Het begon met schelden
tegen Annie, mijn vrouw, toen ging Sjanie met van alles lopen gooien, liep in
huis hard te schreeuwen en het meest angstaanjagende van alles was, dat ze zomaar steeds kwam te vallen tijdens haar
gegooi en geschreeuw .. epilepsie leek het wel. De ene keer kwam ze lelijker
terecht dan de andere keer. Een keer brak ze d’r neus en verloor ze drie
tanden. En dat allemaal in een voor Annie en mij onbegrijpelijk woedeaanval en
dan deed het zich feitelijk alleen voor als ik
niet thuis was. Het was een soort van afreageren op Annie, zeg maar.. Ze
was vaak nog bezig als ik uit mijn werk thuis kwam. Ik deed dan rustig mijn jas
uit, zette mijn pet af en liep naar Sjanie toe. Ik merkte gelijk al dat ze wat
rustiger werd. Ik zei helemaal niets. Ik wees alleen maar in de richting van
haar kamer. Ik zette grote ogen op, ik zei niks … wees naar haar kamer.
Achteruit liep ze naar haar kamertje . Vlak voor haar slaapkamer draaide ze
zich om, opende de slaapkamerdeur en ze wilde hem meteen op slot draaien maar
die vlieger ging niet op. Met één grote stap was ik ook bij de deur en hield
hem open. Zonder dat ik ook maar iets hoefde te zeggen ging Sjanie op haar bed
liggen. Ik bleef haar met grote ogen
aankijken. Dat bleef ik doen totdat zij in slaap was gevallen.
Dit was een patroon. Voor
mij was dit nog wel vol te houden maar voor Annie was dit niet te doen. Zijn
raakte zo nu en dan gewond door die, met dank aan Sjanie, rondvliegende
voorwerpen. Op een keer smeet ze onze mooie fruitschaal in Annie d’r richting
en dat deed ze met zoveel kracht dat Annie’s scheenbeen daarvan brak. Toen
hebben Annie en ik elkaar eens aangekeken en uiteindelijk besloten om haar uit
huis te laten plaatsen … ook voor haar eigen bestwil. Maar ik moet wel zeggen
dat zo’n beslissing altijd pijn doet, pijn voor Annie als moeder natuurlijk
maar zeker ook voor mij als haar stiefvader, want ik heb noot en te nimmer
verschil willen maken omdat ze toevallig mijn stiefdochter is. Ik heb mijn
eigen dochter Katja altijd net zo behandeld als haar.
Het is nu al weer bijna
twintig jaar. Met deze Pasen is het precies twintig jaar, dat Sjanie
uit huis werd geplaatst. Het werd Huize de Koeling in Vriezenkoop. Elk weekend
gingen we bij ons meissie op bezoek. En het is nu ook al weer bijna achttien
jaar geleden, dat we uit Vriezenkoop te
horen kregen dat het beter was alsdat we niet meer op bezoek zouden komen bij
Sjanie. Ze hadden gemerkt dat ze zowel voor als na afloop van ons bezoek
helemaal uit haar doen was … ze ging schelden, hard door de gangen lopen,
gooien met van alles dus dat was heel vergelijkbaar met hoe ze zich thuis
gedroeg. Vandaar dat ze dachten dat we voorlopig maar niet moesten komen. Dat
duurt nu achttien jaar. Met Goede Vrijdag had ik nog even gebeld naar
de Koeling om te vragen of Sjanie een middagje langs mocht komen … ik
zit tenslotte ook maar in mijn uppie sinds Annie vier jaar geleden de geest gaf
… maar dat kon niet want ze was die middag al bij haar zusje, ja, bij mijn
eigen dochter Katja nota bene. Je zou zeggen Theo, dan ga je daar toch lekker
naar toe … die woont vlak bij je in de buurt. Ja, dat klopt … alleen mag ik
daar ook al niet komen … maar dat heeft hier niks mee te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten