zondag 18 februari 2018
zaterdag 17 februari 2018
FEESTJE
Zo dadelijk
gaan de gasten komen. Ik heb namelijk besloten mijn verjaardag op een andere
dag te vieren dan op mijn werkelijke verjaardag. Ik ben eigenlijk op 25
december jarig en dan hebben de meeste mensen wel iets anders aan hun hoofd dan
op mijn verjaardag te komen. Dus ik dacht ik ga voor de 17e februari al mijn
kennissen uitnodigen. En nou maar afwachten wie gelooft dat ik het serieus
meen. Want….ik meen het echt serieus. Ik verwacht flink wat bezoek. Ik heb ook
heel wat inkopen gedaan. Ik heb 2 kratten bier van verschillende merken gekocht
(een Heineken en een Grolsch) en vijf flessen wijn. Voor de frisdrankdrinkers
is er Fanta Pomola (dat vind ik zelf toch zo vreselijk lekker), twee flessen
Tonic Light, en natuurlijk de altijd aanwezig Cola. Van een gast die altijd komt
weet ik dat ze altijd alleen maar Rivella drinkt en aangezien de meeste mensen
daar onpasselijk van worden heb ik alleen voor haar dat flesje Rivella gekocht.
Maar ja, met al die drankjes ben je er natuurlijk nog niet.
Er moet ook
wat gegeten worden. Daarmee beginnen we al bij de koffie en thee. Daartoe heb ik
twee appel-kruimeltaart gekocht en een pak krakelingen, voor wie zo’n
appelkruimeltaart de neus uitkomt, ja, die zijn er altijd. Als we aan de
sterkere drank beginnen (bier en wijn bedoel ik) moeten er blokjes kaas en stukjes
Gelderse worst gesneden worden(ik ben nog van de oude stempel). Ik zorg meestal
ook nog voor een stuk leverworst waar de gasten zelf naar hartenlust hompen vanaf
kunnen snijden. Voor de wijnproevers neem ik verschillende lekkere kaasjes mee:
camembert, Roquefort en voor daarbij koop ik een stokbroodje. Natuurlijk ben ik
ook nog bij de slijter langs geweest voor wat echt sterke drank: jonge jenever,
cognac, whisky (van elk een literfles)en daar laat ik het bij want er is er
eigenlijk maar één van de gasten die
daar veel van opslokt.
Het is nu
kwart voor acht in de avond en ik heb ze zo rond acht uur uitgenodigd. Ik kan
al haast wel raden wie er het eerst komt binnen zetten. Niet dat ik dat erg
vind maar het is wel opvallend. De eerste die aan de koffie met gebakt zit zijn
altijd Mien en Wim en natuurlijk ook nu weer. Het zijn hartelijke mensen waar
je voor de gezelligheid helemaal niets aan hebt. Ze komen binnen, gaan (in de
beste) stoelen zitten en doen verder de hele avond hun mond niet meer open. Ik sta er alleen voor om alle gasten te
ontvangen dus ik hoop dat er straks iemand opstaat die me komt helpen met het
bedienen. Nu weet ik al dat Olda dat zal gaan doen. Gelukkig is zij vroeg en
gaat ze gelijk aan de slag. Ger en Joke, Peter
en Karla (met een K), Hans en Grietje, successievelijk komen ze allemaal
binnen; ze hebben mijn verjaardagverhaal dus geloofd. Een van de laatsten die
binnenkomt is Albert , mijn grootste afnemer van sterke drank. Hij is een
gezellige drinker, die een oogje heeft op Olda. Maar Olda is vanavond niet
versieren, ze heeft zich verbonden aan mij en mijn feestje
vrijdag 16 februari 2018
BUS
Het was
behoorlijk druk in de bus. Gaat er
normaal gesproken anderhalve man en een paardenkop met zo’n eenvoudig ritje van
het ene metrostation naar het andere metrostation , nu zat de bus zowat vol. En
niet vol met allemaal schoolkinderen, moeders met baby’s , opa’s en oma’s neen,
er zat van alles wat in deze ik noem het maar merkwaardig volle bus. Ook
bijzonder is dat ik zelf voor het eerst gebruik maak van deze vorm van openbaar
vervoer althans in de wijk waar ik nu woon, Alexanderpolder. Waar ik vroeger
woonde, in het centrum van de stad, zaten de bussen gewoonlijk altijd vol,
moest je je haast naar binnen dringen. Vooral bij één bus.
Ik weet nog goed welke nummer die bus had, dat
was bus 38, en die ging van het Kralingse Bos naar Schiedam Centrum…en dat reed
ie razend snel zonder de snelheidslimiet te overschrijden. Het was een stoere
rode bus met allemaal stoere passagiers erin: leerlingen van de kunstacademie
met hun schilderijen onder hun arm en hun kwasten in hun tas; arbeiders op weg
naar hun werk, de een had een helm op en een koffer bij zich met een grote boormachine,
een ander had geen helm op maar liep zwaar te sjouwen met een elektrische schrobzaag,
een ander droeg een heel kleine schroevendraaierscombinatie en desondanks straalde
die arbeider toch een zekere trots uit.
Ook waren er
vrouwen duidelijk op weg naar hun school of werk. Er was één vrouw met een
rieten mand naast zich die zat te lezen in een interessant ogend paper; uit de
rieten mand staken vier breipennen hetgeen getuigde van haar grote virtuositeit
op breigebied namelijk dat zij in staat zou zij om met vier pennen te
breien. Dan was er nog een vrouw die zat
op een alleen-stoeltje. Het was een kleine vrouw met een heel grote accordeon
naast zich. Het lag op het puntje van mijn tong om haar te vragen of ik een
deuntje mocht spelen op haar muziekinstrument. Ik weet niet of ze het zou
hebben toegestaan maar ik had een leuk liedje kunnen musiceren. Ik heb vroeger
ook op accordeon les gezeten en ik ben beslist nog niet alles van die lessen
vergeten.
Er zaten ook
heel wat jonge scholieren in die bus 38.Ze hadden tassen die bijna net zo groot
waren als zij. Ik vond het bijna onsportief om dergelijke kleine knaapjes met
zulke grote tassen te laten lopen. Bij het Centraal station ging bijna iedereen
er altijd uit. Dat was altijd wel een heel gedoe. Ja, er moeten 50 mensen met
al hun instrumentarium door twee kleine deurtjes. Soms moest de chauffeur dan ook wel eens ingrijpen. Dan
deed hij expres de deuren dicht en dan zei hij echt op zijn
schoolmeesterachtigst: ‘Dames en heren, jongens en meisjes kan het nou niet een
klein beetje rustiger in mijn bus. Zo gaat deze bus toch kapot. Jullie kunnen
er nu eenmaal niet allemaal tegelijk uit.’ Dan hield iedereen zich gelukkig weer
koest en gingen allen rustig naar buiten.
Die bus in
Alexanderpolder was nummer 37. Hij was vandaag dan wel vol, maar lang zo leuk
en luidruchtig niet als bus 38. In deze bus zaten een opa en oma te
knikkebollen, een moeder zat rustig met haar baby op schoot, Een vader was
duidelijk op weg naar school om zijn kind op te halen. Een saaie volle bus
woensdag 14 februari 2018
COGNAC
Ik ging om een uur of elf uur naar bed en ik lag om half twee
nog wakker te draaien in mijn bed. Ondanks mijn dikke pyjama en de twee paar
sokken die ik aanhad had ik het nog koud. Het liefst zou ik een kruik maken
maar dat vond ik te gevaarlijk, want als die kruik uit mijn bed zou vallen zou ik
wel eens over die kruik kunnen struikelen. Om twee uur vond ik het welletjes.
Ik trok mijn sloffen aan en stampte mijn bed uit. Ik deed het allemaal wel zo
geruisloos dat mijn vriendin rustig door
kon slapen. Ik had er nog niet eerder aan gedacht maar ik liep linea recta naar
de drankkast, de kast met zwaar alcoholische dranken. Het leek me een
uitstekend idee om een paar borreltjes achterover te slaan. Ik plofte in mijn
makkelijk en tevens luie stoel om wat borrels in te nemen. Zo in het donker
zitten is niet echt leuk, dus deed ik een paar schemerlampjes aan en pakte de
krant van afgelopen zaterdag , die ik toch nog niet helemaal uit had…….sterker:
ik had nog niks uit die krant gelezen en als ik de krant ga lezen pak ik
meestal eerst de sport. Dit keer ging het allemaal over de Olympische Spelen…..
en dan voornamelijk nog over de Nederlandse deelnemers, allemaal in het
oranje-wit. In welke tenues de andere landen opereren weet ik echt niet. Ik zie
nooit iets in de krant over die andere landen. Het is inmiddels ver na
middernacht….het zal zo ongeveer half vier wezen ….denk ik, kom ik ga even naar
de televisie kijken misschien zie ik daar Olympiërs met andere tenues. Maar
weer al dat oranje. De cognac smaakt me goed, ik vergeet de krant en schakel op
de televisie naar een ander net dan dat domme sportgedoe. Er is een televisieprogramma,
als je daar naar kijkt is het net alsof je in een trein door een landschap rijdt.
Door heuvels, dalen, bergen, langs rivieren, door steden, over grote bruggen.
Ik neem nog maar een cognacje. Ik voel me al wel wat slaperiger maar echt de slaap
gevat heb ik nog niet. Ik hoor iemand lopen op de galerij. Wat doet die daar zo
laat nog? Dus ik ga naar de voordeur, doe de voordeur open en zie een mij
onbekend persoon lopen.
’He, wat moet je daar?’ roep ik. De man stop, draait zich om
en komt op me af.
‘Wat ik hier doe buurman, ik kom uit het ziekenhuis, mijn vrouw
is net bevallen van onze derde. Ik ga naar huis…. ik ga slapen.’
’Sorry buurman ik had je zo gauw niet herkend, nu zie ik dat jij
het bent….Ik hoor vannacht alles buurman, ik kan niet slapen, daarom kwam ik
naar de galerij……en eh…...gefeliciteerd nog met je dochter’’
‘Zoon! Buurman……… ik heb er een zoontje bij.’
‘Zeg buurman, kom effe bij mij naar binnen dan drinken we een
borreltje op je jongst geborene dan slaapt je dadelijk helemaal lekker.’
‘Dat is misschien niet zo’n gek idee buurman ik neem die borrel
van je aan.’
‘Hoe heet je zoontje eigenlijk. We hebben hem heel simpel
Jaap genoemd.’
‘We drinken er een op Jaap en dan gaan we slapen.’
dinsdag 13 februari 2018
STIL
Het was
doodstil bij mij in de buurt. Normaal was er het geluid van auto’s, pratende
voorbijgangers, spelende kinderen, voorbij razende ambulances, overvliegende
helikopters, natuurlijk niet allemaal tegelijk maar het was nu al twee uur zo
stil dat je haast een speld kon horen vallen. Ik was in mijn huis en elke stap
die ik zette hoorde ik……elke ademhaling was hoorbaar. Mijn klok tikte veel
duidelijker dan anders; het was dinsdag 13 februari dertien minuten over tien. Voor zover ik wist
was er geen schoolvakantie, want normaliter is het om deze tijd speelkwartier
en schreeuwen de kinderen zich de longen uit het lijf.
Wat me ook
opviel is dat er niemand ons flatgebouw in- of uitging. Ik ben er speciaal een
kwartiertje voor op de galerij gaan staan maar ik zag alsmaar helemaal niemand.
Ik heb al jaren geen radio meer, dus dat medium kan mij geen uitsluitsel geven
over de geluidloosheid in deze buurt. Wel is er de televisie. En Godzijdank
doet hij het. Alleen ……..geen geluid op Nederland 1, Nederland 2, Nederland
3,……….en ook niet op de commerciële en buitenlandse zenders. Op Nederland 1
zonden ze de Olympische spelen uit met de finale curling; even later zou
schaatsen komen met de 1.500 meter voor mannen, dat stond tenminste
aangekondigd in de televisiegids. Op Nederland 2 zou om 13.10 uur het
sportjournaal worden uitgezonden, dat zal ook wel over de Olympische Spelen
gaan en op Nederland 3 zou volgens de gids KRO - Kindertijd komen. Vreemd dat
nergens geluid te krijgen was. Ook niet op de kanalen die op de televisie
gereserveerd waren voor radio zenders. Alles stond op stil. Ik dacht misschien
heeft het zin om mijn provider te bellen, ik bedoel mijn radio- en
televisiekanalenleverancier. Die zou toch iets aan deze storing moeten kunnen
doen. Neen, aan de stilte op straat kan mijn provider natuurlijk niks doen, dat
zal wel weer een heel andere reden hebben. Goed ik draai 1400 het
klantenservice nummer en ik krijg zowaar een stem te horen maar het is geen
stem waar ik al mee kan praten….het is een geprogrammeerd stemmetje. Zo eentje
die zegt ‘Goedemorgen u spreekt met …….enzovoorts en dan…………… wilt u spreken
met de financiële administratie, tik dan de 1; wilt u spreken met technisch
onderhoud, tik dan de 2; wilt u spreken met de afdeling spannende films, tik
dan de 3; voor overige vragen tik dan de 4.’
Oké, dan tik in de 4 en dan krijg ik weer een
ander automatisch stemmetje:’Al onze medewerkers zijn op dit moment in gesprek,
probeert u het op een ander moment nog eens’……. en wat dan volgt is weer die
verlammende stilte.
Voor de
zekerheid loop ik nog even wat commerciële zenders af: op RTL4 is DR Phil
onhoorbaar bezig; op Veronica staat Donald Duck heel druk te doen zonder zijn
gebruikelijke lawaai. Dan gaat de telefoon: een heuse stem, het is mijn
provider en hij vraagt waarom ik zojuist gebeld heb. Nou ja, ik vertel dus wat
er aan de hand is en de man aan de andere kant van de lijn zegt dat het
allemaal klopt, het was een Russische sabotage actie die alle geluid deed
verstommen en alle mensen binnenshuis hield. Sinds twee minuten is alles weer
normaal. Kijk maar naar buiten!
maandag 12 februari 2018
HUUR
De volgende
dag ging ik met mijn moeder naar de Spaarbank. Het was februari 1959. De
huisbaas was gisteren aan de deur geweest en had gedreigd ons het huis uit te zetten
als we de huur niet binnen drie dagen zouden betalen. Er was bij ons al een
paar dagen geen cent in huis. Mijn vader voer op een cruiseschip en de afspraak
was dat hij elke week geld naar ons zou overmaken. Dat is een tijdlang goed
gegaan maar nu hadden we al twee weken lang geen geld gehad. ‘We’ dat zijn mijn
moeder, ik en drie zusjes.
De drie
zusjes konden terwijl mijn moeder en ik naar de Spaarbank waren, zolang worden ondergebracht bij tante Lia een
zus van mijn moeder. Tante Lia vond het heel leuk om op mijn zusjes te passen;
waarschijnlijk had dat ook te maken met het feit dat ze zelf geen kinderen kon
krijgen. Mijn moeder moest per week 15 gulden huur betalen en dat had ze dus
bij lange na niet. Mijn moeder vroeg mij om mee te lopen naar de Spaarbank
omdat ze het vervelend vond om helemaal alleen die grote afstand te
overbruggen. Ik vond het wel mooi dat zij mij vroeg, ik voelde me daardoor een echte
grote jongen (ik was toen pas 9 jaar). Het was ver lopen naar de Spaarbank, wel
13 kilometer, dat wist ik niet, dus dat viel me flink tegen, als ik het geweten
had was ik niet meegegaan ... dan maar geen grote jongen.
We woonden
vlakbij het Sparta stadion en we moesten helemaal lopen naar de Euromast; het
was ongeveer anderhalf uur lopen. Gelukkig was het lekker weer, het was
februari en het zonnetje stond niet zo hoog aan de hemel. De temperatuur was
ongeveer 8 graden, een temperatuur waarbij je wel winterkleding moest dragen
maar daar hadden ze bij ons geen geld voor. Zowel mijn moeder als ik droegen
herfstkleding en logischerwijs liepen wij anderhalf uur lang te bibberen van de
kou.
De Spaarbank
was geen gebouw maar een bus. Het was dus een rijdende Spaarbank. Het was druk.
Binnen was plaats voor 6 wachtenden en buiten stonden er 10 te wachten. Ik
bedacht me dat we zeker pas na een uur aan de beurt zouden zijn. Maar het ging langzamer dan ik
dacht; na een uur waren er pas 9 aan de beurt geweest en waren er nog 6 voor
ons. Bovendien was het vervelend dat de zon verdwenen was en er wolken voor
geschoven waren, waar regen uit ging vallen.
Eindelijk
waren wij na anderhalf uur aan de buurt. Toen vroeg mijn moeder naar mijn vaders weekgeld ... maar
dat was er niet, volgens de Spaarbankman ‘Komt u morgen nog maar eens terug’,
zei hij. Daarvoor hadden wij anderhalf uur gelopen en anderhalf uur gewacht om
dit te horen te krijgen en nu wisten we zeker dat we binnen 4 dagen ons huis
zouden worden uitgezet. Tenzij we geholpen zouden worden door iemand.
En gelukkig
was er zo iemand. Mijn opa, de vader van mijn vader. Opa wilde ons de volgende
dag wel wat geld lenen , voor de huur, als
hij het maar zo gauw mogelijk terug zou krijgen. Waarschijnlijk zou dat niet
eerder dan over een maand zijn. Maar dat vond opa niet zo’n probleem. Als hij
geweten had, dat hij het nooit zou terugkrijgen, had hij misschien wel anders
gereageerd. We wilden het geld altijd wel terug betalen, maar we konden het
nooit.
donderdag 8 februari 2018
PLECHTIGHEID
Hoewel ik me
nog allerminst ‘deadish’ voel ben ik vandaag volop met mijn dood bezig. Misschien ga ik pas over dertig jaar de pijp
uit maar het zou ook kunnen zijn dat ik al volgende week het loodje leg. In dat
geval is het handig als de treurende nabestaanden wat gegevens van me weten te
vinden. Vandaar dat ik maar alvast begonnen ben op een rijtje te zetten wie snel van mijn dood op de hoogte
gesteld moet worden, wie een condoleancekaart moet krijgen en welke instanties
geinformeerd moeten worden.
Een van de
belangrijkste dingen om te weten voor de nabestaanden is wat ik precies met
mijn dode lijf wil. Hoe dat precies in de praktijk zal gaan , daar heb ik geen flauw
idee van maar ik wil of donor worden of ik wil mijn lichaam ter beschikking van
de wetenschap stellen.
Wat betekent
dat nou precies voor begrafenis of crematieplechtigheid? Gaat het überhaupt wel
door als heel veel van mijn organen geschikt zijn voor donatie en dus in
andermans of andervrouws lichaam verdwijnen of als er veel van mijn lichaam
geschikt is voor de wetenschap om te gebruiken. De begrafenisondernemer heeft
naar mijn idee dan niks meer te doen.
Hoe gaat het
als er nauwelijks stoffelijke resten van me over zijn. Komt er dan toch nog een
plechtige bijeenkomst in een zaaltje met twee rijen stoelen en geen kist …..Neen?.....maar
wat dan wel ….toch een plechtigheid in een zaaltje met een tafeltje en op dat tafeltje een mooi portret van mij
toen ik er nog enigszins toonbaar uitzag. Dat moet dan wel een grote foto zijn
en niet alleen een mooie maar ook een vrolijke want het is niet de bedoeling om
de aanwezigen diep treurig te stemmen.
De muziek
maakt niks uit. Ik heb nu het idee dat de mensen die mijn afscheid gaan organiseren samen mogen uitzoeken wat voor muziek ze ten gehore
gaan brengen. Ik denk eigenlijk dat een dergelijk afscheid helemaal niet in zo’n
begrafenis- of crematiezaaltje moet gaan plaatsvinden. In de kerk hoeft ook
niet, tenzij je gelovig bent natuurlijk maar in dat geval ga je voor alle
gedenkwaardige momenten toch al naar de kerk.
Ik zou er
denk ik voor kiezen alle vrienden en bekenden uit te nodigen in een zaal in het
buurtcentrum. Daar mogen dan alle mensen die wat over mij willen zeggen dat
gaan doen. De muziek kan daar dan zo hard mogelijk worden gedraaid en iedereen
kan aan het einde van het afscheid rondom mijn vrolijke portret genieten van
inmiddels binnengebrachte hapjes en drankjes. Ik ben een fervent tegenstander
van koffie en cake dus ik vraag de organisatie bier, wijn en jonge jenever te schenken en pittige gesorteerde nootjes en
blokjes oude kaas als hapjes te presenteren. Voor mij zou het ook geen probleem
zijn als er op mijn afscheid gedanst zou worden. Wild of kalm , maar dat is
natuurlijk geheel afhankelijk van de uitgezochte muziek: op Simon and Garfunkel
dans je nu eenmaal anders dan op de klanken van Pink Floyd.
Naar
verwachting zal zo’n afscheid anderhalf uur duren en aan het einde daarvan
krijgt elke bezoeker een pasfotootje mee als aandenken aan mij.
Abonneren op:
Posts (Atom)