Teleurstellend vond ik het
weer afgelopen zaterdag. Er was door de weerman een prachtige warme en zonnige zaterdag
beloofd en wat werd het: een sombere dag , een beetje kil haast. De zondag kwam meer in de buurt van de
voorspelling: een warme maar bewolkte dag . Nou vond ik het tot één uur ’s
middags toch niet echt warm. Na enen, ja, toen begon het eigenlijk pas lekker te worden …
… excuses trouwens voor het
slappe begin van dit stukje ...
Juist omdat die
voorspelling zo positief was voor de zondag had ik met Ella afgesproken om te
gaan wandelen door het Kralingse Bos en misschien ook een pannenkoekje te gaan
eten. Omdat het om elf uur nog niet veel soeps was met het weer besloten Ella
en ik om eerst maar een bakkie koffie (met een mergpijpje) bij mij thuis te
drinken.
Ik ken Ella van de
mindfullness-groep. Ze was een van de
weinige vrouwen met wie ik enig contact kon krijgen. Dat zal vast ook aan mij
gelegen hebben. Zij was toen nogal depressief en dat is ze eigenlijk nog wel
maar onaangenaam gezelschap is ze allerminst.
Rond twaalf uur reden we
met Ella’s gele Mazda Cabriolet naar het bos. Het scheelde niet veel of ze reed
op de rotonde, vlakbij mijn huis, een onvoorzichtige bromfietser van de sokken.
De man reed aan de verkeerde kant van de weg. Het liep gelukkig goed af voor
die zakkenwasser. Ja, want ook al was
die bromfietser fout, als automobilist moet je toch mooi voor alle schade opdraaien.
Het was gelukkig nog niet
zo druk in het bos; er waren in ieder geval nog genoeg parkeerplaatsen. Ella vond een plekje vlakbij het hertenkamp.
Vandaar wandelden we
zigzag door het bos, tot aan het terras
bij de atletiekvereniging PAC. Daar besloten we wat te gaan drinken.
Zomaar opeens na een lange
moeizame autorit in Italië, met haar man en dochter, was Ella ineens helemaal de kluts kwijt. Ze
wist het gewoon niet meer en niet zo’n klein beetje ook … ze wist bijna niks
meer. Sindsdien is ze eigenlijk nooit helemaal meer de oude geworden … veel perioden van neerslachtigheid volgden.
Ze vertelde dat ze dertig
jaar getrouwd is geweest met Wim en dat hij haar op een dag opeens overviel met
de mededeling dat hij bij haar wegging en binnen een week liet hij haar weten
dat hij een ander had. Daardoor raakte ze totaal de kluts kwijt. Ella vond het zo wreed dat zij, nu ze ziek
geworden was, in de steek gelaten werd door hem. Nu Wim weg was kwam de eerste
zorg voor Ella op het bordje terecht van hun dochter … vreselijk vond Ella dat,
woedend was ze daarover.
Ik vertelde haar, dat het
mij ook nogal pijn deed dat mijn vrouw me, nu ik ongeneeslijk ziek was, in de
steek liet. Mijn vrouw zei destijds letterlijk dat ze geen energie meer had om
er te zijn voor twee bipolairen namelijk voor onze zoon en voor mij.
‘Dan kies ik liever voor
mijn zoon dan voor jou kind’, zei ze.
Op het terras bij die
atletiekclub dronken Ella en ik thee en daarna
liepen we langs het strandbad weer terug.
De weersverwachting: warm maar wel bewolkt, deed denk ik veel mensen
thuisblijven, want het was helemaal niet druk. Terwijl het zo rond twee uur
zelfs onbewolkt was en een graad of twintig.
De zon scheen veel te fel
op mijn kale kop; ik was mijn petje vergeten.
Ik was nooit een
psychiatrische kliniek opgenomen geweest, zei ik tegen Ella. Behalve dan
kortgeleden in de Bavo op de Binnenweg maar dat had niks te maken met mijn
bipolaire stoornis. Dat was voor mijn, destijds nogal raadselachtige, slaapwandelen.
In mijn manische perioden kreeg
ik zo nu en dan absurd-grappige ideeën zoals bijvoorbeeld het opkopen van een
hoedjeswinkel in de Zwartjanstraat … mijn ex wilde daar (terecht natuurlijk) niks
van horen maar ik kon het dan toch niet
laten om naar aanleiding daarvan ruzie met haar te zoeken … haar te beschimpen.
Er deugde dan niet veel van haar. Ik kan me nu heel goed voorstellen, dat
dergelijke episodes energieverslindend zijn geweest voor haar en dat ze die
uiteindelijk liever kwijt was dan rijk.
Tot slot van de wandeling
besloten Ella en ik bij de Nagtegaal een pannenkoek te gaan eten; heel erg
lekker maar de prijs was belachelijk:
tien euro per pannenkoek! De kostprijs is
toch nog geen euro! Hoe durven ze dat ervoor te vragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten