BEKLEMMEND

Zelden geeft het Rotterdamse Schouwburgplein zo’n levendige aanblik als op de eerste zondag van februari.  Het is dan namelijk Volkskrantdag op het Internationaal FilmFestival Rotterdam (IFFR) en daar komen duizenden mensen op af. Bioscoop Pathé op het Schouwburgplein is zo’n beetje het epicentrum te midden van De Doelen, die 2 zalen beschikbaar stelt aan het IFFR en de Rotterdamse Schouwburg, die zijn gebouw voor een week aan het festival uitleent. Zie je normaal geen hond op het Schouwburgplein nu toont het plein geamuseerd met elkaar babbelende groepjes mensen, onderwijl genietend van lekkere hapjes, die of van thuis zijn meegenomen of in een bioscoop of bij een naburig restaurantje zijn gekocht. Op deze eerste  zondag van februari werkt ook het weer lekker mee. De vele bankjes kunnen ’s middags worden benut omdat er een  fijn feestelijk zonnetje op schijnt. Het is dan wel een winterse zondagmiddag, die zon geeft aan deze middag een vrolijk ietwat zomers cachet.

Er zijn weer vele films te zien dit festival, wel honderden, en veel van die filmvoorstellingen zijn uitverkocht, tienduizenden bezoekers trekt het en dan is het  ook eenvoudig voor te stellen dat er na die vele films, ook vele pauzes zullen zijn. En in die pauzes zijn zeker ook enkele honderden Volkskrantdagbezoekers op het schouwburgplein te vinden. Het is opvallend dat er veel grijze koppies onder het publiek zijn (zo ook ik zelf). Twintig minners zijn hier nauwelijks te bespeuren. Dat komt waarschijnlijk omdat de films niet direct op die doelgroep gericht zijn. Kinderfilms heb ik nauwelijks mogen bespeuren en ook het onder de jeugd populaire genre: ‘romantische komedie’, zal je nog zelden tegenkomen. Als je naar het IFFR gaar moet je eigenlijk een beetje nieuwsgierig zijn naar  andere culturen en wat de cineasten uit die culturen te vertellen hebben. Ik ben dit jaar niet zo in het festival gedoken maar ik heb wel films uit Australië, Frankrijk, Engeland, India, Kazachstan gezien. Behalve de Franse film waren het stuk voor stuk slechte films, afgaande op het vele gehoest en geroezemoes in de zalen. De Franse film ging over een echtscheiding van een stel met twee kinderen, een jongen van 11 en een meisje van 18. De vader van het echtpaar was een erg enge man; hij was groot, dik, had een zware stem en hij probeerde het jongetje te dwingen allerlei dingen te vertellen over zijn moeder. Hij had het al zo ver gekregen dat hij zijn zoontje het ene weekend mocht hebben en het andere weekend weer niet. De moeder, het jongetje en de dochter waren naar een voor de vader geheime woning verhuisd. Die vader wilde persé van het jongetje weten, waar ze nu woonden. De vader zat met zijn kolossale lichaam achter het stuur van zijn bestelauto en het jongetje zat naast hem. Eerst bulderde hij een aantal malen: ’WAAR WONEN JULLIE NOU??.......NOU ZEG OP WAAR WONEN JULLIE NOU?’ misschien wel 5 keer. Toen trok die klootzaak-vader de schooltas van de jongen zijn lijf en bulderde:  ’WAAR IS DE HUISSLEUTEL?’  Misschien wel 6 keer, hij zocht, schreeuwde en uiteindelijk vond hij de sleutel. Toen dwong de slechte vader het jongetje het adres te zeggen van zijn nieuwe huis en dat deed die kleine jongen uiteindelijk, huilend. Het was een heel beklemmende scene.

Het was een mooie en beklemmende  film, helaas ben ik de titel vergeten. Zoiets gebeurt me de laatste tijd wel meer……..dat is vast de leeftijd.