HOGE PIET

Tegen iedereen die het maar wil horen vertel ik dat ik aan slapeloosheid lijd. Maar hoogstwaarschijnlijk was ik toch enkele minuutjes ingedut want toen ik mijn ogen opendeed keek in de lopen van drie mitrailleurs.

‘Wat is hier aan de hand ‘, zei ik terwijl ik me probeerde op te richten. ‘Ik…..’

‘Niet bewegen!!’ schreeuwde de ene soldaat, want het waren drie soldaten, ‘Niet praten’ commandeerde de ander. ’Alleen praten als wij je wat vragen,’ beval hij

Ik hoorde in de woonkamer nog mèèr geruis dus ik vroeg:  ‘Zijn er nog meer soldaten…….?’

‘Kop dicht’, zeiden alle drie die soldaten tegelijk.

Ik zag nu duidelijk een stuk of tien militairen of misschien wel politieagenten in mijn woonkamer en allemaal waren ze bewapend met zo’n mitrailleur. Sommigen zaten op mijn bank, sommigen op mijn fauteuils anderen liepen ietwat ongedurig heen en weer tussen mijn meubelstukken. Ze zeiden geen woord tegen elkaar. Ook de drie die mij onder vuur hielden, zeiden vooralsnog geen woord. Ik begreep helemaal niet wat ze bij mij thuis kwamen doen. Ik doe nooit een vlieg kwaad. Maar als ik wilde vragen wat ze kwamen doen kreeg ik wel gelijk een grote muil…..dat ik me bek moest houden. Opeens werd hard op de voordeur gebonsd. Er volgde wat heen en weer gepraat de voordeur werd geopend en er kwam iemand mijn kant op, zo hoorde ik aan het gekletter van hakken. Het zal wel een of andere hoge Piet uit het leger geweest zijn want hij zei tegen de drie, die mij steeds in het vizier hadden gehouden: ‘Op je plaats rust!’ en toen gingen die drie rustig staan leunen op hun geweer.

‘Ik neem het van jullie over jongens.’

‘Wat is hier toch allemaal, aan de hand verdomme, ik heb nog nooit wat rottigs gedaan  waarom is dit dan nodig?

‘Houd je kop godverdomme,’ brulde nummer twee van de drie soldaten.

‘Nog nooit……..’ zei ik

‘Kop dicht anders sla ik hem dicht, begrepen,’ schreeuwde nummer één. Maar de hoge Piet bleef rustig en maande de soldaten ook kalm te blijven.

‘Meneer,’ zei de hoge Piet, ‘we hebben in uw berging een heleboel belastend materiaal gevonden. Ten eerste  legerkleding van IS-soldaten, ten tweede,  zeker tienduizenden  foto’s kinderporno en ten derde wapens klaar om te verschepen naar RAQQ, u weet vast wel dat dat de hoofdstad van het Kalifaat is.

‘Maar dat moe…….’

‘Laat u mij alsjeblieft even uitspreken’ zei de Hoge Piet. Meneer, u zult begrijpen dat  die spullen in uw berging nogal wat vraagtekens bij ons zullen oproepen. Dus ik vraag me onder andere af meneer wat u denkt te gaan doen met al die kinderporno ………. en ga nu niet meteen zeggen meneer dat u dat daar nooit in die berging heeft neergelegd.

‘Ja meneer, dat wil ik nu juist wel zeggen, noch die porno, noch die IS legerkleding, noch die wapens  zijn door mij in die berging gelegd. U moet in de berging van een ander geweest zijn.

De hoge Piet gaf in de tussentijd even de opdracht om voor de zekerheid toch nog even het bergingsnummer te controleren en te kijken welk huis daarbij hoort.

‘Ingerukt Mars! Schalde het plotseling door mijn huis en even later zag ik alle manschappen vertrekken en nog weer wat later hoorde ik tot mijn opluchting, aan het gestommel, dat het hele zooitje militairen bij mijn bovenbuurman bezig was.

‘Hou je kop, godverdomme’ hoorde ik een van de soldaten schreeuwen. Ik kende die stem.

UITGELATEN

Ik wil je niet ongerust maken maar ik zag vanmiddag je man innig gearmd lopen met iemand die ik niet ken. Althans dat dacht ik want bij nader inzien geloof ik dat ik haar laatst op je man zijn verjaardag bij jullie thuis heb gezien. Je hoeft je echt niet ongerust te maken want in vergelijking met jou is zij maar een lelijk eendje dat helemaal niet aan jou tippen kan. Ik snap helemaal niet wat hij in haar ziet……..als jij gearmd met hem in de stad loopt ben jij een sieraad aan die arm. Zij lijkt wel een vuilnisbakzak die bungelt aan zijn arm.

Nee, maak je nou maar niet ongerust; ik liep je man en zijn vriendin of wat daar voor moge doorgaan toevallig tegemoet en toen deed ze toevallig haar mond open tsjonge, jonge, jonge wat een tanden kwamen daar tevoorschijn. Er waren zwarte en er waren afgebrokkelde tanden. Ik vertel je dit alleen maar omdat je dan weet dat er wat speelt, dat je niet verrast  bent al je man plompverloren voor je neus staat met zijn vriendin en zegt dat hij met haar verder door het leven wil. Ik kan het me haast niet voorstellen want je man en jij passen veel beter elkaar. Jullie hebben stijl en klasse maar zij heeft de ongemakkelijke eigenschap alleen al door haar verschijningsvorm, haar uiterlijk, mensen diep omlaag te halen.

Ik heb er natuurlijk helemaal niets mee te maken maar je zou er natuurlijk zelf over kunnen beginnen met je man. Dan zou je zo iets kunnen zeggen dat je van een kennis gehoord hebt dat die je hebt zien lopen in de stad vlak bij je werk met een niet zo mooi meisje. Dat meisje was wel niet zo mooi maar was wel heel vrolijk ze liep constant te huppelen aan zijn arm. Ook had ze wel een mooi lichaam ze was niet zo groot als ik maar haar borsten en billen waren wel groter dan die van mij en dat was natuurlijk wat je in haar aantrok. Haar man zou nooit toegeven dat hij tussen de middag wandelde met een meisje van kantoor. Haar man zei altijd dat hij dolverliefd was op zijn  vrouw en dat hij zich erg verantwoordelijk voelde voor zijn  drie kleine kinderen.

Toen haar man die avond thuis kwam, deed zijn vrouw een beetje uitgelaten vrolijk, (tralalala) zijn drie kinderen van 4, 6, en 7 jaar deden op verzoek van hun mama ook uitgelaten vrolijk (tralalala). Haar man, hun papa, vond dat wel een beetje overdreven, een beetje verdacht……waarom zouden ze nou ineens zo uitgelaten doen vroeg hij zich af, het lijkt wel of ik bezig ben met een buitenechtelijke affaire, dat is natuurlijk ook zo, maar daar weten ze helemaal niks vanaf…….toch?

Waarom doen jullie allemaal zo uitgelaten tegen mij, jullie denken zeker dat ik het met een ander houd? Ja zegt de vrouw, en ik weet het nog zeker ook want mijn vriendin heeft het me zelf verteld van jouzelf en jouw collega ……… dus wil ik dat het vanaf nu ogenblikkelijk is afgelopen ….ogenblikkelijk ….anders zoeken wij ook een ander ……… reken maar!!! 

LIFT

Ik was net mijn voordeur uitgestapt en wachtte even op de lift. Ik woon op de 5^e étage van Boleroflat. Alle flats hier in de buurt zijn genoemd naar bekende dansen. Zo heb je de Tangoflat, de Chachachaflat, de Twistflat, de Rock and Roll flat en ga zo maar door. Ik vind het leuke eigentijdse namen. Maar niet iedereen is het daar mee eens. Er staat hier in de buurt ook een stel flats die zijn genoemd naar de vier prinsesjes van de oude Koningin Juliana: Beatrix, Irene, Margriet en Marijke. Ik vind dat stijf en ouderwets. Maar ja, dat hoorde wèl weer meer bij die jaren.De lift is er en tot mijn grote afschuw staat er iemand in de lift aan wie ik de grootst mogelijke hekel heb. Van de eerst dag dat ik hier woonde mocht ik hem gelijk al niet. En als je me nou vraagt waarom …… dan is het niet één special heel vervelend ding. Het is de optelsom van die hele man die me de keel uit hangt. Hij heeft allereerst nog nooit een woord tegen mij gezegd, terwijl wij onderling nooit woorden gehad hebben. De eerste keer dat ik hem zag, dacht ik wel gelijk wat een vreselijk enge man maar ik zei toch maar mooi goedemorgen meneer tegen hem, de eerste keer dat ik hem zag. Hij keek in de liftspiegel, trok zijn stropdas recht en zonder iets terug te zeggen stapte hij uit de lift. Ik voelde me toen al behoorlijk beledigd. Ja, het is toch tamelijk ongehoord om een begroeting van een ander te negeren. We waren op de begane grond aangeland dus ik moest er ook uit. Ik liep vlak achter hem en eerlijk waar, ik heb zelden zo’n grafgeur bij iemand geroken. Met mijn neus dicht liep ik achter hem naar de uitgang van de flat. Normaal gesproken houdt degene die voor je loopt de deur netjes voor je open maar dit sujet gaf de deur juist een extra zet zodat ik de deur tegen mijn hoofd aan kreeg. Ik probeerde hem nog tot de orde te roepen en hem met zijn gedrag te confronteren maar hij liep strak door in de richting van zijn auto, een Mercedes.Met hem in de lift voelde ik me eigenlijk gewoon lucht. Hij deed of je niet bestond. Hij had dan wel een Mercedes maar dat was het enige sjieke aan hem, zijn kleding was allesbehalve sjiek. Hij droeg een sjofele pet zoals je marktkooplui vaak ziet dragen. Hij had ‘s zomers vaak t-shirts aan  waaruit een sterke zweetlucht opsteeg, zijn broek  zat vol met van die kunstmatig gemaakte gaten en hij stak met zijn vieze stinkende voeten in een paarmoderne sandalen.  Heel vervelend vond ik ook dat hij me nooit aankeek. Hij keek òf in de liftspiegel, òf hij ging met zijn rug naar mij staan òf hij ging naar het plafond van de lift staan staren. De lift was verboden terrein voor rokers maar hij verdomde dat verbod te eerbiedigen. Hij had een sigaar in zijn mond en die hield hij er in tot in zijn Mercedes. Het was kortom een labbekakker van een vent bij wie ik het liefs niet in de lift stond. Maar soms kon het helaas niet anders

FEESTJE

Zo dadelijk gaan de gasten komen. Ik heb namelijk besloten mijn verjaardag op een andere dag te vieren dan op mijn werkelijke verjaardag. Ik ben eigenlijk op 25 december jarig en dan hebben de meeste mensen wel iets anders aan hun hoofd dan op mijn verjaardag te komen. Dus ik dacht ik ga voor de 17e februari al mijn kennissen uitnodigen. En nou maar afwachten wie gelooft dat ik het serieus meen. Want….ik meen het echt serieus. Ik verwacht flink wat bezoek. Ik heb ook heel wat inkopen gedaan. Ik heb 2 kratten bier van verschillende merken gekocht (een Heineken en een Grolsch) en vijf flessen wijn. Voor de frisdrankdrinkers is er Fanta Pomola (dat vind ik zelf toch zo vreselijk lekker), twee flessen Tonic Light, en natuurlijk de altijd aanwezig Cola. Van een gast die altijd komt weet ik dat ze altijd alleen maar Rivella drinkt en aangezien de meeste mensen daar onpasselijk van worden heb ik alleen voor haar dat flesje Rivella gekocht. Maar ja, met al die drankjes ben je er natuurlijk nog niet.

Er moet ook wat gegeten worden. Daarmee beginnen we al bij de koffie en thee. Daartoe heb ik twee appel-kruimeltaart gekocht en een pak krakelingen, voor wie zo’n appelkruimeltaart de neus uitkomt, ja, die zijn er altijd. Als we aan de sterkere drank beginnen (bier en wijn bedoel ik) moeten er blokjes kaas en stukjes Gelderse worst gesneden worden(ik ben nog van de oude stempel). Ik zorg meestal ook nog voor een stuk leverworst waar de gasten zelf naar hartenlust hompen vanaf kunnen snijden. Voor de wijnproevers neem ik verschillende lekkere kaasjes mee: camembert, Roquefort en voor daarbij koop ik een stokbroodje. Natuurlijk ben ik ook nog bij de slijter langs geweest voor wat echt sterke drank: jonge jenever, cognac, whisky (van elk een literfles)en daar laat ik het bij want er is er eigenlijk maar één  van de gasten die daar veel van opslokt.

Het is nu kwart voor acht in de avond en ik heb ze zo rond acht uur uitgenodigd. Ik kan al haast wel raden wie er het eerst komt binnen zetten. Niet dat ik dat erg vind maar het is wel opvallend. De eerste die aan de koffie met gebakt zit zijn altijd Mien en Wim en natuurlijk ook nu weer. Het zijn hartelijke mensen waar je voor de gezelligheid helemaal niets aan hebt. Ze komen binnen, gaan (in de beste) stoelen zitten en doen verder de hele avond hun mond niet meer open.  Ik sta er alleen voor om alle gasten te ontvangen dus ik hoop dat er straks iemand opstaat die me komt helpen met het bedienen. Nu weet ik al dat Olda dat zal gaan doen. Gelukkig is zij vroeg en gaat ze gelijk aan de slag. Ger en Joke, Peter  en Karla (met een K), Hans en Grietje, successievelijk komen ze allemaal binnen; ze hebben mijn verjaardagverhaal dus geloofd. Een van de laatsten die binnenkomt is Albert , mijn grootste afnemer van sterke drank. Hij is een gezellige drinker, die een oogje heeft op Olda. Maar Olda is vanavond niet versieren, ze heeft zich verbonden aan mij en mijn feestje

BUS

Het was behoorlijk druk in de bus.  Gaat er normaal gesproken anderhalve man en een paardenkop met zo’n eenvoudig ritje van het ene metrostation naar het andere metrostation , nu zat de bus zowat vol. En niet vol met allemaal schoolkinderen, moeders met baby’s , opa’s en oma’s neen, er zat van alles wat in deze ik noem het maar merkwaardig volle bus. Ook bijzonder is dat ik zelf voor het eerst gebruik maak van deze vorm van openbaar vervoer althans in de wijk waar ik nu woon, Alexanderpolder. Waar ik vroeger woonde, in het centrum van de stad, zaten de bussen gewoonlijk altijd vol, moest je je haast naar binnen dringen. Vooral bij één bus.

 Ik weet nog goed welke nummer die bus had, dat was bus 38, en die ging van het Kralingse Bos naar Schiedam Centrum…en dat reed ie razend snel zonder de snelheidslimiet te overschrijden. Het was een stoere rode bus met allemaal stoere passagiers erin: leerlingen van de kunstacademie met hun schilderijen onder hun arm en hun kwasten in hun tas; arbeiders op weg naar hun werk, de een had een helm op en een koffer bij zich met een grote boormachine, een ander had geen helm op maar liep zwaar te sjouwen met een elektrische schrobzaag, een ander droeg een heel kleine schroevendraaierscombinatie en desondanks straalde die arbeider toch een zekere trots uit.

Ook waren er vrouwen duidelijk op weg naar hun school of werk. Er was één vrouw met een rieten mand naast zich die zat te lezen in een interessant ogend paper; uit de rieten mand staken vier breipennen hetgeen getuigde van haar grote virtuositeit op breigebied namelijk dat zij in staat zou zij om met vier pennen te breien.  Dan was er nog een vrouw die zat op een alleen-stoeltje. Het was een kleine vrouw met een heel grote accordeon naast zich. Het lag op het puntje van mijn tong om haar te vragen of ik een deuntje mocht spelen op haar muziekinstrument. Ik weet niet of ze het zou hebben toegestaan maar ik had een leuk liedje kunnen musiceren. Ik heb vroeger ook op accordeon les gezeten en ik ben beslist nog niet alles van die lessen vergeten.

Er zaten ook heel wat jonge scholieren in die bus 38.Ze hadden tassen die bijna net zo groot waren als zij. Ik vond het bijna onsportief om dergelijke kleine knaapjes met zulke grote tassen te laten lopen. Bij het Centraal station ging bijna iedereen er altijd uit. Dat was altijd wel een heel gedoe. Ja, er moeten 50 mensen met al hun instrumentarium door twee kleine deurtjes. Soms moest de  chauffeur dan ook wel eens ingrijpen. Dan deed hij expres de deuren dicht en dan zei hij echt op zijn schoolmeesterachtigst: ‘Dames en heren, jongens en meisjes kan het nou niet een klein beetje rustiger in mijn bus. Zo gaat deze bus toch kapot. Jullie kunnen er nu eenmaal niet allemaal tegelijk uit.’ Dan hield iedereen zich gelukkig weer koest en gingen allen rustig naar buiten.

Die bus in Alexanderpolder was nummer 37. Hij was vandaag dan wel vol, maar lang zo leuk en luidruchtig niet als bus 38. In deze bus zaten een opa en oma te knikkebollen, een moeder zat rustig met haar baby op schoot, Een vader was duidelijk op weg naar school om zijn kind op te halen. Een saaie volle bus

COGNAC

Ik ging om een uur of elf uur naar bed en ik lag om half twee nog wakker te draaien in mijn bed. Ondanks mijn dikke pyjama en de twee paar sokken die ik aanhad had ik het nog koud. Het liefst zou ik een kruik maken maar dat vond ik te gevaarlijk, want als die kruik uit mijn bed zou vallen zou ik wel eens over die kruik kunnen struikelen. Om twee uur vond ik het welletjes. Ik trok mijn sloffen aan en stampte mijn bed uit. Ik deed het allemaal wel zo geruisloos dat mijn  vriendin rustig door kon slapen. Ik had er nog niet eerder aan gedacht maar ik liep linea recta naar de drankkast, de kast met zwaar alcoholische dranken. Het leek me een uitstekend idee om een paar borreltjes achterover te slaan. Ik plofte in mijn makkelijk en tevens luie stoel om wat borrels in te nemen. Zo in het donker zitten is niet echt leuk, dus deed ik een paar schemerlampjes aan en pakte de krant van afgelopen zaterdag , die ik toch nog niet helemaal uit had…….sterker: ik had nog niks uit die krant gelezen en als ik de krant ga lezen pak ik meestal eerst de sport. Dit keer ging het allemaal over de Olympische Spelen….. en dan voornamelijk nog over de Nederlandse deelnemers, allemaal in het oranje-wit. In welke tenues de andere landen opereren weet ik echt niet. Ik zie nooit iets in de krant over die andere landen. Het is inmiddels ver na middernacht….het zal zo ongeveer half vier wezen ….denk ik, kom ik ga even naar de televisie kijken misschien zie ik daar Olympiërs met andere tenues. Maar weer al dat oranje. De cognac smaakt me goed, ik vergeet de krant en schakel op de televisie naar een ander net dan dat domme sportgedoe. Er is een televisieprogramma, als je daar naar kijkt is het net alsof je in een trein door een landschap rijdt. Door heuvels, dalen, bergen, langs rivieren, door steden, over grote bruggen. Ik neem nog maar een cognacje. Ik voel me al wel wat slaperiger maar echt de slaap gevat heb ik nog niet. Ik hoor iemand lopen op de galerij. Wat doet die daar zo laat nog? Dus ik ga naar de voordeur, doe de voordeur open en zie een mij onbekend persoon lopen.

’He, wat moet je daar?’ roep ik. De man stop, draait zich om en komt op me af.

‘Wat ik hier doe buurman, ik kom uit het ziekenhuis, mijn vrouw is net bevallen van onze derde. Ik ga naar huis…. ik ga slapen.’

’Sorry buurman ik had je zo gauw niet herkend, nu zie ik dat jij het bent….Ik hoor vannacht alles buurman, ik kan niet slapen, daarom kwam ik naar de galerij……en eh…...gefeliciteerd nog met je dochter’’

‘Zoon! Buurman……… ik heb er een zoontje bij.’

‘Zeg buurman, kom effe bij mij naar binnen dan drinken we een borreltje op je jongst geborene dan slaapt je dadelijk helemaal lekker.’

‘Dat is misschien niet zo’n gek idee buurman ik neem die borrel van je aan.’

‘Hoe heet je zoontje eigenlijk. We hebben hem heel simpel Jaap genoemd.’

‘We drinken er een op Jaap en dan gaan we slapen.’

STIL

Het was doodstil bij mij in de buurt. Normaal was er het geluid van auto’s, pratende voorbijgangers, spelende kinderen, voorbij razende ambulances, overvliegende helikopters, natuurlijk niet allemaal tegelijk maar het was nu al twee uur zo stil dat je haast een speld kon horen vallen. Ik was in mijn huis en elke stap die ik zette hoorde ik……elke ademhaling was hoorbaar. Mijn klok tikte veel duidelijker dan anders; het was dinsdag 13 februari  dertien minuten over tien. Voor zover ik wist was er geen schoolvakantie, want normaliter is het om deze tijd speelkwartier en schreeuwen de kinderen zich de longen uit het lijf.

Wat me ook opviel is dat er niemand ons flatgebouw in- of uitging. Ik ben er speciaal een kwartiertje voor op de galerij gaan staan maar ik zag alsmaar helemaal niemand. Ik heb al jaren geen radio meer, dus dat medium kan mij geen uitsluitsel geven over de geluidloosheid in deze buurt. Wel is er de televisie. En Godzijdank doet hij het. Alleen ……..geen geluid op Nederland 1, Nederland 2, Nederland 3,……….en ook niet op de commerciële en buitenlandse zenders. Op Nederland 1 zonden ze de Olympische spelen uit met de finale curling; even later zou schaatsen komen met de 1.500 meter voor mannen, dat stond tenminste aangekondigd in de televisiegids. Op Nederland 2 zou om 13.10 uur het sportjournaal worden uitgezonden, dat zal ook wel over de Olympische Spelen gaan en op Nederland 3 zou volgens de gids KRO - Kindertijd komen. Vreemd dat nergens geluid te krijgen was. Ook niet op de kanalen die op de televisie gereserveerd waren voor radio zenders. Alles stond op stil. Ik dacht misschien heeft het zin om mijn provider te bellen, ik bedoel mijn radio- en televisiekanalenleverancier. Die zou toch iets aan deze storing moeten kunnen doen. Neen, aan de stilte op straat kan mijn provider natuurlijk niks doen, dat zal wel weer een heel andere reden hebben. Goed ik draai 1400 het klantenservice nummer en ik krijg zowaar een stem te horen maar het is geen stem waar ik al mee kan praten….het is een geprogrammeerd stemmetje. Zo eentje die zegt ‘Goedemorgen u spreekt met …….enzovoorts en dan…………… wilt u spreken met de financiële administratie, tik dan de 1; wilt u spreken met technisch onderhoud, tik dan de 2; wilt u spreken met de afdeling spannende films, tik dan de 3; voor overige vragen tik dan de 4.’

 Oké, dan tik in de 4 en dan krijg ik weer een ander automatisch stemmetje:’Al onze medewerkers zijn op dit moment in gesprek, probeert u het op een ander moment nog eens’……. en wat dan volgt is weer die verlammende stilte.

Voor de zekerheid loop ik nog even wat commerciële zenders af: op RTL4 is DR Phil onhoorbaar bezig; op Veronica staat Donald Duck heel druk te doen zonder zijn gebruikelijke lawaai. Dan gaat de telefoon: een heuse stem, het is mijn provider en hij vraagt waarom ik zojuist gebeld heb. Nou ja, ik vertel dus wat er aan de hand is en de man aan de andere kant van de lijn zegt dat het allemaal klopt, het was een Russische sabotage actie die alle geluid deed verstommen en alle mensen binnenshuis hield. Sinds twee minuten is alles weer normaal. Kijk maar naar buiten!