht is Bram, de patatboer. Om de andere dag een super grote zak met (extra) pindasaus bij Bram Ladage….héérlijk, heerlijk, heerlijk! Normaliter houd ik het bij 1 patatje per jaar, elk jaar in februari tijdens het Rotterdamse Filmfestival …bij Ladage op het Kruisplein.

Daarnaast eet ik ook nog mijn dagelijkse gezonde warme hap, hè! Die kauw ik tegenwoordig ook weer extra goed, zo’n dertig à veertig keer per hap. Elke hap voedsel raakt doordrenkt met dermate veel speeksel, dat het als een stroperige vloeistof mijn maag instroomt. Daar, In mijn maag en verderop in het spijsverteringskanaal, wordt dan, heel relaxed, alle pure kracht en gezondheid uit al datgene wat ik tot me heb genomen, gedestilleerd.

Die nieuwe pillen werken echt te gek. He-le-maal geen last meer van die obstipatie. In tegendeel: ik verbruik nu minstens drie schone boxershorts per dag. Kejjenagaan.

Ooooo, ik móét nu weer even een reep chocola gaan verorberen, hoor, zo puur en zo bitter mogelijk, het water loopt me alweer uit de muil: mijn toetsenbord stroomt inmiddels vol. Even ondersteboven houden hoor. Tot blogs!

Vraag 22

Van de Algemene Bond ter Bescherming van Dieren. krij ik de vraag een enkette in te vullen.  Op alle vragen kon ik resoluut een antwoord kiezen behalve op vraag 22,  die ging over seks met dieren. Daar heb ik wel even over zitten piekeren.

Er waren nogal wat mogelijkheden en ik wilde me er ook weer niet met een Jantje van Leiden vanaf maken.

Vraag 22 luidt:

De meeste mensen zullen ‘seks met dieren’ niet als een normale manier van met dieren omgaan beschouwen. Op dit moment is seks met dieren in Nederland strafbaar. Wat vindt u?

A.         Ieder diertje zijn pleziertje. Er worden dagelijks honderdduizenden dieren geslacht om             opgegeten te worden en dat wordt ook nog eens met landbouwsubsidies           aangemoedigd. Seks met dieren strafbaar stellen is daarom onnodig geldverslindend en hypocriet.

B.         Seks met dieren is smerig en mensonwaardig. Daarom is het verbod terecht.

C.         Seks met dieren is smerig en mensonwaardig, maar een privé-aangelegenheid waar    de overheid zich niet mee moet bemoeien.

D.        Seks met dieren is heerlijk. Als het hier verboden blijft zal ik daarvoor naar Duitsland, België of Colombia moeten.

E.         Weet niet/geen mening

In eerste instantie dacht ik: ik doe lekker makkelijk; ik kies ’E.  Weet niet/geen mening.’

Weet ik veel of het lekker is. Ik heb het nog nooit seks gehad met een beest dus……ook nog nooit gedachten of gevoelens gehad die me dreven tot sodomie ofzo ..........ook niet als ik in levende lijve, op foto of film prachtige dieren zag staan, lopen, rennen, vliegen of zwemmen.

Persoonlijk ben ik nog nooit in Duitsland of Columbia geweest; nooit geweten dat het daar toegestaan is. In België blijkbaar ook……nou, daar ben ik vaak genoeg geweest maar nog nooit heeft iemand mij er attent op gemaakt dat het daar mag. Zou het daar dan met alle mogelijke dieren zomaar mogen? Ik wil er eigenlijk niet eens zo erg veel langer over nadenken. De meeste dieren zullen ook niet erg opgewonden raken van ons mensen.

Hoewel, een krolse kat kan soms knap irritant met haar vochtige poesje tegen mijn scheenbeen staan te rijen; en dan kan je zo’n poes tien en misschien nog wel meer keer van je afduwen, ze volhardt in haar krolse gedrag. Wat te denken van de hond, zowel de reu als de teef, die al naar gelang de grootte van het dier, tegen je onder-, boven- of heupbeen staat aan te schurken. Ik weet geen raad met dat gedrag, vind het alleen maar vervelend, vooral als het een grote hond is en hij behalve dat hij schuurt tegen mijn broekspijp, ook nog eens in mijn nek hijgt en met zijn zeiknatte neus of tong mijn gezicht een grote beurt geeft. Ik kan er met de beste wil van de wereld niet opgewonden van raken.

Ook doet het me helemaal niks als ik twee dieren ‘het’ zie doen. Ik heb zelf eens een hond gehad, Sita, een Gordon setter, een mannetje, ontzettend leuk beest.(*). Zoals elke reu pakte onze Sita, als hij de kans kreeg, elke loopse teef. Eén keer liep dat niet zo best af voor hem en zijn loopse teefje. De honden zaten van achteren aan mekaar vastgeketend. Een van de buren wist daar wel raad mee, kwam snel met een emmer koud water aansjouwen en gooide die emmer precies op de grens van teef en reu leeg en vrijwel 

onmiddellijk waren de dieren van elkaar los. Een allerminst opwindend tafereel was dat. Integendeel!

Ik heb in die Kieswijzer op vraag 22 het antwoord B gekozen maar of sex met dieren ook werkelijk smerig is weet ik niet en eigenlijk wil ik dat ook helemaal niet weten.

Het was voor mij geen verrassing dat ik volgens de Kieswijzer op de SP zou moeten gaan stemmen.

Onze kater Thijs wilde dit jaar t.a.v. de verkiezingen ook wel eens weten hoe of wat.

‘Okay,’ zeg ik,  ‘ik vul die Kieswijzer wel eventjes voor je in.’ Thijs had, ergens wel begrijpelijk, op geen enkele vraag een uitgesproken mening,  behalve dan over vraag 22. Zijn antwoord daarop was klip en klaar:

‘D.       Sex met dieren is heerlijk.  

En op welke partij zou onze Thijs dan moeten stemmen volgens de Kieswijzer?

Op de Piratenpartij!  Probeer het ook eens met uw dier……..die kieswijzer!

 1

Balletje hoog houden

Balletje hoog houden. Heel geconcentreerd was Berny daar mee bezig. Je ziet jongens, mannen het zo vaak doen, het solitaire balspelletje, dat zoveel techniek en concentratie vergt: proberen te voorkomen dat een bal, meestal een echte wedstrijdvoetbal, de grond nog raakt, nadat de bal door de speler is losgelaten; daarbij mogen alle lichaamsdelen worden gebruikt behalve de handen en de armen.

Bij de achtste keer ging het mis. Hij raakt de bal iets te hard met de punt van zijn schoen waardoor de bal buiten zijn bereik in de hortensia’s van de buurman terecht komt.

Niet getreurd Berny begint gewoon weer van voor af aan. Zijn record staat op 16. Een uurtje geleden pas gescoord. Gisteren haalde hij er nog maar 9. Bloedheet vandaag…..nog warmer dan gisteren en toen was het al 30 graden op het grasperkje en de zon staat te branden op zijn bolletje en hij heeft ook niet eens een parasolletje……...

Moeder moet boodschappen doen voor het eten van vanavond. D’r is verder niemand thuis en die kleine meid, de tweejarige Cathy kan moeder absoluut niet alleen laten in huis. Meenemen naar de winkel is al helemaal geen optie; dan zou het allemaal  veel te lang gaan duren en ze is al zo laat. 

'Ga jij maar even met je zusje spelen, Berny. Je bent nu  al zo'n grote jongen.'

Over een half uurtje ben ik weer terug. Berny  stopt met 'balletje hoog houden' en gaat met zijn kleine zusje ‘balletje naar elkaar toe rollen’ doen.

‘Ga maar met je benen wijd zitten,’ zegt Berny tegen zijn zusje en hij doet voor wat ze moet doen. Zo gaat hij op ongeveer twee meter bij haar vandaan zitten ook met zijn benen wijd; zijn gezicht naar Cathy toe. Hij rolt de bal naar haar en spoort haar aan de bal naar hem terug te rollen. Dat gaat een paar keer goed maar Cathy vindt er niks aan, staat op en gaan bloemetjes plukken. Er staan heel wat madeliefjes en boterbloemen op het gazon. Berny is al lang blij. Kan hij weer verder met ‘balletje hoog houden’.

Berny wordt morgen negen ………. ‘10, 11, 12,’ ……….hè, wat jammer nou, de bal schampt zijn knie en schiet met veel effect richting de portiek, alwaar de postbode aan het werk is.

‘Is er ook post voor mij postbode? Ik woon op nummer 263….ben morgen jarig…..misschien krijg ik nu al kaarten….‘

Hij is een leuke postbode:

‘Gefelisiflapstaart, jongen’ zegt hij jolig, ‘je hebt een kaart en een brief, jongen’ en geeft ze alvast aan Berny.  De brief is van zijn opa en oma; er zit 15 euro in. 

‘Hoeveel keer kan je de bal al hoog houden,’ vraagt de postbode aan Berny …….. 

‘Zestien’ zegt hij. 

‘Niet slecht voor een jongen van acht….’

‘Negen,’ zegt de Berny, ‘ik ben negen, morgen.’

 Sorry, negen, natuurlijk jij bent morgen al negen!’ De postbode zegt dan lachend:

‘Ik kan de bal zeker wel 25 keer hoog houden! Zal ik het je eens laten zien?'  Dat vindt Berny wel wat; hij staat met open mond te kijken naar die balvaardige postbode….dat ie dat kan zo veel keer achter elkaar, knap hoor!

‘Voor mij is het niet zo moeilijk hoor,’ zegt de postbode, ‘ik heb vanaf mijn zevende jaar heel veel geoefend en iedere zondag speel ik een voetbalwedstrijd. Het is mij wel eens gelukt om de bal honderdentien keer hoog te houden, echt waar. Maar dat lukt me nou niet meer.’ Nu haalt de postbode 32 keer! Dan raakt de bal een tak van de vijgenboom en schiet te ver weg voor de postbode. Als jij zo goed blijft oefenen haal jij vast de honderdtwintig nog wel eens……en Berny gaat weer enthousiast aan het oefenen. Dan klinkt er opeens een paniekerige gekreis  vanuit een bovenraam

‘Berny dort gehts jou Schwester, jungen,…. sie ist nähe das Wasser …. Doe sollst wohl gut deine  Schwester  …….!!’ Hij was zijn zusje helemaal vergeten door dat stomme balspelletje:

‘Waar is ze nu …..bij het water zegt de buurvrouw………ik zie haar helemaal niet’ Paniek bij Berny. 

‘Nein, sie ist jetzt in der Fluss, in der Rotte …… schnell!! Sofort nimmt der Fluss ihr mit…..es gibt einer schneller Strömung heute…..schnell, schnell,’  kreist de Kroatische buurvrouw.

Berny rent naar het water en ziet zijn zusje net kopje onder gaan. Hij kan gelukkig goed zwemmen, ook reddend zwemmen. Zonder na te denken springt hij de Rotte in, zijn zusje achterna……hij heeft haar snel ingehaald ………….pakt haar hoofdje, draait zich op zijn rug, legt Cathy’s hoofdje op zijn buik en zwemt rugslag naar de kant.’

Cathy huilt en kotst het vuile rivierwater uit. Huilen, huilen doet ze van de schrik. Haar bloemetjesjurkje, viesbruin nu, plakt aan haar lijfje. Daar is mama weer. Ze schrikt en wordt gelijk woedend op Berny. Ze houdt hem bij zijn bovenarm vast en slaat hem wel vier keer hard voor zijn kop:

‘Naar binnen jij…… naar je kamer. Noem je dat op je kleine zusje letten. Ben jij nou negen jaar geworden, grote lummel, dat je er bent! Ik kan ook helemaal niks aan je over laten.’ Dan zoent mama Cathy wel twintig keer achter elkaar. De buurvrouw zegt boos tegen mama:

‘Die Kinder sind noch viel zu klein, Dame, die Kinder kunnen noch nicht allein bleiben!!!’ Andere buren knikken instemmend. Mama reageert er niet op, drukt Cathy stevig tegen zich aan en gaat naar huis. In de consternatie laat ze haar fiets met boodschappen langs de Rotte staan. Die zullen ze nou toch zeker niet jatten? Nouhou???? Nee, want de Kroatische buurvrouw ontfermt zich er al over.

Berny is inmiddels vlug naar huis gerend om nog meer woede van mama te ontlopen. Hij  vergeet zijn voetbal op het gras. Die is hij gewoon kwijt.

‘Nou ja, liever die bal dan Cathy,’ denkt hij bij zichzelf. 'Morgen koop ik van het geld van opa en oma wel een nieuwe; maak ik dat nieuwe record 'balletje hoog houden' wel op mijn verjaardag.' 

Een klap in het gezicht (2)

Volgens Laura kon hij niet tegen het gejengel, het gezeur, het gezeik en de eigenwijsheid van zijn kinderen. Zijn genen lieten zich dan gelden. Hij verloor snel zijn geduld met ze en zou dan de boys met grote regelmaat agressief bejegend hebben door ze de box, de wieg, het ledikant en het wandelwagentje in te mieteren of door ze een zetje te geven, de trap af. Ook zou hij zo af en toe een kussen op hun hoofdjes hebben gedrukt, als ze te lang en te hard huilden. Opzettelijk, deed Teun dat, en ook, nog steeds volgens zijn geliefde echtgenote,  deed hij dat opzettelijk en  nèt niet lang genoeg. Hij dreigde Laura met geweld als zij de buitenwereld hierover iets zou laten weten.

Met dit aangetekend schrijven is dus de echtscheidingsprocedure begonnen. Teun heeft het hele epistel nog maar net gelezen, de opengescheurde enveloppe van dat advocatenkantoor ligt nog bij hem op schoot of de bel gaat: een heer die zegt van de politie te zijn, staat voor de deur. Hij wil Teun spreken. Dat komt zeer ongelegen maar als hij dat daadwerkelijk gaat zeggen, is hij gelijk driedubbel verdacht, dus liet hij hem maar binnen.

De politieman in burger zegt tegen Teun:

‘Uw vrouw is gisteren op het bureau geweest en heeft bij die gelegenheid gemeld dat u uw kinderen stelselmatig hebt mishandeld.’

Waarop Teun antwoordt:

‘Beste meneer de politieagent, ik heb gisteren voor het eerst van mijn leven mijn geliefde echtgenote een tikje in haar gezicht gegeven omdat ze een vernederende rotopmerking tegen mij  maakte. Dat had ik nooit mogen doen maar daar is zij blijkbaar zo door gekrenkt dat ze mij nu beschuldigt van ernstige kindermishandeling. Meneer de politieagent, ik verzeker u met de hand op mijn hart dat ik mijn eigen kinderen nooit iets heb aangedaan. Eén keer was ik toevallig thuis en kwam Jerrie ongelukkig te vallen; ik moest toen hals over kop naar het ziekenhuis met die kleine. Maar verder…..het enige dat ik heb misdaan is het uitdelen van die tik aan mijn vrouw. U moet godverdomme, háár oppakken. Zij is strafbaar!  Voor die valse aangifte tegen mij.’

Dat zegt Teun waarschijnlijk iets te agressief want de diender staat op, pakt hem resoluut bij zijn bovenarm:

‘Meneer, komt u maar even mee naar het bureau!? Dan praten we daar in alle rust verder.’ Dat verzoek kan hij natuurlijk niet weigeren. Hij duwt en trekt hem al mee, in de  richting van de voordeur; de arrestantentaxi staat al voor hem klaar. De buren,die inmiddels en masse voor onze woning zijn samengedromd, kijken verbijsterd naar Teuns oneervolle aftocht.

‘Uw vrouw en kinderen zijn uit voorzorg in een ‘Blijf van mijn lijf’- huis ergens in Nederland ondergebracht. Over hen hoeft u zich voorlopig geen zorgen te maken,’ zegt de agent nog tegen Teun.

Van die ene keer, met Jerrie,  wéét Teun zich nu weer te herinneren dat hij een arts maar wat op de mouw heeft gespeld over een ongelukje. Dat was die keer dat Laura per ongeluk die kleine Jerrie uit haar handen had laten vallen, toen ze hem in de box wilde leggen: bloedlipje, gebroken neusje, gebroken polsjes.

‘Zeg maar dat hij  gewoon wat ongelukkig ten val is gekomen toen hij zijn eerste stapjes maakte thuis op het balkon.’ riep Laura hem na, ‘want anders krijg je van die onnodig moeilijke  vragen.’ 

Na al die andere ongelukjes is Laura steeds met de boys naar het ziekenhuis gegaan. Toen was Teun niet eens in de buurt.

Een klap in het gezicht (1)

‘Je mag blij wezen Teun, dat ik al die jaren bij je ben gebleven, uit medelijden, ja en omdat ik je de hand boven  het hoofd heb willen houden, maar dat is nú afgelopen……..’ zei Laura, zijn geliefde echtgenote, onder de afwas tegen hem. Toen werd het even zwart voor zijn ogen en gaf hij haar een flinke mep. Haar linkerwang liep behoorlijk rood aan, er sijpelde wat bloed uit haar mondhoek maar na een half uurtje was er, nadat ze al het sop van haar wang af had geveegd,  alweer niks meer van te zien. Alleen nog een beetje bloed van die tand door haar lip. Ze gilde alsof er een moordaanslag op haar gepleegd was:

‘OEAAAAAAAAAAAAAAAAA’ oorverdovend hard en dat nog wel gedurende een minuut of vijf. Niet eerder had hij iemand zo’n mep gegeven; daar is ook nooit aanleiding voor geweest. Ook zijn zonen, Bennie van vijf en Jerrie van zeven, had hij nog nooit geslagen.  Zoiets zit gewoon niet in hem. Misschien was het ook wel van schrik,  dat ze zo gilde.

Des te vreemder is het, dat hij nu, een paar weken na de ‘mep’, een aangetekend schrijven ontvangt van een advocatenkantoor. Laura heeft echtscheiding aangevraagd, omdat hij een gevaar is voor zijn eigen kinderen en nu ook voor haar, gezien zijn agressieve gedrag.  Ze durft de jongens niet meer bij hem alleen te laten 'na een lange reeks van mishandelingen'.

‘Nu mankeren ze even niks’, aldus het schrijven. ‘Alle kwetsuren van de kinderen zijn inmiddels geheeld. Behandelende artsen werden voorgelogen over de oorzaak van de verwondingen. Botbreuken en andere verwondingen waren dus he-le-maal niet het gevolg van ongelukjes op de wintersport, van stoeipartijtjes op school, het uitglijden in het zwembad,  baldadigheden onder elkaar thuis, onvoorzichtigheid in het verkeer,  noem maar op. Neen! Alle kwetsuren en verwondingen zijn toegebracht door hun vader….uit frustratie ….in blinde woede.’

'Zohooo, dus ik ben hier in huis dus de grote kindermishandelaar?!' Lacht Teun wrang. Laura vertelt nu plots een heel bijzondere en andere waarheid. Dè waarheid? Háár waarheid! Aan háár advocaat: al die  nu nog traceerbare botbreukjes zouden het gevolg zijn van Teuns sadistische neigingen’! 

Volgens Laura zitten die neigingen in zijn genen. Geërfd van zijn vader. ‘Kampneigingen’ noemde zijn moeder ze, als zijn pa hem weer eens in een vlaag van verstandsverbijstering een stomp in zijn maag had verkocht of hem een bloedneus of een blauw oog had geslagen. Van zijn negende tot zijn veertiende jaar zat zijn pa in Nederlands-Indië in een jappenkamp. En die Jappen waren niet mis, hoor! Hadden geen enkel mededogen met kinderen. Ze hadden zijn vader wel eens een hele middag lang in de brandende zon,  met één arm aan een boomtak laten bungelen, omdat hij een eitje gepikt had uit de kippenren…..tot aan zijn dood heeft hij last gehad van die arm.