vrijdag 19 januari 2018

MAGER

Er was een tijd dat ik nauwelijks nog  at. Dat was kort na mijn echtscheiding. Ik woonde ongeveer 6 weken in mijn nieuwe huis. Ik had een drukke tijd achter de rug.
 Ik deed het niet expres ….dat niet eten ….ik vergat het gewoon. Ik hield natuurlijk wel eten over; brood dat ik al uit de vriezer had gehaald lag te beschimmelen in de broodtrommel. Aardappelen waren zacht geworden en uitgeschoten, met allemaal van die witte wortelpootjes. Melk stond zuur in de koelkast en er waren een paar pakken yoghurt verklonterd. Op de fruitschaal lagen bruine bananen waar dik bananensap uit sijpelde en de gerimpelde appels waren bijna allemaal beschimmeld.
Als ik in de spiegel keek zag ik een vermagerd bleek bekkie. Mijn buren, die me eigenlijk nog maar net kenden, keken meewarig naar me en vroegen of ik misschien ziek was want ze hadden me met een redelijk bolle toet mijn huis in zien verhuizen en nu liep ik met het tegenovergestelde koppie.
Op een dag probeerde ik weer eens een normaal prakkie te maken en op te eten. Ik had gekozen voor sperziebonen, gebakken aardappelen en een biefstukje, wat ijsbergsla en als toetje een bakje chocoladevla. Met plezier maakte ik mijn eten klaar en ik genoot al bij voorbaat van mijn biefstukje, dat ik had klaargemaakt met knoflook, ui en natuurlijk zout en peper. Ik dekte de tafel met een van mijn grote borden, en voor de show legde ik twee mooie gele servetten klaar, die waren nog over van de Pasen toen ik nog bij mijn ex was. Toen ik begon te eten smaakte het me geweldig….. vooral het biefstukje. Maar ik moest niet alleen biefstuk eten, óók die andere ingrediënten van mijn maaltijd maar ik stak de eerste sperzieboon in mijn mond en weg was mijn trek. Ik probeerde nog een gebakken aardappeltje….en ik overdrijf niet als ik zeg dat ik er bijna van moest kotsen. Aan de ijsbergsla  en de chocoladevla ben ik maar helemaal niet begonnen, want dan zou het aan de eettafel een heel onsmakelijk tafereel zijn geworden.
Ik was dan wel vermagerd echt ziek voelde ik me niet. Ik maakte dagelijks een gezonde wandeling in de buurt en vreemd genoeg: ik was nooit moe.

Het bericht van de afname van mijn eetlust bereikte mijn ex en zij was toch nog zo goed om bij me langs te komen en een heerlijke Caribische pompoensoep voor me te maken. Toen ze bij me binnen kwam zei ze gelijk dat ik er vel over been uitzag en dat ze daar wel wat aan zou gaan doen. Caribische pompoensoep weet ik, is heerlijk. Het was een traditie in mijn ex-familie om dat op feestdagen te eten. Wat er allemaal precies in zit in pompoensoep: ik ben het vergeten: in ieder geval pompoen, varkensvlees, Spaanse  peper, ui, knoflook. Het werd in elk geval een heerlijk soepje. Voor het eerst sinds tijden at ik mijn bordje leeg en zelfs nam ik nog een tweede bord. En zo ben ik met dank aan mijn ex  na die Caribische pompoensoep weer elke dag  mijn bordje aan het leeg eten en neem ik langzamerhand weer mijn normale proporties aan.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten