Bios (14)

Zo’n 40 jaar geleden was biosbezoek nog een redelijk sjieke aangelegenheid zowel dames als heren gaan op hun paasbest een filmpje kijken. Dat is tegenwoordig wel anders. Een bioscopie pikken is de gewoonste zaak van de wereld geworden. Het wordt eigenlijk haast niet meer beschouwd als uitgaan. Wat dan wel uitgaan is. Naar een sjiek retaurant uit  gaan eten of naar de schouwburg gaan voor een mooi toneelstuk of naar de dancing gaan in je mooiste kleding.

Het personeel had ook veel meer ontzag voor de bezoekers en ook voor het hogere personeel van de bios-organisatie.

Martin had een een klein foutje gemaakt met het wisselen van de films waardoor het publiek enkele seconden zat te kijken naar een wit doek. Daar kwam Martin niet zo makkelijk vanaf. Hij moest van zijn direct leidinggevende voor dat minieme foutje zijn excuus aan gaan bieden bij de algemeen manager. De manager, die achter de tv nootjes zat te verorberen, wist helemaal van niks en had van niemand uit het publiek klachten gehad. Er was enkele seconden wit beeld geweest en dat mocht niet! De manager nam het minder zwaar op dan de direct leidinggevende en wilde met rust gelaten worden hij wilde snel weer terug naar zijn tv programma en zijn nootjes.

Lumière wordt verbouwd van een zaal met één bioscoop naar een gebouw met 5 zalen. Maar omdat de inkomsten niet gemist kunnen worden gaan tijdens de verbouwing de voorstellingen gewoon door. Zelfs als er een steiger omgevallen is, dwars door het witte doek, gaat de show gewoon door; zelfs het vele stof dat door de werkzaamheden de bios in stuift mag geen belemmering zijn voor het doorgaan van het programma. Maar eigenlijk kan het niet.  Een kerel krijgt een lichtspot op zijn kop als een rail met spotjes naar beneden komt zetten, dat muisje had ongetwijfeld een langer en vervelender staartje gekregen als het slachtoffer niet toevallig een familielid van Petra bleek te zijn. Met een in allerijl gekocht bloemetje komt de man en de bios eigenlijk ook met de schrik vrij.

Kaskrakers draaien er niet tijdens de verbouwing, waardoor het voor het personeel vrij rustig

is en de verveling toeslaat.  De kleine Duusjo wist dan wel van alles te verzinnen om zijn personeel aan het werk te houden: van planten water geven, tot bestek poetsen.

Inval operator Coen had het aangelegd met Moniekie en vond zelfs tijd om zich op een stil moment even met het meiske terug te trekken in de personeelsruimte terwijl het overige personeel de vele ramen aan het lappen was. Petra die daar in de buurt met de ramen bezig was, kreeg de vraag van Coen om de muziek wat harder dan gewoonlijk te zetten in het pand.  Desalniettemin hoorde Petra verdachte, doch wel bekende  geluiden, uit de gezamelnlijke ruimte komen. Toen Petra  later een beet je brutaal en naïef aan Coen vroeg wat hij had uitgespookt, hield hij zijn hand vlak onder Petra's neusje en zei:

'Wat ik gedaan heb?',  zei Coen, nou, ruik maar aan mijn vingers!'

De dagen duurden erg lang tijdens de verbouwing en de zwakke programmering.

Er was dus veel tijd voor baldadigheid, dingen waar het personeel nooit op zou komen in topdruktes. Thea was wat dat betreft een brutaal nest. Die spuugde met liefde in de koffie van de ouwe inval-lokatiechef Rick Amal, hij had Petra lief aangekeken en gevraagd of ze een lekker bakkie voor hem wilde halen. O, wat spuugde die Thea graag in dat bakkie. Die Rick was echt een ouwe vieze man, die werkelijk nog dacht dat hij met zijn geperkamenteerde voorkomen nog in trek was bij de jonge dames.

Thea , had ook nog een baantje bij Wienerwald,een redelijk sjieke eettent, die ook nog wel eens door Duitse toeristen werd aangedaan, zij deinsde er niet voor terug haar mannelijke collega's over de biefstukken te laten zeiken alvorens ze de heerlijke gerechten bij de Duitse klanten op tafel zette.