BEKLEMMEND

Zelden geeft het Rotterdamse Schouwburgplein zo’n levendige aanblik als op de eerste zondag van februari.  Het is dan namelijk Volkskrantdag op het Internationaal FilmFestival Rotterdam (IFFR) en daar komen duizenden mensen op af. Bioscoop Pathé op het Schouwburgplein is zo’n beetje het epicentrum te midden van De Doelen, die 2 zalen beschikbaar stelt aan het IFFR en de Rotterdamse Schouwburg, die zijn gebouw voor een week aan het festival uitleent. Zie je normaal geen hond op het Schouwburgplein nu toont het plein geamuseerd met elkaar babbelende groepjes mensen, onderwijl genietend van lekkere hapjes, die of van thuis zijn meegenomen of in een bioscoop of bij een naburig restaurantje zijn gekocht. Op deze eerste  zondag van februari werkt ook het weer lekker mee. De vele bankjes kunnen ’s middags worden benut omdat er een  fijn feestelijk zonnetje op schijnt. Het is dan wel een winterse zondagmiddag, die zon geeft aan deze middag een vrolijk ietwat zomers cachet.

Er zijn weer vele films te zien dit festival, wel honderden, en veel van die filmvoorstellingen zijn uitverkocht, tienduizenden bezoekers trekt het en dan is het  ook eenvoudig voor te stellen dat er na die vele films, ook vele pauzes zullen zijn. En in die pauzes zijn zeker ook enkele honderden Volkskrantdagbezoekers op het schouwburgplein te vinden. Het is opvallend dat er veel grijze koppies onder het publiek zijn (zo ook ik zelf). Twintig minners zijn hier nauwelijks te bespeuren. Dat komt waarschijnlijk omdat de films niet direct op die doelgroep gericht zijn. Kinderfilms heb ik nauwelijks mogen bespeuren en ook het onder de jeugd populaire genre: ‘romantische komedie’, zal je nog zelden tegenkomen. Als je naar het IFFR gaar moet je eigenlijk een beetje nieuwsgierig zijn naar  andere culturen en wat de cineasten uit die culturen te vertellen hebben. Ik ben dit jaar niet zo in het festival gedoken maar ik heb wel films uit Australië, Frankrijk, Engeland, India, Kazachstan gezien. Behalve de Franse film waren het stuk voor stuk slechte films, afgaande op het vele gehoest en geroezemoes in de zalen. De Franse film ging over een echtscheiding van een stel met twee kinderen, een jongen van 11 en een meisje van 18. De vader van het echtpaar was een erg enge man; hij was groot, dik, had een zware stem en hij probeerde het jongetje te dwingen allerlei dingen te vertellen over zijn moeder. Hij had het al zo ver gekregen dat hij zijn zoontje het ene weekend mocht hebben en het andere weekend weer niet. De moeder, het jongetje en de dochter waren naar een voor de vader geheime woning verhuisd. Die vader wilde persé van het jongetje weten, waar ze nu woonden. De vader zat met zijn kolossale lichaam achter het stuur van zijn bestelauto en het jongetje zat naast hem. Eerst bulderde hij een aantal malen: ’WAAR WONEN JULLIE NOU??.......NOU ZEG OP WAAR WONEN JULLIE NOU?’ misschien wel 5 keer. Toen trok die klootzaak-vader de schooltas van de jongen zijn lijf en bulderde:  ’WAAR IS DE HUISSLEUTEL?’  Misschien wel 6 keer, hij zocht, schreeuwde en uiteindelijk vond hij de sleutel. Toen dwong de slechte vader het jongetje het adres te zeggen van zijn nieuwe huis en dat deed die kleine jongen uiteindelijk, huilend. Het was een heel beklemmende scene.

Het was een mooie en beklemmende  film, helaas ben ik de titel vergeten. Zoiets gebeurt me de laatste tijd wel meer……..dat is vast de leeftijd.

LIQUIDATIE

De auto’s rijden weer. Sinds half vier rijden ze weer. De hele dag heb ik nog geen auto zien rijden….sterker ik heb geen mens gezien in deze straat noch lopend, noch fietsend. De straat was hermetisch voor alles en iedereen afgesloten door politiewagens met politieagenten er in ….. aan allebei de kanten van de straat; en vlak voor mijn huis stond een zwarte Mercedes. Over die Mercedes was een tent opgezet ……4 tentstokken met een stuk zeil erop …..daar stonden weer 4 agenten bij met elkaar te praten ….ze keken naar de plek waar een mens lag …..een mens met een doek over zijn of haar lichaam. Af en toe liep er een agent naar dat mens , keek er even naar, bukte, stond weer op en ging aan zijn collega’s vertellen wat ie gezien of gehoord had zeker. Die man of vrouw was zeker niet dood; soms bewoog er wat onder het  doek, dan ging een van de agenten er naar toe en gaf hem of haar een ferme trap tegen zijn kop, dacht ik, het kunnen ook de voeten geweest zijn maar meestal schoppen ze je tegen je kop, dacht ik.  Ik weet niet hoelang dit nou al duurt. Ik kan het ook aan niemand gaan vragenwant we mogen niet naar buiten en de telefoons in onze buurt zijn afgesloten. Dat heeft de politie vanmorgen vroeg toen het nog donker was omgeroepen. Daar was ik wakker van geworden. Het moet wel een heel geheimzinnige gebeurtenis zijn. Een top-secret denk ik haast. Als ze bij de politie zouden weten dat ik hier achter de gordijnen sta te kijken naar ze, dan komen ze me misschien wel arresteren, denk ik. Hij ligt weer te woelen….ja, ‘hij’ want ik kan nu duidelijk zien dat het een man is, een creoolse man, met van die zwarte krulletje op zijn hoofd, zo van een afstand lijkt hij een beetje op Ruud Gullit, maar die doet geen mens kwaad dus die zal daar nooit komen te liggen. Hij probeert nu op te gaan staan maar de agenten hebben het gezien en komen nu met zijn allen op hem af. Een agent pakt hem bij zijn rechterschouder, een pakt hem bij zijn linkerschouder een neemt hem met zijn arm in de wurggreep en de vierde geeft hem een trap in zijn buik. Het gevloek van de man is bij mij binnen duidelijk hoorbaar.  Het doek is nu helemaal van de man af. Op de rechterbroekspijp van de man is een grote bloedvlek te zien. Hij heeft een gele broek aan met een zwarte bies; ook zijn jasje is net zo geel met een zwarte bies. Misschien werkt hij wel bij een ijscohandel ….dat ie op weg was naar zijn ijswagen en per ongeluk door de politie is aangehouden omdat ze dachten dat hij iemand in het circuit was. Dat hij een moord wilde gaan plegen, ik weet het niet zeker hoor.  Maar dat was natuurlijk inmiddels allang door een ander gedaan. Die liquidatie in de onderwereld daar had deze man helemaal niets mee te maken. Er kwam een ambulance aangereden voor die  ongeluksvogel die zo geschopt en geslagen was en waarschijnlijk helemaal nergens mee te maken had, volgens mij . Maar de auto’s rijden nu gelukkig weer.

LEUKER

Waarschijnlijk zoals iedereen, die in een grote stad woont heb ik het idee, dat vrijwel iedereen een leuker, interessanter, leven heeft dan ik. Want wat doe ik, 67-jarige gepensioneerde, nou in feite? Beetje fietsen, beetje wandelen, af en toe een spelletje doen zoals scrabble, dammen, schaken; met een tiental buren élke woensdagavond jokeren; dagelijks een stukje schrijven zoals dit; drie keer per week een simpele maaltijd koken voor mij en mijn vriendin; de afwas doen, mijn huis schoonmaken, de noodzakelijke boodschappen doen bij de Jumbo en soms ook wel eens ergens anders, vijf tot zeven uur slapen per dag, douchen, de was doen; naar de wc gaan, nu eens voor het een dan weer voor het ander; de verwarming aan- en uitzetten; de verlichting aan- en weer uitdoen; patatje eten bij Bram Ladage met mijn vriendin; een keer per drie jaar naar de musical gaan; een of meer keer per week lekker kroelen met mijn lieve vriendin. Die laatste drie dingen zijn natuurlijk wel leuk en interessant in mijn leven maar voor het overige hebben denk ik de meeste andere Rotterdammers het veel leuker.

Die kroelen  elke dag misschien wel twee keer, ze hebben een goed betaalde baan en leuk werk als verkoper, acteur, politieagent, hondendresseur, mannequin, tramconducteur, buschauffeur, welzijnswerker, chirurg, boswachter, treinconducteur, souteneur, groenteboer, marktkoopman. Voor mij is dat allemaal niet meer weggelegd.

Ze gaan regelmatig naar de bioscoop en het theater en kopen iedere week een goed boek, een bestseller, ze lopen buiten met hun koningspoedels of nog duurdere honden te pronken terwijl hun perzische kater hun jaloers nakijkt.

 Ze wonen in dure kastelen van huizen in buurten waaraan het aan niks voor de kinderen ontbreekt.  Ook voor de ouders is van alles voor handen. Atletiekvelden en een aantal sportvelden voor voetbal, handbal, hockey. Ook tennisbanen zijn er. Het ontbreekt in die buurten dan ook niet aan sportiviteit. Vrijwel iedereen is superfit en menigeen dringt zowel nationaal als internationaal door tot de top van een of andere sport. Zoiets is voor mij niet meer mogelijk.

De meeste Rotterdammers zijn naar mijn idee ook veel creatiever dan ik. Ze bezoeken bijvoorbeeld theater- of balletcursussen en geven altijd, een leuke en knappe einduitvoering voor hun familieleden en bekenden.    In schilderen zijn de meeste Rotterdammers ook veel en veel beter dan ik. Er zijn zo veel schilderclubs misschien wel 500 en op niet een zo’n schilderclub zit ik. En aan het einde van het cursusjaar wordt dan een expositie gegeven, die door talloze mensen, familie, vrienden, wordt bezocht. Dat is toch wel interessant. Ik zelf ben bijvoorbeeld nog nooit naar zo’n expositie geweest en al die anderen wel…..

Anderen gaan zeker eens per week duur uit eten, in een vier sterren hotel, waar de heerlijkste soorten groenten, stukken vlees, gebakken aardappelen, gebonden soepen, de smakelijkste desserts (keuze uit tientallen soorten ijs)….ja, het is allemaal duur maar anderen kunnen dat gewoon betalen maar ik niet en dat maakt precies het verschil.

Er wordt ook meer genoten van Rotterdam, als stad, door anderen. Ze gaan lekker met de Spido of met zo’n supersnel watertaxibootje. Dat soort dingen is voor mij nou eenmaal te hoog gegrepen.

FIETSENMAKER

Gisteren was het lekker weer. Fietsweer. Vandaag niet. Vandaag regent het weer volop. Ik ga straks naar de fietsenmaker. Gisteren heb ik tijdens mijn fietstochtje gemerkt dat er iets niet goed zit met de remmen. Het ziet er wel goed uit maar ik moet zo zwaar trappen dat het lijkt als ik bij elke trap ook nog eens mijn remmen inknijp. Het probleem voor mij is alleen dat ik geen idee heb waar in deze gruwelijke Alexanderpolder een redelijk betaalbare fietsenmaker zit. Heel vlak bij mij zit er een, op het winkelcentrum Lage Land maar die is zo ontzettend duur, twintig euro voor een bandje plakken, 15 euro voor een nieuw lampje monteren in een achterlicht en voor een paar simpele snelbinders vraagt hij 17,50 euro. Ik was laatst bij hem ook toevallig voor mijn voor rem, de voor rem was versleten d’r moest een nieuwe op. De voor rem zelf kostte 15 euro maar voor het arbeidsloon ( 7 minuten hooguit; ik stond er zelf bij te kijken) rekende hij 30 euro. Oké, ik kan het zelf niet maar het is toch niet nodig om je klanten uit te wringen. Ik had dus besloten om niet meer bij die knakker te gaan. Maar waar dan wel?

Voordat ik hier in 2015  in het knusse Alexanderpolder kwam wonen, woonde ik in de Rotterdamse wijk Het Oude Noorden. Legio fietsenmakers zijn er daar. Bij een van hen was ik vaste klant. Ik dacht er vandaag echt over om met mijn fiets op de Prinsenlaan in de metro te springen en vanaf station Blaak naar mijn oude trouwe fietsenmaker  te fietsen. Maar dat zou toch eigenlijk te gek zijn. Er moet toch in Alexanderpolder ook een redelijk betaalbare fietsenmaker zitten.. Ik dacht dat Google (‘fietsenmaker Alexanderpolder’) en de Havenloods (een mooie advertentie) me wel uitkomst zouden bieden maar die gedachte was niet juist. Alleen die dure die ik hierboven al noemde kwam er twee keer uit.   

Ik ken nog maar heel weinig mensen hier. Maar aan iedereen die ik ken ga ik vragen. Er zou er een zitten op de Koningslaan, op de Michelangelostraat, op de Nehroelaan, op de Dreesweg, op de Tallystraat, Joke van Krimpen-Marsmanstraat, Lenie Doorman-Verhoevenweg, Gerard Lovemanstraat, Peter Freitsweg ……Ik werd van het kastje naar de muur gestuurd. Het was overigens wel een aardige manier om Alexanderpolder een beetje te leren kennen, want daar was het tot nu toe niet van gekomen.  Uiteindelijk heb ik de redelijk goedkope fietsenmaker die ik zocht toch gevonden. Ik was doornat. Hij bleek te zitten op het Jacob van Campenplein….10 minuten lopen van mijn huis….hij heet ‘de drie broertjes’. Ik kwam dus voor mijn remmen maar ik vroeg eerst naar een nieuw zadel, mijn huidige was een beetje verfomfaaid. Ze verkochten me daar een fraai zadel voor weinig geld. Toen vroeg ik of ze naar mijn remmen wilden kijken…… mijn fiets trapte zo zwaar…..misschien waren het de remmen die in de weg zaten; ze luisterden netjes, eentje frummelde wat aan mijn voor- en achterrem en zei: ‘Fiets maar een stukkie, dan merk je het wel’.  Hij reed weer prima en ze hoefde voor het werk aan mijn remmen niks  te hebben. Ik hoefde alleen dat zadel met ze af te rekenen.  Mooi toch?!

FIETSEN

Vandaag voor het eerst sinds lange tijd weer eens een fietstochtje gemaakt. Niet zo maar een fietstochtje ‘in de natuur’ , want daarvoor is het nog te fris, maar heen en terug naar de bibliotheek in het centrum van Rotterdam. Het was er best lekker weer voor. Drie kwartier heen en drie kwartier terug….. en de route door het Kralingse Bos maakt het wel zo aantrekkelijk. Het bos was zoals gewoonlijk: rennende honden, joggende mannen en vrouwen, krijsende  meeuwen, eten pikkende kraaien, veel fietsers en af en toe een smokkelende bromfietser, want die zijn hier immers verboden.  Toen ik eenmaal het bos uit was moest ik voor een stoplicht wachten achter drie scooters. Allemachtig wat een ellende. Ik dacht dat ik stikte. Vette rookpluimen verlieten tegelijk die drie scooteruitlaten en leken mijn ademhalingsorganen op te zoeken.

‘Hé, riep ik, hé, zet die klote motors van jullie eens af , ik sta hier half dood te gaan…’ Ik had het nog niet gezegd of het stoplicht sprong op groen en ik kreeg nog een vettere stoot uitlaatgas in mijn strot en weg waren ze met zijn drieën. Ik kon even geen meter meer vooruit, zo benauwd had ik het. Ik ging maar even op het trottoir (zo ver mogelijk bij het fietspad vandaan) staan uithijgen. ‘Even rustig lopen’, dacht ik, dan kan ik wel weer op de fiets verder.

Ik ging weer verder fietsen waar het fietspad (tweerichtingsverkeer) ook toegankelijk was voor auto’s (en natuurlijk ook voor scooters). Al zeker vijf minuten reed er een auto achter me die me wilde passeren. Ik reed al zo veel mogelijk rechts….nog meer naar rechts en ik zou horizontaal het trottoir op gaan, dus dat deed ik maar niet. Toe gebeurde het: de chauffeur ging me eindelijk passeren terwijl het eigenlijk niet kon omdat ons fietsers en scooters tegemoet kwamen. De auto passeerde me en raakte eerst mijn fietstas en vervolgens haakte die met zijn rechterzijspiegel in mijn jaszak ….. ik geef gelijk een dreun met mijn linkervuist  tegen zijn zijruitje waarop hij langzaam afremt en ik kan me nog maar net bevrijden uit die spiegel.

‘Wat ben je toch een vreselijke klootzak om toch nog te proberen om me te passeren; ze zouden je rijbewijs moeten innemen… je kan beter een scooter kopen …’ maar ja, dacht ik, dan wordt de lucht nog meer vervuild, daar hebben we ook niks aan.  Het had veel slechter kunnen aflopen voor mij. Er kwam toevallig een politiewagen aan maar ik besloot er verder geen werk van te maken.

De reis naar de bibliotheek verliep verder voorspoedig. Het  probleem daar was alleen een stallingplekje vinden voor de fiets. Alle bomen, lantaarnpalen, officiële fietsenstallingplekken, palen met verkeersborden a l l e s was bezet. Tot ik een informatiebord zag waar één fiets tegen gestald stond en waar  ruimte was voor nog een fiets. Mijn fiets dus. Het was van hier nog vijf minuten lopen naar de bieb. Mijn afspraak in de bieb was om 12.00 uur. Het was inmiddels tien voor twaalf dus ik kon nog even naar de dinsdagmarktmarkt om wat spruiten te kopen. Ik ga vanavond spruiten met aardappelen, ham en kaas eten.

Precies op tijd loop ik met mijn spruitjes de bieb in.  

WONING (3)

In de beschrijving van mijn woning tot nu toe heb ik verzuimd te vermelden dat er ook verwarming is. Er zitten in de keuken (onder het raam) in het gangetje (vlak achter de voordeur) en in de woonkamer (tegen de muur onder het raam) radiatoren . Ook was ik nog qua  verlichting vergeten te vermelden dat ik in de woonkamer twee plafonnières heb en twee staande schemerlampen die tezamen verrukkelijk licht geven. Van die staande schemerlampen staat er één rechtsvoor en één linksvoor in de kamer. De linker staat naast de nog niet genoemde ‘lekkere luie  leesstoel’ en de rechter staat verstopt achter de Lundia stelling.

Nu ik zo bezig ben met de vergeten dingetjes, bedenk ik me dat de eenvoudige salontafel (tientje bij Piekfijn) en het leuke rode bankje (35 euro bij Piekfijn) ook door mij vergeten zijn te noemen. Het bankje staat precies midden in de kamer, op een kleedje van 1.60m bij 2.60m, en kijkt overdag uit op de mooie wolkenpartijen buiten. Ook heb ik nog een houten fauteuiltje staan dat jarenlang dienst heeft gedaan als stoeltje in mijn volkstuin.

Na al dit oponthoud wordt het nu tijd voor een kijkje in de slaapkamer (2,50 m bij 3.70m). Via de woonkamer en langs de luie stoel kom ik de slaapkamer binnen. Centraal staat daar het tweepersoonsbed  met een lichtblauw dekbed en aan weerskanten  twee rode eettafelstoelen. Op die stoelen hangt onlangs gedragen kleding uit. De slaapkamer wordt verduisterd door prachtige kakikleurige gordijnen die vallen tot op de vloer. Het slaapkamerraam, logischerwijs achter de gordijnen) bestaat uit een raamwerk en een deur, die leidt naar het balkon, dat 2m bij2m is. Er staan momenteel allerlei potjes en orchideetjes op het balkon in afwachting van de lente. Recht tegenover het raam staat wederom een Lundiastelling ; dit keer voornamelijk gevuld met enerzijds mijn kleding en anderzijds heb ik er mijn pc en alles wat er bij hoort in ondergebracht….zoals de printer, de computerstoel; ook staat er een prullenbakje voor de weg te werpen papiertjes enz. De printer staat op een ladekastje met allerlei gebruiksaanwijzingen.  De verlichting in de slaapkamer bestaat weer uit een plafonnière en de verwarming komt van een radiator onder het raam. Tussen de slaapkamer en de woonkamer is een raam waar een blauw gordijn voor hangt.

Nu is de tijd om naar de badkamer (3 m bij 2,40m) te gaan. Ik loop door de woonkamer en een klein stukje door het gangetje en dan ga ik de eerste ruimte links binnen: de badkamer. Rechts: eerst de wc; dan de kast met schone handdoeken, geneesmiddelen; rechtdoor de douche en dan terug links langs de wastafel, spiegel en planchet met o.a. tandpasta, tandenborstel etc….. dan een plek waar handdoeken hangen; daaronder staat de wasmachine en dan ben ik  weer buiten in het gangetje.  O ja, de verlichting bestaat uit een badkamerlamp en een spiegellamp en de radiator voor de verwarming hangt hier boven de wc.

Rest alleen nog de berging. Die is op de begane grond en in die berging van ca. 2m bij 2m  staan mijn twee fietsen en in de bergkasten liggen wat spullen die ik heel misschien nog wel eens nodig zal hebben.

WONING (2)

Nou, dan gaan we weer verder met de beschrijving van mijn huis. Saai hè?! Vind ik ook! Maar ik heb er nu eenmaal voor gekozen. Ik ga nu van het gangetje naar de woonkamer met gelijk om de hoek, Toon, mijn super handige thermostaat en thermometer voor binnen en buiten. Naast Toon staat de kast die mijn vriend Kawuz heeft gemaakt, het is een kast in de vorm van een (opengesneden) contra bas in de kleuren rood en zwart. Ik berg  er wat boeken en fotolijstjes in op. Een stukje verder hangt aan dezelfde wand het schilderij dat ik van mijn vriendin voor mijn verjaardag gekregen heb. Het is een schilderij in rood-blauw-witte tinten en het stelt een situatie voor met boten in de Rotterdamse Waalhaven. De schilder is Willem Bijl, een vriend van mijn vriendin. Onder het schilderij staat op de grond het eerste schilderij dat ik ooit kocht (samen met mijn ex). Het is een aquarel in zwart- wit voorstellende een soort spin.

Aan de rechterwand van de woning kom ik eerst de broodkast tegen. De broodkast heb ik overgenomen van de vorige huurder van deze woning. De kast heeft behoorlijk wat bergruimte. Ik heb er vazen, glazen, servies en ook wat kleding, boeken en administratie in opgeborgen. Boven de kast hangt het portret dat mijn ex in 1970 van mijn geschilderd heeft; ik was toen 20 jaar. Op de broodkast staan verder nog wat fotolijstjes en een schemerlampje. Bijna tegen de broodkast aan staat de 40 jaar oude Lundia stelling waarin boeken, de versterker, cd-speler- en televisie staan. Ook de cd’s, dvd’s staan daar in …. Wel vreemd natuurlijk want ik heb wel een hele verzameling dvd’s maar geen dvd-speler. Ik denk ook niet dat ik nog een dvd-speler ga kopen wat ik kijk tegenwoordig toch alle films rechtstreeks op tv.

Het schiet me nu pas te binnen dat ik helemaal vergeten ben te schrijven over de badkamer die tussen de keuken en de woonkamer in ligt. Maar wat in het vat zit verzuurt niet……eerst de woonkamer even afmaken, dan de slaapkamer en tenslotte de badkamer…… Nee! Helemaal niet tenslotte! Ik heb ook nog een berging die zit op de begane grond en daar moet ik natuurlijk ook wat over schrijven.

Ik kom nu bij (de derde wand) het woonkamerraam, bij het uitzicht. Maar eerst even de planten: ik heb drie gigantische planten vóór het raam staan: een hibiscus, een christusdoorn en een chlorophytum. Ze hebben het de afgelopen zomer zo mooi gedaan maar nu staan ze langzamerhand een voor een te verpieteren: de christusdoorn en de hibiscus verliezen hun blaadjes en de chlorophytum krijgt allemaal bruine blaadjes. Awel, laat ik me maar richten op het mooie uitzicht hier en dan bedoel ik het  uitzicht op de mooie luchten: vandaag  is het toevallig niet zo sensationeel: lichte en donkergrijze bewolking met heel af en toe een zonnetje dat er doorkomt. Wat ook leuk uitzicht is: die supergrote windmolen, die, in de buurt van de Kralingse Zoom, vrolijk boven alle wanstaltige vierhoekige flats staat uit te zwaaien.

Niet zichtbaar nu is de oranje zonwering die met een druk op de knop voor het woonkamerraam  in- en uitgerold kan worden en helemaal links van het raam zit nog een zwenkraampje voor de nodige frisse lucht ’s zomers.