SPAANSE PEPERS.

Het valt tegenwoordig nog niet mee om aan de benodigde ingrediënten voor mijn hedendaagse maaltijd te komen. Ik wilde eens nasi maken. Zilvervliesrijst heb ik zat. Altijd in huis. Daarbij gebruik ik altijd die Conimex pakjes met nasikruiden en -groenten. Koop er een zak Jakarta kroepoek bij (ook van Conimex)en een potje uitjes (ook van Conimex), waarvan ik de helft gebruik voor één maaltijd. Van Atjar (ook weer Conimex) staat nog één potje in de koeling.

Behalve die Conimex-zooi roerbak ik ook nog twee preien (in ringen gesneden), een ui (gesnipperd), een teentje knoflook (geperst), twee (in ringetjes gesneden) Spaanse pepers inclusief die witte pitjes, die alles zo vlammend heeeerlijk heeeeet maken.

Vanmorgen heb ik al een bakje overheerlijke selfmade pindasaus uit de vriezer gehaald. Dat hoeft alleen nog maar even in de magnetron: Fingerlicking good en garlic suffocated stinking. Tot slot bak ik er nog een eitje bij. De dooier moet echt heel blijven. Dat vind ik nu eenmaal zaaaalig. Dat slijmerige eigeel dat zich traag een weg zoekt door de nasi-schotel, mmmmmmm.

Bij de Jumbo was ik eerder voor die Spaanse pepers. Nergens te bekennen. Na die verbouwing lag alles in de war.

‘Waar liggen de Spaanse pepers tegenwoordig?’

De beste Jumboman kijkt me aan of hij het in Keulen hoort donderen.

‘English please!’.

‘What the fuck! Ik ben toch gvd in Holland?! No way!’

‘Oh neen, Jumbo man! Alleen Nederlands!!’

I don’t speak Dutch, sir. I am English.’

‘Je can go on the pot! Ik spreek geen Engels, beste Jumbo man! Haal maar een collega, die wèl Nederlands spreekt’.

‘I càn help you sir. Tell me how it looks like, what you want.’

‘Haal een Nederlands sprekende collega, beste man! Hup!’

Hij gaat op zoek naar een collega. Ik achter hem aan. Hij vindt een jong ding. Ik vertel haar dat ik Spaanse pepers zoek.

‘This customer wants to know where the Spanish peppers are. Well, Charles, they are in the refrigerator next to the parsnips’.

‘Loopt u maar met mijn collega Charles mee, meneer. Hij weet nu precies wat u zoekt.’

Tandenknarsend loop ik achter de nu licht huppelende Jumboman aan. Linea recta loopt hij naar de koeling: ‘Here you are, sir’ en hij duwt me vol trots een bosje radijs in handen.

‘You helped me tremendously, Charles, I will never forget you’.

MAKKELIJK ETEN.

 Vandaag doe ik eens makkelijk: gebruik alleen maar ingrediënten, die al in huis zijn. In de groentebak liggen drie stronken witlof, die bijna verpieteren maar nog wel goed zijn. De witlof ruikt neutraal; zo hoort het ook. Wordt de witlof ruikbaar, dan is het de hoogste tijd om de stronk in de compostbak te gooien. 

Vorige week donderdag kocht ik zes slavinken; een aanbieding (1,99 euro) bijDirck (en dus niet bij DE Dirck).  Awel, ik had er vorige week maar twee nodig. Ik had er natuurlijk  vier, vijf  of misschien ook wel zes kunnen bakken maar dat deed ik dus niet. Het is niet eens in me opgekomen. Trouwens als ik wèl al die slavinken had opgegeten, dan had ik het voordeel van de gunstige aanbieding van Dirck gelijk weer teniet gedaan. Ik was misschien wel misselijk geworden van zes slavinken ... nou ja ... Neen, ik gebruikte er twee en stopte er vier in de vriezer. Voor een volgende keer dus. Wie wat bewaart heeft wat.

Om nu te voorkomen dat de vier slavinken aan elkaar vast zouden vriezen, besloot ik om twee plastic boterhamzakjes te pakken en in elk zakje twee slavinken te doen. Twee aan twee mogen ze van mij aan elkaar vriezen ... maar wel in twee aparte zakjes. Wel jammer van de verspilling van die twee boterhamzakjes. Ja, daar zit toch wel wat in, letterlijk en figuurlijk. Sinds ik niet meer dagelijks met een lunchpakket naar mijn werk ga, liggen die zakjes ook maar een beetje te verpieteren. Goed, dan  gebruik ik ze af en toe als diepvrieszakje ... nou ja, gewoon? ... het klinkt misschien raar maar het lijkt alsof de boterhamzakjes dat niet accepteren; alsof ze niet gebruikt willen worden als diepvrieszakjes.

Hoe kom ik daar eigenlijk bij?

Vijf van zeven zakjes gaan kapot als ik ze van de rol afscheur voor die vier slavinken; het lijkt potdorie wel of ze dat niet binnen willen hebben.

Maar goed, om een kort verhaal lang te maken: vandaag eet ik slavink nummer drie en vier. Wanneer de slavinken vijf en zes aan de beurt zijn om verorberd te worden, kan ik  nu nog niet zeggen.

Witlof, slavinkjes en aarzel, aarzel,aarzel ... ik wil het vandaag zo makkelijk mogelijk doen dus  ... ja, ik weet het al! Er staat nog een doos met zilveren zakjes Knorr aardappelpuree in de voorraadkast. Beetje jus erbij is wel nodig anders wordt het wat te droog.

‘Ho, ho, maak je het jezelf dan niet een beetje moeilijk?’

‘Dat neem ik op de koop toe; dan moet het gemak maar onder het lekkere lijden!’

Er is een toetje. En wat voor een. Een fruittoetje. Een heerlijk fruittoetje. Gemakkelijk! Want: gisteren gemaakt ... stoofpeertjes, mede door de veenbessen prachtig rood van kleur, heerlijk zoet met een vleugje kaneel. Straks koel geserveerd ... ik zit nú al te watertanden.

Jus: verhit boter, doe er een gesnipperd uitje en een teentje knoflook bij; dan een scheutje bier, gevolgd door een hels gespetter; scheutje Japanse soja (zoute), wat water ... en zet tenslotte het kookplaatje op de laagste stand. Oogt, ruikt en smaakt lekker die jus! 

Aardappelpuree is in drie minuten klaar.’ Tweehonderdvijftig milliliter water koken’, zo luidt het advies van Knorr; ‘de pureepoeder erbij, flink roeren en klaar is de puree’….maar er deugt niks van Knorr's advies. Wat aardappelpuree had moeten zijn, ziet er uit als  waterige blanke vla; puree, die je kan gorgelen dus. Misschien wel makkelijk maar niet de bedoeling. Ik verhit de puree in de hoop dat er nog wat verdampt voor ik aan tafel ga. 

Met slavinkjes 3 en 4  gaat het naar wens, ze zijn ontdooid, en liggen, gebruind, na een korte periode van grote hitte, nu op een lage temperatuur, wat te  sudderen in de koekenpan. 

‘De jus kan zal ook wel lekker smaken over de ‘vinkjes’,’ denk ik hardop.

Van sufgekookte witlof houd ik niet.  Ik eet witlof, hetzij rauw, hetzij knapperig. Met rauwe witlof hoef je natuurlijk helemaal niks te doen na het snijden. Knapperige witlof moet ongeveer acht minuten in de stoomkoker.

Ondanks wat tegenslag heb ik het in een half uurtje voor elkaar. Makkelijk dus en wat veel belangrijker is: het is lekker. Ik geef mezelf een dikke acht.

Lekker:

1.         slavinken drie en vier; niet te hard/niet te zacht gebakken; net goed

2.         witlof drie stronken; heerlijk knapperige groente

3.         jus; creatieve combinatie

4.         stoofpeertjes

5.         stoofpeertjes sap

 

Niet lekker: 

1.         Aardappelpuree  (gorgelbaar).

 

De einduitslag van deze maaltijd is 5 – 1.